Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Een week na de onheilstijding, dat er in de kleine hersenen een uitzaaiing gevonden is, met oedeem eromheen dat zorgde voor heftige verschijnselen, is het leven weer terug naar de fase 'herstel na een hipec-operatie'.  De personeelsleden van de welbekende afdeling waar nu al weken, maanden verbleven wordt (met twee keer een pauze buiten het ziekenhuis en vorig weekend een korte pauze op een andere afdeling), putten zich uit in het leven veraangenamen op alle denkbare wijzen.  Ze laten de geliefden met rust als er geen directe reden is tot handelen. Ze komen met veel zorg en aandacht zo snel mogelijk en onder excuses als dat niet vlot lukte, wanneer er op de bel gedrukt is. Ze omringen met geruststellende handelingen die bekend zijn en kalmerende woorden als de stemming om dreigt te slaan naar wanhoop omdat hoop 'uitgestelde teleurstelling' betekent. Verplegend personeel, specialistische verpleegkundigen, artsen met diverse specialismen, allemaal luisteren ze naar de geu

De stem klinkt weer normaal, de praat staat weer aan, de woordenstroom is amper te stuiten, nu de hoofdpijn geweken is en de blik weer richting normaal neigt. De vervormingen worden amper als bijzonder opgemerkt, dus niet benoemd tegen de verpleging. Totdat de geliefde ernaar vraagt in bijzijn van een van hen.  'Ja, dubbelzien is er nog wel een beetje.' En verder gaat het weer, met plannen voor verblijf in Frankrijk, aanschaf van een motor als ornament bij de voordeur, een houten garage in de tuin, waar de tekentafel en het drumstel een plek kunnen vinden naast de cabrio en de wanden gevuld kunnen met grote schilderwerken. Tussen alle plannen door komen anekdotes en verhalen los over de tijd van opleidingen die allemaal cum laude afgesloten werden. De buurman in de ziekenhuiskamer vraagt, als er verhalen langskomen over eervol ontslag bij de marine en de wijde wereld die daarna lonkte, of het vreemdelingenlegioen ook tot de plannen behoorde toen. Gescherend klinkt de vraag, die

Nog voor de geliefden elkaar weer ontmoeten stromen de tranen al. Herinneringen buitelen over elkaar heen.  Momenten waarop kunst bekeken werd, overal in binnen- en buitenland. Momenten waarop foto's gemaakt werden, samen, tegelijkertijd, dezelfde onderwerpen en toch ieder met een eigen invalshoek. De een veel oog voor compositie. De ander veel oog voor lichtval en het perfecte moment.  Momenten waarop er in de vrije natuur gegeten werd of juist in een restaurant.  De een leerde de ander de genoegens van picknicken.  De ander leerde de een de geneugten van in luxe de maaltijd nuttigen aan gedekte tafels met zachte achtergrondmuziek en bedienend personeel.  Momenten waarop er gereisd werd over bekende of onbekende routes.  Dwars door het land, toen de afstand tussen de geliefden nog een paar provincies besloeg. Door landen in het noorden en het zuiden, waar boten gezocht werden in onbekende havens en vakantieverblijven betrokken werden al dan niet in een hotel.  Momenten waarop thea

De dag start op een andere afdeling. Hier wordt zeer nauwkeurig bijgehouden hoe hart, longen en ademhaling zich gedragen. Noodzakelijk omdat er gistermiddag via een CT-scan geconstateerd is dat er iets grondig mis is in het hoofd. Na drie volle dagen hoofdpijn en ineens dubbel gaan zien een voor de hand liggend onderzoek. De uitkomst was minder vanzelfsprekend en baarde onmiddellijk grote zorgen.  Druk op de hersenen op een cruciaal punt dat levensbedreigend uit kan pakken.  Vandaag is dat gevaar geweken en kan de aandacht verlegd naar de oorzaak van het ontstaan van die druk.  Maar nadat gemeld is dat er een MRI gaat komen spelen andere zaken op.  Dusdanig accuut dat nu ander onderzoek wordt ingezet.  Een foto. Niet gemaakt via de spleet in de luxaflex waar het verblijf naartoe verplaatst is wegens noodzakelijke meetapparatuur, maar via een mobiel röntgenapparaat dat op locatie foto's maken kan zonder het bed uit te hoeven.  De zieke in het bed was even tevoren nog gerustgesteld d

Slaap is gezond, zo leren we onze kinderen.  Rust maar uit, zo zeggen we tegen zieken. Maar als slapen ongeveer het enige is dat iemand nog doet, gaat slaap verontrustend voelen.  Terwijl de schone slaper zijn klachten weg schijnt te willen slapen willen woorden niet komen om te beschrijven hoe het voelt om daar getuige van te zijn.  Onrustig is mijn hart. De klanken van de radio en de vergezichten over de stad leiden niet meer af, nu onrust overheerst.  Het voelt alsof we ons bevinden in het oog van een orkaan.  Alles wervelt en draait, maar we merken het niet. Alles verwoest en verdwijnt, maar we voelen het niet.  Alles vervaagt en vervreemdt, maar we zien het niet. Doen alsof de dag is als elke willekeurige zondag van samenzijn verwordt tot krampachtig ondernemen wat horen zou bij dergelijke dagen. Tikken dus wat het gemoed bezwaart. Maar woorden geven aan angst, laat de angst groeien. Zwijgen lijkt het devies. Morgen zal alles anders zijn, als onderzoeken weer een aanvang nemen en

Een rustige dag. Weekend in het ziekenhuis betekent dat er geen onderzoeken of behandelingen zijn die nog uitgesteld kunnen tot maandag.  Slechts de medicatie en controles gaan als gebruikelijk voort. Dan komt de verpleegkundige van de avonddienst binnen. Een van de vele inmiddels vertrouwde gezichten, na zoveel weken ziekenhuis verblijf.  Ze was bij deze opname nog niet langs geweest en schiet in het patroon dat de laatste keer dat ze er bij was een rol speelde. Mobiliseren.  Een belangrijk woord bij herstel na een operatie. Net zoveel gaan doen als thuis ook gedaan wordt, liefst meer, zo komt het over op de patiënt in het bed.  Dat meer betekende bij de lange opname van ruim negen weken dat er dagelijks een rondje over de gang gelopen werd, 60 meter in totaal, vele malen meer dan thuis ineens gelopen zou worden. Maar het doel was toen bevrijding van het ziekenhuis verblijf en dat motiveerde tot ongekende prestaties.  Thuis is lopen altijd kleine stukjes, met genoeg tijd om tot rust t

Een verraste blik, na een dag van slapen als gevolg van een zware terugval gedurende de nacht, het is een zonnestraal op een bewolkte dag. Licht in de ogen, blijdschap op het gezicht, want dit is verheugend nu gedacht werd dat de ruimte alweer leeg was.  Natuurlijk zijn beide geliefden samen vandaag, na een nacht die het ziekenhuis ertoe aanzette het thuisfront in te lichten over die barre nacht en uit te nodigen ruim voor het bezoekuur al te komen voor een gesprek met de arts. Complicaties, daarover gaat het telkens opnieuw.  De gevonden problemen van een ontsteking rond een aneurysma in de grote slagaderlijke aftakking richting linkerbeen hadden in de nacht gezorgd voor Sepsis, vermoedelijk als gevolg van de geplaatste stent die de ader open moet houden zonder verder gevaar. Het was een tijdelijke oplossing die nu zelf oorzaak geworden was van een nieuwe complicatie. Aan de telefoon leek, hoewel de situatie nu stabiel was, de ernst van de situatie groot. Gealarmeerd elkaa

Zachte klanken van radio 4 klinken in kamer 34, het nieuwe verblijf dat gisteren betrokken werd. Ditmaal kon de reis erheen gezamenlijk volbracht al hing het er om en was bij aankomst de enige wens plat mogen liggen.  Precies een week na vertrek werd de parkeergarage weer binnengereden. Ditmaal zonder vermoeden van de oorzaak van het actuele probleem.  En dat bleef voorlopig ook zo. De spoedeisende hulp had de vorige keer snel helderheid kunnen bieden, dit keer was dat anders.  Bloedonderzoek, urine kweek, longfoto, CT scan, alles werd ondernomen om uit te sluiten en uit te vinden. Een dag later pas werd een concreter vermoeden geuit van de mogelijke oorzaak van de algehele malaise.  Een aneurysma is de boosdoener dit keer. Terwijl beide geliefden ieder op eigen wijze de tijd doorkomen, de een voornamelijk (half) slapend, de ander voornamelijk communicerend met de wereld buiten deze kamer, is de periode van nuchter moeten blijven gestart.  Een operatie dus.  Onder narcose naar grote wa

Het kwam vorig jaar meerdere malen voor, een ziekenhuis ontslag dat later gevolgd werd door een spoedopname. Dit jaar ging het kalmer, gecontroleerder, er was een langdurig ziekenhuis verblijf. Gevolgd door ontslag.  En daar zou het dan bij blijven, zo was het plan. Immers, om die reden was ontslag zo zorgvuldig mogelijk verlopen.  Maar toen na een kleine week thuis de antibioticakuur gestopt was kwam dwars door het verdere herstel ook nauwelijks merkbaar iets anders te voorschijn. De onderbuikgevoelens van niet pluis werden aangewakkerd en dreven weer weg.  Kwamen weer terug en werden ontzenuwd door de zorg te delen met de thuiszorg, aangezien gedeelde zorg halve zorg is. Toch bleef het knagen en op zaterdagavond gaven de getallen het geknaag gelijk. Er was nu werkelijk sprake van koorts.  Dus ging de riedel weer van start. Thuiszorg belde Dokterswacht.  Dokterswacht kwam en belde ziekenhuis. Ziekenhuis besloot dat nader onderzoek ter plekke echt nodig was.  Dokterswacht belde ambulan