Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Een rustige avond, zonder bijzondere plannen. Wat lekkers in huis, de avond nog voor ons. Dan komt de thuiszorg langs, voor het nieuwe dagelijkse ritueel dat sinds de ziekenhuisopname met Kerst vaste prik is tot ergens in januari: spoelen van de drain. Een nieuwe dame, dus eerst een bijpraatmoment waarin langzaam helder wordt wat de bedoeling is. De papieren van de ene behandeling liggen in de map, de drain hoort bij een andere behandeling. Als de verwarring daarover opgehelderd is begint het spoelmoment. 'Auw!' Hé, dat is vreemd, dat is niet de bedoeling, het hoort zonder enig gevoel mogelijk te zijn. 'Oh ja, vanmiddag heb ik per ongeluk, toen ik ineens opstond, een stuk losgetrokken' Dat verklaart het gevoel, dus nu eerst maar eens een blik op de plek waar de drain het lichaam binnengaat. Het blijkt pijnlijk en er is bloed zichtbaar. Gezamenlijk wordt besloten daar een telefoontje aan te wagen. Eerst met het ziekenhuis, dan met de dokterswacht. We kunnen

Als iedereen knus bij elkaar gaat zitten en verhalen deelt, is de stilte van de nacht een geheimenis dat gedeeld wordt. Als de een in een ziekenhuisbed ligt en de ander thuis, alleen in een tweepersoonsbed, en een verhaal van zeven jaar eerder omhoogborrelt, is de stilte van de nacht een geschiedenis die een echo krijgt. De omstandigheden zijn geruststellend, wat gevonden is wordt nu verholpen met een drain. Een proces dat tijd kost en dan voorbij zal zijn. Een wereld van verschil met zeven jaar eerder, toen wat ontstaan was een einde dat voorkomen leek geworden te zijn alsnog dreigde in te luiden. Tijd werd kostbaar wachten op een proces dat hoop zou bieden. De gevoelens van toen dwarrelen naar boven in de omstandigheden van nu en alles valt stil. Bij beiden stokken de stemmen, omdat de gevoelens zo intens zijn en de oude gevoelens nog niet voldoende genezen om woorden te krijgen. Stilte heerst. Leegte vult de dagen. Wachten tot de behandeling een einde kent, een einde dat langer duur