Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Dat de bel gaat en er onverwacht een helper aanbelt. Dat na zijn vertrek de gordijnrails opgehangen is in de slaapkamer en nu eindelijk niet meer provisorisch het raam afgedekt hoeft te worden. Een klus die al vanaf begin van wonen alhier telkens bleef liggen, inmiddels bijna twee jaar lang.  Dat dezelfde helper ook de grasmaaier die een verbogen mes had repareerde.  Dat de vreugde over deze onverwachtheid zoveel energie gaf dat er later op de dag een heel stuk nadere orde aangebracht is in de slaapkamer die een chaos geworden was door alle elkaar opvolgende leveringen van noodzakelijke goederen.  Dat na een week uit het ziekenhuis beide geliefden genieten van de rust op de avond als het laatste thuiszorgmoment achter de rug is.  Dat tussen de bedrijven door er veel wederzijdse liefdesuitingen plaatsvinden die beiden duidelijk goeddoen. Een knuffel en een kus, een liefdevol woord, het kan heel klein zijn en lokt altijd wederkerigheid van het gebaar uit.  Dat elke dag het makkelijker wo

De mantelzorger versus de patiënt Opstaan als de bel gaat, want de deur is niet goed te bereiken. Drinken inschenken als er dorst is, want de keuken is te ver weg om heen te lopen. Controleren of de katheterzak geleegd moet worden, want die zak is buiten het bewuste denken terechtgekomen. Onmiddellijk een opvangbak aanreiken als de stoma geleegd gaat worden, want de handeling verrichten is nog niet hetzelfde als een goede voorbereiding treffen.  Reageren als de pomp van de nachtvoeding gaat piepen, want dat geluid ontsnapt nog weleens aan de oplettendheid en de benodigde actie inzetten vergt nog teveel inspanning. Spullen aannemen die bezorgd worden, want tillen is voorlopig uit den boze. Kleding aanreiken bij het aankleden, want vanaf het bed is dat niet voor elkaar te krijgen.  Voorstellen iets te drinken of te eten, want de behoefte is amper aanwezig. Thuiszorg instrueren als handelingen voor het eerst zijn, want communicatie blijft een ding.  Noteren wat gedronken wordt, want de vo

 Aan een nooit tot een einde lijkend komend verblijf in het ziekenhuis is na lange leste dan toch nog snel en ietwat rommelig een einde gekomen.  De aanloop ernaartoe verdiende geen schoonheidsprijs.  Waar in het weekend bedrust nog de enige gewenste activiteit was van de een en omdat dit volgde op drie dagen van gestage toename aan krachten er onmiddellijk weer verontrustende gedachten opdoken in het hoofd van de ander, bleek op maandag de dag van knopen doorhakken aangebroken en met de nodig voortvarendheid werd ingezet op vertrek op woensdag of donderdag.  Een dag later kwam er een gesprek met de zaalarts en de chirurg die de operatie verricht had, waarbij ruimte om vragen te stellen het enige doel bleek te zijn geworden, waarna ieder zijns weegs ging en het plan ten uitvoer gebracht zou worden. Diezelfde middag kwam de transferverpleegkundige het nodige doornemen, terwijl beide geliefden nog aan het verwerken waren dat er nu toch echt een einde zou komen aan een dagelijks samenzijn

 Drie keer een test of er sprake was van Corona, maakte het mogelijk tot drie keer toe een paar dagen samen te zijn in de kamer die nu al twee volle maanden thuis heet.  Een vierde keer lijkt niet nodig, nu eindelijk het vertrek nadert.  In al die weken was er wekelijks en in bepaalde periodes zelfs vaker, een controletest op Corona, want het moest niet zo zijn dat de pas geopereerde er nog een kwaal bij zou krijgen. Tot op heden was de uitslag van al die testen negatief, wat in dit geval positief nieuws is, geen covid-19, geen extra probleem erbij. In het jaar 2020 was dat voortdurend de lichte vrees bij elk verkoudsheidsachtig verschijnsel dat opdook en niet binnen een dag verdween. Toch werd er dat hele jaar niet getest. Er was ondanks vele ziekenhuisepisodes nooit aanleiding toe.  Maar in dit ziekenhuis is een afdeling waar covid-patiënten naar toe gaan. En dus een strikt beleid op voorkomen van verdere verspreiding binnen de muren van het ziekenhuis.  Het is het zijspoor dat voor