Drie keer een test of er sprake was van Corona, maakte het mogelijk tot drie keer toe een paar dagen samen te zijn in de kamer die nu al twee volle maanden thuis heet.
Een vierde keer lijkt niet nodig, nu eindelijk het vertrek nadert.
In al die weken was er wekelijks en in bepaalde periodes zelfs vaker, een controletest op Corona, want het moest niet zo zijn dat de pas geopereerde er nog een kwaal bij zou krijgen. Tot op heden was de uitslag van al die testen negatief, wat in dit geval positief nieuws is, geen covid-19, geen extra probleem erbij. In het jaar 2020 was dat voortdurend de lichte vrees bij elk verkoudsheidsachtig verschijnsel dat opdook en niet binnen een dag verdween. Toch werd er dat hele jaar niet getest. Er was ondanks vele ziekenhuisepisodes nooit aanleiding toe.
Maar in dit ziekenhuis is een afdeling waar covid-patiënten naar toe gaan. En dus een strikt beleid op voorkomen van verdere verspreiding binnen de muren van het ziekenhuis.
Het is het zijspoor dat voor de wereld nu al ruim een jaar het hoofdspoor is.
Voor beide geliefden is het een randverschijnsel, dat slechts de voortgang van geplande behandelingen leek te vertragen of te bemoeilijken.
En toch houdt het de gemoederen bezig. Hoe gevaarlijk is de wereld geworden, na twee maanden binnenskamers doorbrengen? Hoe kwetsbaar of ontvankelijk is de zieke geworden, nu herstel nog steeds gaande is?
Van vaccineren was tot op heden nog geen sprake. Controleren of Corona al dan niet aanwezig is kost minder moeite.
Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand. Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht. Zo begon de laatste nacht samen. Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem. Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling. Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend. In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer. Het is al licht. De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt. De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg. Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen. Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken. Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit. Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn. Hij is er niet meer. Zij stort in. Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang. Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht. Een half uur later gaat
Reacties
Een reactie posten