Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Eigen aanpassingen gaan ongemerkt. Zoals mensen ongemerkt hun manier van omgaan aanpassen aan de leeftijd van een kind dat ze ontmoeten. Toch is het ingeval van een kind een gezonde en logische manier van omgaan met de ander. Een kind kan geen lange zinnen bevatten met veel bijzinnen en tussenwerpsels. Een kind is nog niet in staat ingewikkelde woordkeuzen te begrijpen of lastige begrippen te doorgronden. Een kind kan nog niet de diepere betekenissen doorgronden van tussen de regels door belangrijke dingen aan elkaar meedelen zonder dat alle omstanders meekrijgen waar het exact over gaat. Een kind is een kind en geen volwassene. Hoe anders werkt aanpassen in onze situatie. De een zou in staat geacht moeten kunnen worden om de meest ingewikkelde taal te bevatten, te doorgronden en er adequaat op te reageren. De ander weet dat de een er toe in staat is geweest en in bepaalde buien ook zeker nog is. Maar er zijn zo vaak de andere uren of zelfs dagen, waarin het vermeende vermogen tot elka

 -----Kerstavond------ Kinderstemmen in een kleine witte kerk. Volwassenen zoeken een plek. De ruimte is te klein. 'Ik wil hier niet zijn!' Muziek golft aanzwellend om ons heen, paniek en onrust drijven uiteen. Tranen stromen ongezien. Handen ineengestrengeld helpt misschien. Vertrouwde woorden komen opnieuw tot leven onrust maakt plaats voor intens beleven. Warme gevoelens verzachten het moment. De dienst voorbij, de ruimte uitgesneld de haast is nauwelijks naverteld Begrip welt op, het gedrag is welbekend. -----Eerste Kerstdag------ Een dag later, na een lange rustige nacht strelende gebaren bij het ontwaken, heel erg zacht de wereld is al verlicht kijken naar elkaars gezicht. Een ritje door de omgeving onze Kerstwandeling Lichte dag vol wederzijds begrip goede sfeer, rust voor de aanstaande trip Kerstmaaltijd samen bereid Harmonie tezamen als altijd

Na een week vol enerverende dagen en innerlijke kalmte ondanks de bezigheden die veel energie vroegen, naast de vroege start van de dagen, treedt er vandaag na het avondeten rust in. Al twee en een half uur is de bank in de kamer in beslag genomen voor wat voorheen een kort avonddutje heette en intussen een voorschot op de nacht is. De afgelopen dagen is dieper en dieper doorgedrongen dat Ferdinant (de metafoor die we verkozen om het onbenoembare toch te kunnen benoemen) niet van plan is om te vertrekken en het leven meer en meer aan het bepalen is. Het lukt desondanks, vanwege veel rust in de dagen en een zelfreflecterend vermogen dat bijsturing mogelijk maakt waar anderen in eigen denken zouden verdwalen, coherent en logisch over te komen in de gesprekken die gevoerd worden. Weinig is er te zien aan de nu vooral helder ogende ogen die een week eerder nog vrijwel dagelijks de blik die in een eerdere blog beschreven is te zien gaven. Het is een genoegen samen te zijn onder deze omstand