Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Een dag zonder plan is een dag die al snel ontaarden kan in lamlendig rondhangen en je storen aan alles wat er gebeurt (mensen die geluiden maken) of juist ontbreekt (een zon die achter wolken verdwijnt). Zo'n dag is deze dag. Een geplande rustdag, zowel volgens de kalender als volgens eigen plannen, vanwege voorafgaand drukke dagen en eropvolgend drukke dagen. Verstandig beleid om wanneer het mogelijk is de krachten te sparen en uitsluitend bij te tanken en op te laden. En toch..... De een is gewend aan een wekelijks ritme van zes dagen arbeid en de zevende dag een rustdag. De ander maakt dat onderscheid niet en meent dat doorgaan altijd beter is dan rondhangen en het werk wel zien. Dus deze specifieke dag werd een dag waarop er gezocht moest naar een compromis. De deur uit leek geen goed plan. Deels vanwege de toch al onbestendige bui, deels vanwege de geplande volle reisdag van morgen. Niet teveel willen op een dag. Dus binnenshuis een plan dan maar. Er is na een verhuizing alti

'Ik heb net gebeld. We kunnen zo naar A. Even kijken of het wat is.' 'Oh? Eh......vandaag? Hadden we niet andere plannen?' 'Vandaag kan het nog, de rest van de week wordt het weer niets, dan kan het volgende week pas.' 'Ja, maar......vandaag? Ik weet niet of dat zo'n goed idee is. Je weet hoe het gaat, kijken leidt tot vervolgstappen. Is dat wel handig?' De conversatie kwam redelijk uit de lucht vallen qua timing. De avond tevoren was er gesproken over een mogelijke aanschaf en dat de suggestie die toen geopperd werd een hele prima keuze was. De ochtend was nog maar amper verstreken en een echt gesprek had nog niet eens plaatsgevonden en toen ineens deze aankondiging. Dat was even schakelen. De oude voortvarendheid is weer teruggekeerd, echter gecombineerd met een nog impulsievere planning dan voorheen het geval was. Schakelen is hoogst noodzakelijk om de voortvarendheid in een passende planning te kunnen omzetten en daar is tact en wijsheid voo

Er moest afscheid genomen worden. Als de dood nadert is het gepast om ook ondanks getroebleerde onderlinge verhoudingen de stervende bij te staan als het gaat om de vrouw die je het leven schonk. Dus togen we naar de plaats waar zij haar laatste jaren sleet wegens een vergevorderd stadium van (vermoedelijk gediagnosticeerde) Alzheimer. Aanspreekbaar was ze al jaren niet meer, in de zin waarin we in algemene zin mensen aanspreekbaar noemen. Haar eigen enige zoon was een onbekende man voor haar, de paar keer dat we haar gezamenlijk bezocht hadden. Het had dan ook iets merkwaardigs en dubbels, dat afscheid nemen. Om de situatie draaglijk te houden werd er behalve een reis van een paar uur ook ruimte gemaakt voor een verblijf elders, om de terugreis uit te kunnen stellen tot mogelijkerwijze het moment van overlijden en zoniet dan toch minimaal lang genoeg om weer hersteld te zijn van alle commotie en onverwachtheid van de ondernomen reis. Het telefoontje was in de middag gekomen, op ee