Licht verlicht

Een dag zonder plan is een dag die al snel ontaarden kan in lamlendig rondhangen en je storen aan alles wat er gebeurt (mensen die geluiden maken) of juist ontbreekt (een zon die achter wolken verdwijnt). Zo'n dag is deze dag. Een geplande rustdag, zowel volgens de kalender als volgens eigen plannen, vanwege voorafgaand drukke dagen en eropvolgend drukke dagen. Verstandig beleid om wanneer het mogelijk is de krachten te sparen en uitsluitend bij te tanken en op te laden. En toch.....

De een is gewend aan een wekelijks ritme van zes dagen arbeid en de zevende dag een rustdag. De ander maakt dat onderscheid niet en meent dat doorgaan altijd beter is dan rondhangen en het werk wel zien.

Dus deze specifieke dag werd een dag waarop er gezocht moest naar een compromis.
De deur uit leek geen goed plan. Deels vanwege de toch al onbestendige bui, deels vanwege de geplande volle reisdag van morgen. Niet teveel willen op een dag.
Dus binnenshuis een plan dan maar.
Er is na een verhuizing altijd nog genoeg dat blijft liggen.

Wat ook was blijven liggen is die ene handeling die een grote ergernis van de zomerdagen van dit moment kan oplossen. Een ventilatorlamp in de slaapkamer, teneinde de rondhangende vliegen die ergerniswekkend en wakker houdend de welverdiende en gezochte rust verstoren te verdrijven.
Zogezegd zo gedaan. Het voorstel werd omhelsd met een lichte verheuging over de gevoelde toestemming om een probleem op te lossen dat nauwelijks gehoord en ervaren leek te zijn als  werkelijk probleem.
Wel degelijk was dat gehoord en ervaren, echter niet met zoveel woorden gearticuleerd om een en ander niet door aandacht nog te versterken, zoals zo makkelijk een kleinigheid tot grotigheid kan laten verworden.

De ventilatorlamp bevond zich nog in een doos en met vereende krachten kwam de lamp uit de doos.
De basisbevestiging verscheen en vastgesteld werd wat nodig was om die aan het plafond te bevestigen. Alle voorbereidende handelingen verliepen min of meer volgens plan, tot het moment dat daadwerkelijk afgetekend diende te worden en er een bevestigingspoging gedaan werd.
'Kan ik je helpen?'
Een grom was het antwoord en een woeste zwaai met het te monteren voorwerp en een verzuchting die klonk als verwijt 'ga je goddelijke gang'.

Helder. Hulp was niet gewenst.

De ene korte vraag bleek een trigger van jewelste te bevatten op een moment dat hulp wel degelijk gewenst leek te zijn. Nee dus. Niet nu. Niet.

Beide geliefden verlieten de ruimte. Ieder met de eigen frustratie als enig gezelschap.
Beiden herleefden eerdere momenten met eerdere personen die eerdere situaties met een enkel woord hadden laten doen ontploffen tot een onhoudbare situatie waaruit vluchten wijzer was dan het gevecht aangaan.
Gelukkig zijn beiden zo wijs het gevecht te ontlopen en elkaar ruimte te gunnen om de opgelopen stress weer af te laten vloeien tot een aanvaardbaar peil.
Het had wat tijd nodig.

Toen kwamen beiden weer samen in dezelfde ruimte en hervatten de klus gezamenlijk. Dit was niet een lamp om in je eentje aan een plafond te monteren.
Dit keer verliep de samenwerking volgens wens.
De een bepaalde de handelingen, de ander voerde mee uit en zweeg zolang er geen rechtstreekse vraag gesteld werd. Dat werkte prima.
Samenwerken kunnen deze twee mensen als de beste.
Zolang de taken ieder helder zijn en de aanwijzingen van de een niet doorkruist worden met goede suggesties en aanvullingen van de ander. Voorheen was dat laatste wel mogelijk, tegenwoordig is dat een zeer onverstandige behulpzaamheid die absoluut achterwege dient te blijven, tot de noodzaak beide partijen helder is. In dat geval zijn de tips en adviezen en net even andere inzichten op grond van andere ervaringen en gedachten wel welkom en gewenst.

De lamp hangt.

De een schrijft over de lamp. De ander ligt languit uit te rusten.