Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

De eerste week, terug in het ziekenhuis, stond in het teken van eten. Of beter gezegd, de onmogelijkheid daarvan. Dag in dag uit bleef misselijkheid en pijn aan de orde van de dag, resulterend in dagelijkse verslechtering van de algehele conditie. Geen goed ding, maar naar het scheen onontkoombaar zolang niet in groot overleg met alle betrokken en deskundig geachte artsen bepaald was hoe de vervolgstrategie zou luiden na de via MRI en coloscopie beter in beeld gebrachte buikproblematiek. Op dinsdagmorgen, een week en twee dagen na de dag van opname, die al voorafgegaan werd door pakweg vier dagen van toenemend lichamelijk onbehagen, kwam het verlossende gesprek. Een operatie is aanstaande en om dat met goed gevolg te kunnen doorstaan is aansterken van groot belang. Nu kon er overgegaan op sondevoeding en kwam er gelukkig tevens een eenpersoonskamer vrij. Rust keerde weer en het goede humeur kwam daar snel achteraan. Voor de duur van pakweg anderhalve dag. Toen was de euforie van de opl

Nu de vakantie alsnog gekomen is blijkt het de geliefden vergund te worden hun dagen geheel in innig samenzijn door te brengen, vanwege de oververhitte sfeer waarin deze periode verloopt. Met buitentemperaturen die ruim boven de 30 graden Celsius liggen is het binnen met een gematigde min of meer constante temperatuur van pakweg 25 graden Celsius een stuk aangenamer. En wanneer je elkaar liefhebt en in een zo verhitte sfeer verkeert komen ook de hormonen die met name tieners vaak ervaren weer tot vrij spel. Zo kon het gebeuren dat dagenlang slechts één thema gespreksonderwerp was en zelfs tot uitvoering kwam, waar het wekenlang, maandenlang op een heel laag pitje stond. In de gesprekken bleek ook veel helderheid aanwezig en over en weer konden beiden hun hart luchten en gedachten uitwisselen en persoonlijke dingen gezamenlijk verder onderzoeken. Het leverde diepe en indringende momenten op, waarin ook veel ruimte was voor simpelweg genieten van elkaars gezelschap op alle denkbare manie

Twee weken geleden werd wat een routine afspraak had zullen zijn, het begin van een bizarre dag die eindigde in het ziekenhuis. De routineafspraak leidde tot voor de zekerheid bloedprikken en vervolgens ging een paar uur later de machine weer lopen: veel te hoge ontstekingswaarden in het bloed, spoedeisende hulp, ziekenhuisopname en bij de direct gemaakte CT-scan de volgende onheilstijding over wederom een gezwel. Twee weken volgden waarin de onwerkelijke dinsdag langzaam landde in de realiteit van alle dagen ziekenhuis voor de een en voortdurend heen en weer tussen kinderen, partner en hond (! Jazeker, die kwam nog niet eerder voor alhier, maar is inmiddels ook verschenen in het leven van beide geliefden) voor de ander. Twee weken ook waarin langzaam helder werd dat waar het ene probleem opgelost werd een ander probleem leek te ontstaan en een definitieve remedie voor alle ontstane problemen niet eenvoudig te vinden is, tot op heden. De remedie die de patiënt zelf de afgelopen twee