Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Een belangrijk gesprek. Met een contactpersoon die gaat over de mogelijkheden voor hulp. Een gesprek over waar die hulp voor nodig is, waarom die hulp nodig is en hoe die hulp er uit zou kunnen zien. Het verloopt goed, de teksten die gedeeld worden geven een prima beeld en de hulp zal nu gaan komen. Maar dan valt een concreet voorstel ineens minder goed. Is dit nu wel hulp? Is dit niet een doekje voor het bloeden? Een kleine fooi in een situatie waarin een royaal betalend gebaar noodzakelijk geacht wordt door allen die meer ingevoerd zijn in de situatie? Is het werkelijk zo dat er nu weer een halfslachtige oplossing gaat komen waarna bij gewenste uitbreiding er maanden aan wachttijd zal komen? De vragen vlammen er uit, de nood is zo hoog geworden dat het gevoel te verzuipen de teksten krachtig onderstreept en van vele uitroeptekens voorziet. Zozeer dat de ander al vreest dat de toegezegde hulp alsnog ingetrokken zal gaan worden als er niet snel ingebonden wordt. Het kan niet zo zijn

Hersenen zijn rare dingen. Ze laten mensen denken. Dingen denken. Gedachten vormen. Herinneringen vasthouden. Herinneringen oproepen. Gebeurtenissen ophalen. En zolang het denken verloopt binnen de kaders van wat normaal genoemd kan worden is dat een vanzelfsprekend verschijnsel waar we in meer of mindere mate van kunnen genieten. Pas als het denken door bepaalde lichamelijke aandoeningen (fysiek of mentaal is daarbij irrelevant, aangezien hersenen uiteindelijk gewoon lichaam zijn en niet iets anders, hoewel we dat menen omdat we dat zo bedacht hebben) beïnvloed raakt ontdekken we hoezeer we er op vertrouwen dat denken altijd een krachtig middel is om ons leven te leven. Merkwaardig genoeg blijkt dan juist datzelfde denken ons het leven vaak tamelijk onmogelijk te maken of te verstoren. In deze blogs komt telkens naar voren hoe beide partijen beïnvloed worden door het proces dat een van hen ondergaat. Vandaag ontstijgt de tekst het niveau van alledag en poogt een meer analytische inste

Een gerecht bedacht dat veel voorbereidingstijd vergt en dus al zeer bijtijds begonnen met koken. Want koken, dat is een passie, een hobby, en eten een noodzaak, dus een goed voorbeeld van het nuttige met het aangename verenigen. Allengs het proces vordert wordt het lastiger om het proces vol te houden. Vermoeidheid in combinatie met honger is geen ideale combinatie. De tussendoor bedachte snelle hapjes (iets lekkers bij de thee, wat later een stukje leverworst) helpen om voort te gaan. Toch helpen ze niet om de hersenpan op scherp te houden. Op diverse punten komt de vraag naar de juistheid van een voorgenomen handeling, komt de uitleg dat dit een niet vaak voorkomende handeling is en daarom even nagevraagd wordt. Gestaag vordert het proces. 'Als je nu even komt kijken....volgens mij is de bagger nu goed'. En nadat beiden het geproefd hebben zijn ze het eens, dit is restaurantwaardig. Een restaurant voor twee personen, dan blijft het behapbaar. Samen kunnen we de hele wereld a