Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Diep van binnen is het ons beiden glashelder wat er speelt en dat het niet over gaat en wel degelijk erger wordt. Diep van binnen wel. Maar daar voeren we onze gesprekken niet. We praten met elkaar aan de oppervlakte, op de waterspiegel. We duiken niet naar beneden, want dat zou betekenen dat we nat gaan, nat worden, mogelijk zelfs kopje onder gaan en niet meer boven kunnen komen. Ik vermoed dat dat jouw angst is. En het is de mijne ook. Omdat ik weet dat als we kopje onder gaan op verschillende momenten we elkaar uit het oog verliezen zullen en mogelijkerwijze elkaar niet meer terug gaan vinden. En dat ben ik koste wat kost aan het voorkomen. Elkaar uit het oog verliezen en nooit meer terugvinden. Dus ik schipper. Ik laat diep van binnen voor wat het is en praat met je over de oppervlakte. De dingen die er in jouw ogen toe doen. De dingen die je zien kunt en begrijpen kunt. De dingen ook waar je je aan hechten kunt omdat ze tastbaar zijn en je geen gevoel vragen, maar gewoon bes

In het land waar niemand woont kun je niet komen Je bent er al, of je dat nu wilt of niet In het land waar niemand woont kun je niet vertrekken Je hoort er thuis, al heb je er geen huis In het land waar niemand woont krijg je soms gezelschap Je weet dat niet, want mist de boot In het land waar niemand woont verdwaal je nimmer Je doolt en tast, want dat is wat daar hoort In het land waar niemand woont voel je alles Geen mens die het ziet, want bewoners zijn er niet In het land waar niemand woont ben je nooit eenzaam Je hoort de mensen allemaal, je spreekt alleen een andere taal In het land waar niemand woont ontbreekt elke wegwijzer Je hebt zelf de kaart helder in je hoofd, maar delen lukt je niet In het land waar niemand woont kan ik niet komen Jij wel, want het is jouw land, waar niemand woont

Ik wil hem terug Mijn lieve attente zorgzame man Ik wil hem terug De man die ziet hoe ik me voel en daar rekening mee houdt Ik wil hem terug De man die luisteren kan tot ik alles gezegd heb dat me dwars zit Ik wil hem terug De man die mij ziet in het volle licht en juist daarom van me houdt Ik wil hem terug De man voor wie ik viel Ik wil hem terug De man die met zijn beeldende taal mijn hart kon raken Ik wil hem terug De man die altijd wist hoe ingewikkelde dingen eenvoudiger konden worden Ik wil hem terug De man die onverwacht een goed geplaatste grap maakt en mijn tranen doorbreekt Ik wil hem terug De man die nergens meer is, omdat de wereld nooit zijn thuis was Ik wil hem terug Maar hij verdwijnt, elke dag een stukje meer

Gesprekken ontaarden soms in het uiten van gevoelens. Diepe gevoelens. Van die gevoelens die zich alleen laten uitdrukken in zinnen die 'geweld' uitstralen. Harde woorden klinken er dan. Grove klanken komen er naar buiten. De hele omgeving moet weten hoe het voelt, hoeveel pijn het doet, hoe diep het gaat. Iedereen moet luisteren, ook onschuldige toevallige aanwezigen. De gevoelens gaan zo diep dat de woorden snijden als zwaarden. De woorden zijn zo hard dat de pijlen doel treffen ook al zijn ze ongericht. De pijlen worden afgevuurd in een steeds hoger tempo, tot alle gram haar weg gevonden heeft. Dan treedt vermoeidheid op. Voelen vermoeit uitermate als je het meestal vermijdt, vanwege de pijn. Voelen maakt zo moe dat er uren weggeslapen worden. Tot een ander gevoel de overhand krijgt. Honger.

Niet de dingen die je doet zijn het gewicht. Niet de koffie die je schenkt bepaalt de last. Niet het ontbijt dat je serveert is de druk. Het gewicht bevindt zich in de tussenzinnen. De last zit in de kleine woorden. De druk bevindt zich in de toon. Het gewicht van zinnen die ontfermend hadden kunnen klinken. De last van woorden die omarmend hadden kunnen zijn. De druk van een toon die liefkozend had kunnen voelen. Dat wat ontbreekt bepaalt het gewicht. Dat wat gemist wordt bepaalt de last. Dat wat uitblijft bepaalt de druk. En toch ga je door. Dag in dag uit. Omdat de toon in de kleine woorden en de tussenzinnen ooit toen alles nog gewoon was een diepe genegenheid kende een oneindige liefde verwoordde een hoop gaf die oude wanhoop genas. En soms, is het er gewoon weer. Om dan weer even onverwacht te verdwijnen.