Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Natuurlijk, het is heerlijk als je geliefde kalm en rustig door zijn dagen gaat. Uiteraard, het is fantastisch als er geen onvertogen woord klinkt en er wel meegeneuried of gefloten wordt met muziek die aanstaat. Vanzelfsprekend, een dag zonder wanklank is een goede dag. En toch - daar zijn die woorden weer. En toch. En toch, het betekent ook, dat er geen pit meer zit in de man die geen seconde doelloos door het leven wilde gaan. Het betekent eveneens dat de man die duizenden plannen had waarvan hij er honderden ook daadwerkelijk uitvoerde, nu gereduceerd lijkt te zijn tot losse dromen die nu en dan opflakkeren als een minimaal vuurtje dat amper je grote teen verwarmen kan op een koude dag. En het houdt in dat de man die over alles dat er in de wereld gebeurt een mening had die onderbouwd was met vele argumenten en overwegingen en gesteund werd door kennis van oneindig veel literatuur, verschrompeld is tot een vage schim die slechts één bron van informatie, nog enigszins bijhoudt, de

Stilte. Slechts het getik van toetsenborden, het geklik van een muis. Samen. En toch alleen. Klanken. Woorden die automatisch ontstaan, betekenisloos stemgebruik. Gesprek. En toch zwijgen. Blikken. Omfloerst of besmuikt, verdwaasd of verwonderd. Onbegrip. En toch contact.

Of er nog toekomst is is soms een vraag die meer dan in beeld komt, het is dan een vraag die levensgroot om aandacht schreeuwt terwijl het heden meer en meer verleden lijkt te zijn geworden. Herhalingen komen voor van gesprekken die al geklonken hebben. Had deze blog daar niet al eens tekst aan gewijd? Dat dus. Het lijkt telkens alsof het verleden dat in het heden een rol speelt een nieuw verleden, genaamd toekomst is, maar bij nadere beschouwing is het toekomstelement meer een herhaling van zetten uit een verleden dat reeds lang verloren gegaan is. Geheugenproblemen zijn het niet, het zijn in zekere zin meer creatieproblemen. De creatie van wat we in het algemeen toekomst noemen. De dingen waar mensen naar uitzien en naar toeleven. Natuurlijk, die dingen zijn er nog steeds, komen voortdurend aan de orde. Het verschil is echter dat de realiteitszin een andere vorm gekregen heeft en de creaties daardoor enerzijds concreet en tastbaar zijn, anderzijds zo gekleurd en geschetst worden dat

De taalvaardigheid van ons beiden laat het rookgordijn telkens opnieuw verschijnen. Het rookgordijn dat ons de illusie geeft dat we zoals we altijd deden in gesprek zijn met elkaar. Een illusie, want de verhalen die klinken zijn geromantiseerde en verfraaide en gekalmeerde versies van verhalen die in de ruwe versie meer werkelijkheidszin vertoonden en niet klonken als gepolijste kleinoden. Het leven gedraagt zich als een rugzak vol ruwe stenen, die door het leven veranderen in kostbare kleinoden waar de geschiedenis aan af te lezen is in de gladgeslepen vlakken waardoor andere glinsteringen verschijnen en wezenlijke trekken zich steeds duidelijker vertonen. De liefde toont zich, in alle kleurschakeringen. En als dan een meer slootkantgerichte toon ingezet wordt, het is immers de tijd van het jaar waarin het riet uit de sloot verwijderd dient te worden, verschijnt ineens weer die ongenode en zo aanwezige en allesbepalende gast. De onbenoembare, die de gezonde gedachten verjaagt en verwa