Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Oost west, thuis best. Alles is weer zoals het was en de dingen gaan weer verder waar ze gebleven waren. De dames van de thuiszorg komen weer elke dag op hun vaste momenten, de dame die het huis schoon helpt houden komt weer op haar vaste tijd. De dag wordt weer grotendeels achter het beeldscherm doorgebracht, zoals dat voorheen ook ging. Samen aan een tafel, ieder een eigen ding doend op een eigen apparaat, nu en dan converserend over wat er gelezen of geschreven is of wat bedacht werd naar aanleiding daarvan. De gesprekken zijn inhoudelijk van aard en toch blijken er zaken verschoven. De harmonie van voorheen is veranderd in een tweezaamheid die aangenaam en toch geheel anders is. Waar de een het leven weer oppakt alsof er geen nier verdween en geen ziekenhuisopname achter de rug is, komt de ander nu pas toe aan de emoties die die gebeurtenissen opriepen. Waar de een de beelden die verschenen (een paarse dame bijvoorbeeld) die niet zichtbaar waren voor de ander, als geen probleem erv

Een week na de operatie. De dagen verliepen zeer wisselend. Van een makkelijke operatiedag en aansluitende dagen, dankzij zeer goede pijnbestrijding en het besef dat wegens coronamaatregelen de nabijheid anders zou kunnen verlopen dan idealiter, tot de dag waarop de ergernis over de nog steeds bestaande katheter zo groot werd dat van enig normaal gesprek amper nog sprake kon zijn, tot het moment dat het verlossende woord kwam over zowel de operatie als het verblijf in het ziekenhuis. De dag van naar huis gaan is aangebroken en zodra de bevrijding van de katheter daar is wordt het heuglijke nieuws beeldbellend doorgegeven. Een gesprek dat start met een grap:  'Nou, ik moet nog twee weken verder met de katheter. En ook in het ziekenhuis blijven. Ik mag voorlopig niet weg. Met Kerst ofzo. Of als Pasen en Pinksteren op een dag vallen. Of met Sint Juttemis.' Door de ernstige toon en de wat haperende verbinding dringt maar zeer langzaam door dat hier een opgelucht mens zijn gevoel

De dagen rijgen zich aaneen in afwachting van de dingen die komen gaan. Rijgen zich aaneen in een vorm die nieuw en als vanouds is. Plannen worden gesmeed, zaken worden onderzocht, gedachten geuit en het lijkt weer allemaal te stromen, wat voorheen weggezakt was in een apathische stilstand van toekomstige mogelijkheden. Nu zijn er ineens gedachten over de tuin ontstaan (een bloemenrand, waarvoor het zaad inmiddels al in huis is!), plannen gesmeed voor een mogelijke herstart van wat ooit werd stopgezet (een kunsthuis met woonmogelijkheid, nu op steenworp afstand, zodat beide geliefden eenvoudiger samen kunnen zijn) en er wordt weer gekookt (ingrediënten die voorhanden zijn gekoppeld aan inspiratie uit recepten op internet). De hervonden levenslust lijkt ook ingegeven door de behoefte om over de operatie heen te denken en te werken aan een toekomst als alles achter de rug is. In dat kader is zelfs het tekenpotlood weer ter hand genomen, om wat voorschetsen te maken voor plannen di

En toen belde het ziekenhuis met de bevestiging dat de geplande operatie, die vanuit maart uitgesteld was naar april, door kan gaan. Een bericht dat toch wel als een klein bommetje inslaat, in een periode waarin risico mijden de dagelijkse gang van zaken geworden is. Tegelijkertijd is het een opluchting dat er tenminste iets ondernomen wordt tegen het sluimerende gevaar dat onbelemmerd zijn gang kan gaan in het lichaam als niet een chirurg zijn vaardige handen het weg doet laten nemen als de anomalie die het is geworden in een essentieel orgaan dat gesneuveld is in deze ongelijke strijd. Er moeten nog voorbereidende maatregelen genomen, medicatie aangepast. En in dat kader is het goed dat de huidige 'blijf thuis' oproepen niet zo verstrekkend zijn dat de tijd bij elkaar doorbrengen in elkaars huis onmogelijk geworden is. Samenzijn gaat onverminderd door. Hulp bieden waar mogelijk is nu juist wederzijds noodzakelijk. Zien hoe het gaat biedt meer geruststelling dan het op afstand