Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Woede en verdriet vechten om voorrang. Woede, vanwege de onterechte woorden die zopas klonken. Verdriet, omdat het glashelder is dat dit puur een frustratieuiting was. En even plotseling als ze beide opkwamen verdwijnen ze ook weer, als de veroorzaker van beide intense gevoelens een eigen omslagpunt bereikt en de zojuist geuite woede verdwijnt voor het veel dieper gevoelde verdriet. De woorden gingen over een overleden moeder. Oprechte woede klonk er in door. Oude woede. Diepe intense woede. Naar haat neigend. Die haat werd gevoeld, riep tegenwoede op, omdat het onterecht is die over je heen te krijgen als de spreker iets niet kan vinden dat hij zoekt in een ruimte die nog niet goed op orde is. Hulp vragen was niet opgekomen. En zodra de hulp alsnog spontaan geboden werd kwam er de woedende uitroep: 'je gooit alles weg, je bent net als mijn moeder, ik hou niets meer over!' Dus tegengas kon niet uitblijven: 'Ik ben je moeder niet. Ik gooi niets weg. Niets!' Beiden waren

Dagelijks gaat er een heel assortiment aan pillen doorheen. Gebruikelijk als er sprake is van verschillende kwalen. Sommige pillen hebben bijwerkingen en worden daarom vergezeld door pillen die daartegen beschermen. Met enige regelmaat veranderen de pillen, omdat er weer een arts constateert dat er een wijziging noodzakelijk is teneinde een beter resultaat te bereiken. Vaak is het effect minder gunstig dan verwacht of slechts een gradueel verschil ten positieve. Dit keer echter is er gestart met een bijzondere pil. Niet voor lichamelijke kwalen die onder controle gehouden dienen te worden. Wel voor een beter geestelijk welbevinden en meer concentratievermogen en focus. En het wonder geschiedt. De vage onsamenhangende flarden nemen af. De heldere scherpzinnig verwoorde zinnen nemen toe. De stem klinkt gecontroleerder. De uitvallen zijn weer voorzien van excuses voor de heftigheid ervan. De conversaties worden richtinggevend en toekomstbiedend. Het houdt al een paar dagen aan en een teru

In een kleine zaal met een gering aantal gereed gezette stoelen verzamelde zich een gemêleerd gezelschap. Onder het gehoor ook de hoofdpersoon van deze blog en het boek dat er uit voortkwam. De spreker nam het woord en gaf helder aan wat de aanloop geweest was naar het boek. Werkervaringen in het verleden, met mensen die zelf mantelzorger waren en hun verhaal schoorvoetend deelden omdat het te pijnlijk was om dat openlijk te doen, eigen ervaringen in het heden, die eveneens te pijnlijk zijn om openlijk te verwoorden, het vormde gezamenlijk het pallet waaruit een noodzaak naar voren sprong om toch het woord te benutten. Woorden vinden voor wat te pijnlijk is om te delen is een moeizaam proces. Pas toen de blog al een tijdje in anonimiteit bestond en hier en daar lezers kreeg, door wat ruchtbaarheid eraan te geven op vertrouwde plekken, kwam er langzaam het idee om aan een boek te denken. Het boek kwam ook aan bod. De woorden die ooit geschreven waren kwamen tot leven in een levend

Er wordt weleens gezegd dat honden en bazen op elkaar lijken. Of dat komt doordat ze vanaf het begin al op elkaar leken of dat het komt doordat ze veel tijd met elkaar doorbrengen is niet helemaal helder, maar feit blijft dat er een zekere gelijkenis waar te nemen is tussen honden en bazen. Mensen zijn ook dieren. En mensen die met elkaar omgaan gaan ook op elkaar lijken. Misschien leken ze vanaf het begin al op elkaar, misschien lijken ze op elkaar omdat ze veel tijd met elkaar doorbrengen. Feit blijft dat mensen die bij elkaar horen zoals honden en bazen bij elkaar horen na verloop van tijd op elkaar gaan lijken. In een relatie merk je vaak dat er een gezamenlijke taal ontstaat. Het is niet zozeer het uiterlijk dat op elkaar gaat lijken, het is vooral het innerlijk. En zolang beiden gezond van lijf en leden zijn bestaat de gezamenlijke taal vooral uit een gedeeld gevoel van bij elkaar horen en samen een eigen universum bewonen. Op het moment echter dat er in lijf en leden van een van