Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Veel kun je nog zelf. Veel doe je nog zelf. Veel is er dus niet nodig aan sturing of begeleiding, zo op het oog. Maar dan ga ik kijken wat de dingen zijn die ik doe en kom met een schok tot de ontdekking dat je weliswaar veel zelf kunt en veel zelf doet, maar dat ik wel degelijk sturing en begeleiding geef. Het gaat echter zo als vanzelf dat het in jouw en mijn ogen niets om het lijf heeft. Ik zie je worstelen met feiten die je nodig hebt en ik reik je de tekst of de getallen aan zonder er iets aan toe te voegen. Informatie zoals een souffleur de toneelspelers uit de brand helpt die hun tekst even missen en wel in hun rol kunnen blijven. Ik zie je zoeken naar dingen in je eigen hoofd en heb wel een vermoeden van je zoektocht, dus zeg de dingen die je weten wilt alsof ik onderdeel uitmaak van de symfonie die je wilt laten klinken en ik als een van de instrumenten in jouw orkest een rol heb toebedeeld gekregen. Ik voel dat je uit een situatie weg wilt en besluit namens jou en in jouw

Herindelingen vinden vaker plaats. Op vele plaatsen in de wereld. Zo ook in de woonkamer. In een specifieke kast. Op een dag die emotioneel een beladen dag is en dus vraagt om verdoving van emotie door handelingen te verrichten die fijn afleiden. Goed bedacht! Het ging als vanzelf. En zodra de handelingen startten kwam de meebeweging op gang. Aangeven, bijsturen, adviseren, verplaatsen van wat overtollig werd op deze locatie. De dag raakte gevuld met vele bewegingen en van een gesprek was amper sprake. Zo gaan die dingen. Druk bezig en weinig tekst derhalve. Paar uur later. Een al langer sluimerende pijn wordt accuut. De ingenomen pijnstiller werkt niet. Dan toch maar de arts bellen? De vraag een paar keer herhaald, omdat een heldere reactie uitblijft. Intussen het juiste nummer opgezocht en ja, bellen is de bedoeling. De telefoonbeantwoorder verwijst naar een ander nummer. Nogmaals bellen. Opnieuw een doorverwijzing. Nogmaals bellen. Een naam neemt op. De arts. In twee zin

Zou er nog koffie in de kan zitten? Het lijkt een doodnormale zin. Is er nog thee in de pot? Eveneens een doodnormale zin. Wat eten we vandaag? Gewoon een vraag. Maar het is in alle gevallen een teken dat er verwacht wordt dat er iemand opstaat en aan de slag gaat. De aangesprokene bij voorkeur. Ook dat is in zichzelf normaal. Zo praten mensen wel vaker met elkaar. En toch, iets in de toon van de vragen geeft niet zozeer aan dat er behoefte is aan koffie, thee of eten, maar dat er een verlangen is naar aandacht, zorg, hulp. En juist dat, juist die verlangens worden niet meer rechtstreeks gearticuleerd. De vraag om aandacht is veranderd in opmerkingen over een fysieke wens. En ook het aanreiken van aandacht gebeurt tegenwoordig op andere manieren dan voorheen. Ineens is er de spontane opsta-actie om koffie in te schenken, thee aan te bieden of een toetje voor te stellen na een genuttigde maaltijd. Verrassingen zijn het, in een reeks van gewenningen aan afwijkingen van wat voorheen norma

Het was weer een tijd geleden. Het leek weer gewoon goed te gaan. Het leek alsof alles is zoals altijd. Het leek zelfs uitstekend te gaan. Het leek een dag die wel een topdag genoemd kon worden. Totdat er iets mis ging. Iets onbenulligs. Dat leidde tot wat wrevel. Nog leek de dag okee te blijven. Er werd iets voorgelezen. Het onbenullige dat misgegaan was vergde nog een opruimactie, dus de aandacht was even verslapt. Toen de aandacht terug was was het gebeurd. De vlam in de pan. 'Ik pik dit niet langer! Dit kan zo niet doorgaan! Ik word helemaal niet serieus genomen! Nou ik ben gekke Henkie niet! Ik laat niet met me sollen!' En het ging nog even door en voort en verder. De opruimactie maar rustig verder afgerond intussen. Stofzuigen dempt het geschreeuw. Kalm blijven is het enige dat zinvol is nu. Inwendig is dat lastiger. Maar alles went. Ook uitbarstingen als deze. Het was misschien te voorkomen geweest. Toen het vuur weer naar waakvlamniveau gedaald was leek het veilig om we

Alles was anders dan normaal de afgelopen dagen. Alles, behalve dan de eetmomenten en het verloop van de avonden. Alles anders is altijd vermoeiend, zo is de afgelopen maanden wel gebleken. En dus is er nu bij terugkeer de oneindige vermoeidheid, het spontaan in slaap vallen of welbewust gaan liggen. Nu het weer kan, op de vertrouwde wijze, de vaste plek. De afgelopen dagen verliepen boven verwachting. Uitermate positief. Humeur en energie waren meer dan op peil. Gespreksstof was er ruim voorhanden. En de sfeer bleef energiek en opgewekt. En toch.......terug thuis......een poging tot gesprek.......delen van eigen gevoelens, die juist door de laatste dagen weer de ruimte hadden gekregen......het leverde een hernieuwd besef op dat er wel degelijk van alles misgaat in het hoofd. Reageren lukte niet in woorden. Uitsluitend in aanwezigheid en uitingen van genegenheid en bezorgdheid. Eenvoudige opmerkingen. Het blijft vervreemdend hoe enerzijds de toestand in de wereld besproken kan worden m