Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

De mens is een gewoontedier en dus is het leven beduidend lastiger als je je bevindt in een overgangssituatie. In dit geval die van een verhuizing van een huis dat op de nominatie staat om afgebroken te worden naar een huis dat spiksplinternieuw is. Wat bij het oude blijft is dat de bewoner een en dezelfde persoon zal zijn. De bewoner die zich in een geheel eigen overgangssituatie bevindt. Die van het bezitten van een gezonde geest in een gezond lichaam naar een geest die hiaten vertoont in een lichaam dat zo gebrekkig aan het worden is dat de fysieke mogelijkheden activiteiten die tot pakweg drie jaar geleden met enige moeite nog vanzelf spraken in het geheel niet meer verrichten kan. De geest wil daar nog niet echt aan, die is als gewoontedierelement nog van mening dat er iets niet klopt als het lichaam dienst weigert. Immers, de geest bestuurt het lichaam en van een eigen wil van het lichaam wil de geest niet weten of horen, laat staan er rekening mee houden. Dus in het proces van

'Oh ja, ik moet ook mijn bankpas nog opsturen' 'Huh?' 'Ja, de bank had me bericht gestuurd dat mijn pas bijna verlopen is en opgestuurd moet worden.' 'Hè? Wat bedoel je nou? Dat doet de bank toch nooit?' 'Ik heb er vandaag een bericht over gekregen, een mail geloof ik.' 'Wat? Welke mail? Hoe zit dat? Laat me dat bericht eens zien.' Na enig zoekwerk blijkt het niet om een mail te gaan, er was een sms gestuurd. Een sms met een link. Daarop klikken leverde een scherm op dat sprekend lijkt op een bankscherm. Dus het oogde zeer vanzelfsprekend en logisch. En dus kon er een banknummer ingevuld en een pincode en zelfs een vervangende pincode. En er werd prompt een bericht geopend, met de mededeling dat de pas verzonden moet worden naar een adres elders in het land. En dat als dat niet gebeurt er een bedrag van €15,- in rekening gebracht wordt. Dus zodra ik sputterde tegen het opsturen van de pas kwam dat bedrag als tegenwerping naar bove

Zo nu en dan dringt het helder door, hoewel het tegelijkertijd verborgen lijkt te zijn op die momenten. Ergens in het bewustzijn is een plek waar de hoop nog bestaat dat het allemaal een grote vergissing is, dat het een zinsbegoocheling betreft, dat het een foutieve waarneming is, dat het een misverstaan van de realiteit is, dat het geenszins echt, maar toch werkelijk een hersenspinsel is. Tot er een helderheid zich aandient, zoals vandaag, bij het zien van beelden van een ander, die hetzelfde onnoembare proces doormaakt dat ook die persoon de beeldrijke, bloemrijke, goedverzorgde, inhoudelijk diepgaande, gehoor boeiende taal kwijtgeraakt is en vervangen door lege nietszeggende vage onsamenhangende deelfragmenten van dat wat gezegd wil zijn. De tragiek van de beelden zit niet in de beelden zelf. Netzomin als de tragiek van beide geliefden waarover deze blog verhaalt zich bevindt in het leven dat zichtbaar is. De tragiek zit dieper, zit op de plek waar zielen elkaar raken omdat ze zo