Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Vandaag is het exact zeven weken geleden dat de lange ziekenhuisperiode begon.  Vief en monter werd de tocht aanvaard en ondanks tegenvallende gebeurtenissen die de voorspoedigheid van herstel belemmerden bleef optimisme lange tijd de boventoon voeren in het hele proces.  Langzaam maar zeker werden de stappen steviger en konden ook passen buiten het bed en zelfs buiten de kamer volgen.  De dagen bleven voornamelijk doorgebracht in bed, maar op een goede dag was dat zelfs al een verblijf boven de dekens met de kleren aan.  Totdat de ene overgebleven nier om onduidelijke redenen besloot zich te laten gelden in negatieve zin. Een onvoorziene en onverwachte complicatie zonder heldere aanleiding die opleverde dat er nader onderzoek gedaan werd, theorieën uitgetest werden en er meer en meer deskundigheid omheen kwam staan. Een echte verklaring ontbreekt nog steeds, maar de ingezette acties leken doeltreffend en de nier vertoonde zich weer van zijn beste kant.  Nu kon er concreet nagedacht ov

De tijd schrijdt voort en de stappen die gezet worden gaan voorwaarts. Toch voelt elke tegenslag als een stap achteruit.  Een stap verder van elkaar verwijderd.  Een stap weg van de toekomst.  Een stap in de achteruit richting.  Mentaal zijn die stappen zwaar voor beide geliefden.  Voor de een omdat het opnieuw lichamelijk ongemak of zelfs pijn betekent, al dan niet tijdens behandelingen om het ongemak te verlichten. Voor de ander omdat het opnieuw onzeker maakt wanneer de ingezette lijn van genezing eindelijk door zal gaan zetten.  Voor beiden omdat het hun spaarzame momenten van samenzijn kleurt met de kleur van ziekenhuis en ziek zijn en de tijd samen nog korter lijkt te maken dan die toch al is.  De wereld van het ziekenhuis is de wereld geworden.  Dromen en vergezichten verbleken bij elke volgende tegenvaller.  Het is niet alleen lichamelijk een uitputtingsslag, ook mentaal kost het bergen energie.  Voor beiden.  Dit was wat voorspeld was, 'weet dat het een zeer zw