Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Al vroeg op de ochtend zien de geliefden elkaar weer terug, na een nacht die noodgedwongen zonder elkaars gezelschap doorgebracht werd. De een met ontbijt al achter de kiezen, de ander net op het punt om een ontbijt te kiezen. Het wordt een beschuitontbijt. Snel wordt duidelijk dat zonder hulp dit ontbijt op geen enkele wijze genuttigd zal kunnen worden, gezien de onmogelijkheid tot pijnloos verzitten en een makkelijke houding aannemen. Hulp aanbieden levert een dankbare aanvaarding aan en zo komen de beschuiten besmeerd en wel naar binnen. Als de ontbijtboel weggehaald is volgt vrijwel onmiddellijk de inventarisatieronde voor de avondmaaltijd. Bestellen gebeurt vroeg op de dag, voor dezelfde dag. Tot verwondering van beide geliefden komt de besteldame wel bij de andere twee patiënten op de zaal naar hun voorkeur vragen, maar niet bij de patiënt die een eigen kamer gecreëerd heeft door het gordijn dicht te houden. Niet getreurd, er is ook het digitale bestelsysteem, dat na

Bidden en wachten is alles wat rest als er sprake is van een ziekenhuisbed en weekend. De voorspelling van de mantelzorger is vrijdag uitgekomen, de koorts kwam opzetten. En bij de spoedeisende hulp in het ziekenhuis verklaarden de geliefden elkaar uitgebreid de liefde, die 'zoveel meer is dan 'ik hou van jou'', want 'ik hou ook van ijsjes'. Nee, het gaat om 'ik heb je lief', met alles wat er in mij is aan liefde. Een liefde die wederkerig en zonder einde is, een liefde die temidden van zware omstandigheden de geliefden dichter bij elkaar brengt en alle verschillen en mogelijke obstakels die er zouden kunnen zijn volledig weg laat vallen. Alles wat telt is dat de een er is voor de ander, ongeacht wie dat voor wie moet zijn en om welke reden. Machteloosheid voor de een, hard werken voor de ander is de stand van zaken op dit moment en het voelt als dubbel oneerlijk omdat het voorzien had kunnen worden en dus voorkomen. Morgen pas wordt er meer geda

Een heel team van spelers bekommert zich om de ene persoon met de vele kwalen. Het team komt trouw drie keer per dag een medische handeling verrichten en controleert en passant of het goed blijft gaan met medicatiegebruik en algehele zelfverzorging. Niet omdat dat slecht gaat, maar om te voorkomen dat dat die kant uit zou kunnen gaan. En natuurlijk wordt dagelijks de temperatuur bijgehouden ter bevestiging dat alles nog in orde is. De behandeling die de drie keer daagse momenten noodzakelijk maakt werd ingezet door een arts met verstand van zaken, die vandaag de betrokkene ontboden had, voor een gesprek over de te volgen route. Vele gedachten vormden zich vantevoren. De vrees dat er nog weken, zoniet maanden, doorgegaan zou moeten worden met dit driemaaldaagse ritueel was het grootst. Alle andere scenario's verdwenen meer naar de achtergrond. In de spreekkamer van de arts is het gesprek kort en bondig. Vandaag verwijderen we de drain. Oh? Eh? Nu? Ja dus. In een behandelkamer wordt

Een brief, die meldt dat je iets moet doen om te handhaven wat al bestaat en goed werkt. Okee, een brief, die moet afgehandeld, daar moet je iets mee. Even terzijde leggen en doen als het moment daar is. Het moment dient zich nooit aan, de brief ligt te verstoffen en intussen wordt gewoon het huis schoon gehouden. Niemand die zich nog om de brief bekommert. Het nieuwe jaar begint onstuimig, er zijn gezondheidsproblemen, een spoedziekenhuisopname in de eerste dagen van het jaar, ruim een week later pas weer richting huis, voortaan driemaaldaags een spoeling van een drain, tot nader order. Tussen dat moment van naar huis gaan en de dag van vandaag liggen alweer vele afspraken met artsen van diverse pluimage, om uiteenlopende redenen, niet alles gerelateerd aan de spoeling van de drain, er is immers nog heel wat meer gaande. De brief. Oh ja, daar moest iets mee. Ergens in het achterhoofd plopt die kennis telkens weer op, maar vindt amper een route naar het bewuste denken. Er is immers zov