Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Rond een uur of twee, eerder dan gebruikelijk, want zondag, dus iets eenvoudiger om vaste bezoektijden te verpersoonlijking, zagen beide geliefden elkaar weer. Het was stralend mooi weer buiten, maar binnen was daar niet veel meer van te merken dan een zonniger uitzicht.  Nog voor er een fatsoenlijke begroeting had plaatsgevonden was het al duidelijk: er is iets aan de hand. Dat was ook vrij letterlijk zichtbaar, de rechterhand lag rustig op bed en in de arm was een infuus aangebracht.  Amper verstaanbaar klonk er 'ik moet een CT-scan'. Bij de tweede poging tot verstaanbaarheid drongen de woorden wel door.  De reden bleek het feit dat opknappen traag en bijna stagnerende aan het verlopen is, de bloedwaarden eveneens aanleiding gaven en er bij een kweek van een niet goed genezende plek van de operatie wond een bacterie geconstateerd was.  Al met al reden om ook van binnen eens goed te kijken.  Al snel kwam iemand voor het transport naar de radiologie afdeling.  Dat was fijn, dan

De eerste vraag naar iets concreets toen waterdrinken onlangs weer kon en mocht, was een vraag om een flesje sinas. Of dat geoorloofd was met een stilgevallen maag en ontspoorde darmen was niet aan de orde, de wens was belangrijker.  Bij herhaling kwam de vraag op de eerste dag na het IC verblijf van dagen.  Het antwoord bleef dat dat nog echt te vroeg was, even later bevestigd door de verpleging na een expliciete vraag daaromtrent.  De vraag werd een dag later gevarieerd met chocolademelk.  Als sinas dan niet mocht zou chocolademelk toch wel kunnen?  Helaas zou dat een nog veel slechter plan zijn en werd ook daarop het antwoord nee.  Wel kon er gezocht naar een flesje met makkelijke drinkdop, omdat een glas met rietje ook niet alles is als rechtop zitten nog zwaar voelt.  Het gehoopte flesje sinas werd een fles bronwater. Omdat er 'geen andere keuze was'.  Vandaag klonk op de liefst mogelijke toon alsnog de reeds eerder geuite wens 'zou er een flesje chocolademelk inzitten

Donderdag 11 februari 2021, de opnamedag, gevolgd door vrijdag 12 februari 2021 (mooie datum!) de operatie dag, zijn weer ruimschoots achter de rug. Samenzijn is nog steeds niet eenvoudig. Eerst was er de structuur van de Intensive care, waar tussen 12 en 15 bezoek welkom was en vanaf 17 uur tot 7 uur in de ochtend, voor situaties die daarom vroegen.  De eerste nacht een uitkomst.  Nu kon probleemloos tot ver na de avondklok geduldig gewacht tot de patiënt zelf toe was aan de ogen opslaan en door laten dringen dat de operatie achter de rug was.  Een fijn samenzijn vol optimisme sloot de lange lange dag af en omstreeks twee uur in de nacht was huiswaarts keren gelukt.  In de dagen die volgden bleef herstel trager verlopen dan gehoopt en was tegelijkertijd bezoek vermoeiend, omdat dan natuurlijk de behoefte aan wederzijdse geruststelling groot was en veel van beider krachten vroeg.  Op maandagmiddag kwam dan eindelijk de overgang van intensive care naar zorg op de verpleegafdeling.  Een