De eerste vraag naar iets concreets toen waterdrinken onlangs weer kon en mocht, was een vraag om een flesje sinas.
Of dat geoorloofd was met een stilgevallen maag en ontspoorde darmen was niet aan de orde, de wens was belangrijker.
Bij herhaling kwam de vraag op de eerste dag na het IC verblijf van dagen.
Het antwoord bleef dat dat nog echt te vroeg was, even later bevestigd door de verpleging na een expliciete vraag daaromtrent.
De vraag werd een dag later gevarieerd met chocolademelk.
Als sinas dan niet mocht zou chocolademelk toch wel kunnen?
Helaas zou dat een nog veel slechter plan zijn en werd ook daarop het antwoord nee.
Wel kon er gezocht naar een flesje met makkelijke drinkdop, omdat een glas met rietje ook niet alles is als rechtop zitten nog zwaar voelt.
Het gehoopte flesje sinas werd een fles bronwater. Omdat er 'geen andere keuze was'.
Vandaag klonk op de liefst mogelijke toon alsnog de reeds eerder geuite wens 'zou er een flesje chocolademelk inzitten?'
'nee, liefste, helaas, dat mag je echt nog niet'.
Een blik die nogmaals tot overhalen poogde aan te zetten mocht ook niet baten. Het bleef nee.
Dat drong door en de schouder ging spontaan weer opspelen.
'Je duwt op mijn schouder!' Dat dat geenszins het geval was werd amper geaccepteerd, dus dan maar aan de andere kant van het bed gaan zitten, waar de last niet gevoeld zou kunnen worden.
Spontaan trad de slaap weer in.
Als er niet voldaan kan worden aan stille wensen die in de intieme sfeer van samenzijn geuit worden, dan is contact niet langer essentieel.
Rust vinden in de kalme aanwezigheid van elkaars gezelschap is dan zinvoller energie besteding.
chocomelk ligt erg zwaar op de maag, maar ik begrijp zijn behoefte, sterkte jullie beiden, erg zwaar.
BeantwoordenVerwijderen