Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.
Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.
Zo begon de laatste nacht samen.
Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.
Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.
Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.
In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.
Het is al licht.
De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.
De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.
Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.
Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.
Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.
Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.
Hij is er niet meer.
Zij stort in.
Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.
Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.
Een half uur later gaat het nog steeds voort.
Pas als de bel gaat, na een kleine drie kwartier staat ze op om de deur te openen.
De huisarts kan ze amper te woord staan, de tranen stromen maar door.
Hij snapt. Condoleert. Kalmeert met zijn aanwezigheid.
Dan pas komt er weer wat ruimte voor de dingen die komen gaan.
Nu hij er niet meer is, is er een andere taak die wacht.
De dochters zorgen voor hun vader.
Zij zorgt dat er een begrafenisondernemer komt.
In harmonie lukt het om een plan te maken.
In eendracht wordt gekozen voor een eenvoudige kist, in zijn stijl.
De locatie van begraven is glashelder, bij zijn vrouw.
De woordkeuze raakt, maar klopt strikt genomen volledig.
Hij had haar vanaf het begin over dat graf verteld.
Het haar getoond. Voorspeld. Hier kom ik te liggen.
Ze slikt en laat een reactie binnenboord.
De dienst kan dan in de kapel op de begraafplaats, stelt ze voor.
Die plek is ideaal, de zussen namen daar ook afscheid van hun moeder.
Hij wou dat ook, wist zij.
De kaart had hij al een afbeelding voor bedacht. In de laatste uren van zijn leven gedeeld.
Zij had het gehoord, de dochters later nogmaals. Zo zal het worden, een deur op een kier.
Daarachter weet hij van een toekomst. Nu nog onbekend, maar voor hem inmiddels zichtbaar.
Zij gelooft in toekomst na de dood. De dochters sluiten zich aan bij hun vaders wens.
De tekst wijst zichzelf als de kaart van moeder opgeduikeld wordt. Die tekst kan met kleine aanpassing nogmaals dienst doen. Zijn tekst over zijn vrouw, door haar nu op zijn kaart geplaatst. Het voelt gepast.
Het afscheidsmoment zal geen dienst zijn, zoals zij gewend is.
Er komt wel muziek en er komen woorden. Haar woorden, de muziek die de dochters kiezen. Het zal samen gaan vallen tot een goed kloppend geheel.
Hij is er niet meer.
Maar de harmonie is terug.
Al is het maar terwille van hem.
De dochters zijn weer saamhorige zussen.
Zij niet langer een buitenstaander.
Ergens in de verte kijkt hij er tevreden op neer.
Zo moet het zijn.
Harmonie door zijn dood.
De man die uit Liefde geboren werd.
Reacties
Een reactie posten