Doorgaan naar hoofdcontent

Na de Hipec operatie

Donderdag 11 februari 2021, de opnamedag, gevolgd door vrijdag 12 februari 2021 (mooie datum!) de operatie dag, zijn weer ruimschoots achter de rug.

Samenzijn is nog steeds niet eenvoudig. Eerst was er de structuur van de Intensive care, waar tussen 12 en 15 bezoek welkom was en vanaf 17 uur tot 7 uur in de ochtend, voor situaties die daarom vroegen. 
De eerste nacht een uitkomst. 
Nu kon probleemloos tot ver na de avondklok geduldig gewacht tot de patiĆ«nt zelf toe was aan de ogen opslaan en door laten dringen dat de operatie achter de rug was. 
Een fijn samenzijn vol optimisme sloot de lange lange dag af en omstreeks twee uur in de nacht was huiswaarts keren gelukt. 

In de dagen die volgden bleef herstel trager verlopen dan gehoopt en was tegelijkertijd bezoek vermoeiend, omdat dan natuurlijk de behoefte aan wederzijdse geruststelling groot was en veel van beider krachten vroeg. 

Op maandagmiddag kwam dan eindelijk de overgang van intensive care naar zorg op de verpleegafdeling. 
Een hele operatie van afkoppelen, verplaatsen van IC bed naar verpleegbed en een lange tocht door het ziekenhuis om op de nieuwe kamer weer aan te kunnen koppelen, nu met iets minder lijnen dan voorheen. 

En vandaag begint de nieuwe routine van een bezoekuur dat pas in de middag start. 
Nadat de hele ochtend er gesjord en gedaan is en alles zonder steun van een geliefde doorstaan is, is de middag ook moment om te rusten. 
De verstoringen zijn nu kort en doelgericht:
medicatie die op de klok toegediend dient te worden, schoonmaakhandelingen, verwisseling van voedingszakken. 

Praten is niet nodig, de wederzijdse liefde voert ook wel gesprekken zonder taal. 
De meegebrachte radio laat radio 4 zachtjes klinken, net de overige geluiden overstemmend, zodat er een kalm geluidsbehang als zachte deken troostend en helend aanwezig is. 

Iedere dag gaat het een beetje beter. 
Iedere dag is dichter bij vertrek van deze tijdelijke plek. 
Maar voorlopig zullen hier een paar weken de dagen verglijden in een soort van gelijkvormigheid. 







Reacties

  1. ik heb er geen woorden voor, ik word er stil van, wat zijn jullie sterk! Ik wens jullie kracht en liefde.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Thuis

Op zondagochtend belt het ziekenhuis. De nier waarden zijn zo slecht dat er een beslissing genomen moet worden.  En gezien het gesprek dat de dag ervoor gevoerd is ligt het voor de hand niet vanzelfsprekend een behandeling in te zetten waarvoor wederom iets in het lichaam geprikt moet worden. Rond het middaguur treffen beide geliefden elkaar en bespreken kort wat er aan de hand is en wat nu de beste stap is. Naar huis wordt de uitkomst.  Dit moet dan maar het einde zijn. Geen behandelingen meer.  Geen gedoe. Geen kunstmatige zaken die ook achterwege kunnen blijven.  Voorbereidingen voor naar huis gaan worden getroffen en tegen de avond is het dan zover. Thuis.  Thuiszorg komt langs en de Dokterswacht. Een rustige avond en nacht kan beginnen, zo is de gedachte.  Halverwege de avond komen onverwacht de beide dochters aan. Een fijne verrassing.  Ze reageerden op het telefoontje vanuit het ziekenhuis dat beide geliefden niet zelf pleegden omdat ergens in de afgelopen weken de verstandhoudi

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste route? Het gesprek v