Terwijl het dorp steeds lichter wordt.....

Het huis is versierd, van binnen en van buiten. De dagen worden in alle rust doorgebracht, met regelmatige bezoeken van de thuiszorgdames en onregelmatige bezigheden buitenshuis. Naast boodschappen doen horen daar ook verjaardag vieren (8 december) en verjaarsgeld besteden bij.  Het leverde heel wat bewegingen op, buitenshuis en binnenshuis. De woonkamer werd ruimer, door het plaatsen van de grote witte salontafel, die dankzij de glazen bovenkant het licht van de Kerstverlichting extra weerspiegelt. 

Licht verscheen ook aan de buitenkant van het huis, dankzij de bezorgdiensten die nog steeds functioneren, ook al is er een lockdown, die het uitstapje van eind vorige week naar IKEA met terugwerkende kracht tot een bijzondere uitzonderlijkheid maakt.

Naast deze uiterlijkheden zijn er ook weer de nodige gesprekken. Over toekomstplannen, dichtbij en verder weg, met als doel zaken te realiseren die nu nog voelen als een gemis in het huidige bestaan. Op andere plekken dan deze blog zijn daarover gedachten terug te vinden. 

En toen was er ineens de opmerking van de een tegen de ander dat het opgevallen was dat het niet meer zo goed lukte om gesprekken te voeren. Deze zelfobservatie ging over de verjaardagsvisite die wat anders verlopen was dan in de herinnering gebruikelijk was. En over de communicatie op momenten dat de mantelzorger afwezig was en er een of andere hulpverlener te woord gestaan moest worden. 
De opmerkzaamheid en heldere verwoording ervan trok de aandacht en vormde aanleiding tot een aandachtige dialoog tussen beide geliefden over de verschillen tussen communicatie onderling en de communicatie met derden die (al dan niet onverwacht) in en uit lopen en slechts een stukje van de realiteit meemaken. Waar in de onderlinge communicatie vloeiend en als vanzelfsprekend aangepast kan worden aan wat er op enig moment nodig of mogelijk is, is dat in overige gesprekken een onmogelijkheid op hetzelfde niveau. 
Twee geliefden die elkaar door en door kennen weten hoe ze elkaar moeten bereiken en hebben behalve taal in woorden ook andere communicatiemiddelen tot hun beschikking die wederzijds begrip versterken kunnen en misverstanden vlot uit de weg kunnen ruimen. 
Twee mensen die elkaar vanuit een andersoortig verband treffen zullen meer afhankelijk zijn van de gesproken taal en als die hapert bij de bezochte of anders binnenkomt dan bedoeld door de bezoeker, is een misverstand snel geboren en een spraakverwarring het gevolg, soms ook nog zonder dat een van beiden zich realiseert dat dat de grond vormde voor de als stroef ervaren communicatie. 
Het gesprek klonk als een plausibele verklaring en in de dagen die volgden kon er telkens kort op teruggegrepen worden als er een aanleiding toe was. 
De gezamenlijke communicatie verliep als altijd vloeiend en harmonieus. 

Wat zo min mogelijk woorden kreeg en toch levensgroot zich elke dag weer opdringt aan het bewuste denken is het uitblijven van een datum voor de kijkoperatie. Telefonisch contact leverde de informatie op dat er slechts maximaal een week vooruit gepland wordt, momenteel. Een verzonden mailbericht kreeg nog geen reactie. Dinsdag kan er weer gebeld. 
De hoop is nog steeds op een datum dit kalenderjaar, maar de verwachting begint steeds verder de toekomst in te schuiven. 
Zullen de kerstverlichtingen alweer verdwenen zijn als er eindelijk licht kan schijnen over de situatie in de buik die nu al weken zonder inmenging van buitenaf duisternis over de toekomstverwachtingen kan verspreiden?