Er wordt weleens gezegd dat honden en bazen op elkaar lijken. Of dat komt doordat ze vanaf het begin al op elkaar leken of dat het komt doordat ze veel tijd met elkaar doorbrengen is niet helemaal helder, maar feit blijft dat er een zekere gelijkenis waar te nemen is tussen honden en bazen.
Mensen zijn ook dieren.
En mensen die met elkaar omgaan gaan ook op elkaar lijken. Misschien leken ze vanaf het begin al op elkaar, misschien lijken ze op elkaar omdat ze veel tijd met elkaar doorbrengen. Feit blijft dat mensen die bij elkaar horen zoals honden en bazen bij elkaar horen na verloop van tijd op elkaar gaan lijken.
In een relatie merk je vaak dat er een gezamenlijke taal ontstaat. Het is niet zozeer het uiterlijk dat op elkaar gaat lijken, het is vooral het innerlijk.
En zolang beiden gezond van lijf en leden zijn bestaat de gezamenlijke taal vooral uit een gedeeld gevoel van bij elkaar horen en samen een eigen universum bewonen.
Op het moment echter dat er in lijf en leden van een van beide partners het nodige aan de hand is kan er nog een extra element bijkomen. Een lastig uit te leggen element, omdat het nauwelijks opvalt voor hen die beide personen als stel spreken.
Gisteren spraken beide geliefden gezamenlijk een derde. Deze derde heeft het naar grote waarschijnlijkheid niet gemerkt, maar beide geliefden spraken als met eenzelfde mond. Waar ieder nog de eigen woordkeuze handhaafde, bleek de inhoud van het gesprokene ontsproten uit het brein van slechts een van hen. De ander had het al eerder vernomen en er al over nagedacht en er een eigen taalversie van weten te componeren, waardoor de inhoud overkwam als eigen en goed doordacht. In zekere zin was dat uiteraard ook zo. Een eigen goed doordachte versie van wat de ander had aangereikt in een eerder moment.
Het valt dan ook slechts een van beiden op dat het echte denkwerk niet meer plaatsvindt als een gezamenlijk project, maar meer en meer als een denkproces dat in het hoofd van de een plaatsvindt, op enig moment gedeeld wordt met de ander en dan pas eigen gemaakt wordt in het andere hoofd, waarna er een nieuwe gezamenlijke versie gecomponeerd kan worden.
De creatieve geest wordt gevoed door de helder denkende geest. Tezamen maken ze het verhaal van hun leven tot een compositie waar muziek in zit. Door de ritmes op elkaar aan te laten sluiten worden de atonale klanken keurig ingepast in een melodie die woorden aanreikt die gedeeld kunnen met de buitenwereld. Op die wijze blijft de waardigheid van beide geliefden gelijkwaardig en kan de ongelijkheid die ontstaan is verbloemd in de meest positieve zin van dat woord.
Er spreekt volledig vertrouwen uit de wijze waarop zo de verhalen die verteld worden gedeeld worden met derden. De gezamenlijke wereld blijft intact. De buitenwereld heeft een beeld van harmonie en eensgezindheid tegenover zich en de levensvreugde krijgt de plek die zij verdient.
Op deze wijze blijft op gezonde helende wijze onzichtbaar wat zich meer en meer aftekent in de concrete werkelijkheid van alledag.
En het doet er steeds minder toe hoe het heet. Of het heet. Het is. En het wordt aanvaard en vindt een weg.
Napraten is een kleurrijk proces!
Mensen zijn ook dieren.
En mensen die met elkaar omgaan gaan ook op elkaar lijken. Misschien leken ze vanaf het begin al op elkaar, misschien lijken ze op elkaar omdat ze veel tijd met elkaar doorbrengen. Feit blijft dat mensen die bij elkaar horen zoals honden en bazen bij elkaar horen na verloop van tijd op elkaar gaan lijken.
In een relatie merk je vaak dat er een gezamenlijke taal ontstaat. Het is niet zozeer het uiterlijk dat op elkaar gaat lijken, het is vooral het innerlijk.
En zolang beiden gezond van lijf en leden zijn bestaat de gezamenlijke taal vooral uit een gedeeld gevoel van bij elkaar horen en samen een eigen universum bewonen.
Op het moment echter dat er in lijf en leden van een van beide partners het nodige aan de hand is kan er nog een extra element bijkomen. Een lastig uit te leggen element, omdat het nauwelijks opvalt voor hen die beide personen als stel spreken.
Gisteren spraken beide geliefden gezamenlijk een derde. Deze derde heeft het naar grote waarschijnlijkheid niet gemerkt, maar beide geliefden spraken als met eenzelfde mond. Waar ieder nog de eigen woordkeuze handhaafde, bleek de inhoud van het gesprokene ontsproten uit het brein van slechts een van hen. De ander had het al eerder vernomen en er al over nagedacht en er een eigen taalversie van weten te componeren, waardoor de inhoud overkwam als eigen en goed doordacht. In zekere zin was dat uiteraard ook zo. Een eigen goed doordachte versie van wat de ander had aangereikt in een eerder moment.
Het valt dan ook slechts een van beiden op dat het echte denkwerk niet meer plaatsvindt als een gezamenlijk project, maar meer en meer als een denkproces dat in het hoofd van de een plaatsvindt, op enig moment gedeeld wordt met de ander en dan pas eigen gemaakt wordt in het andere hoofd, waarna er een nieuwe gezamenlijke versie gecomponeerd kan worden.
De creatieve geest wordt gevoed door de helder denkende geest. Tezamen maken ze het verhaal van hun leven tot een compositie waar muziek in zit. Door de ritmes op elkaar aan te laten sluiten worden de atonale klanken keurig ingepast in een melodie die woorden aanreikt die gedeeld kunnen met de buitenwereld. Op die wijze blijft de waardigheid van beide geliefden gelijkwaardig en kan de ongelijkheid die ontstaan is verbloemd in de meest positieve zin van dat woord.
Er spreekt volledig vertrouwen uit de wijze waarop zo de verhalen die verteld worden gedeeld worden met derden. De gezamenlijke wereld blijft intact. De buitenwereld heeft een beeld van harmonie en eensgezindheid tegenover zich en de levensvreugde krijgt de plek die zij verdient.
Op deze wijze blijft op gezonde helende wijze onzichtbaar wat zich meer en meer aftekent in de concrete werkelijkheid van alledag.
En het doet er steeds minder toe hoe het heet. Of het heet. Het is. En het wordt aanvaard en vindt een weg.
Napraten is een kleurrijk proces!
Klaske, wat prachtig en diepzinnig is dat geschreven, ik ben helemaal mee, het is wel die ene geliefde die de valse noten in die mooie compositie hoort , maar in een volle zaal ben je de enige die het hoort die erdoor geraakt wordt altijd opnieuw.!!.....En die mooie waardigheid van beiden die naar buiten uitstraalt die klopt niet ! .....Alles blijft intact voor derden en vierden ......niet voor die éne ,maar wat kan dat éne oog in het land van blinden nog aantonen ? .....Deze verschuivingen in samenzijn en onze te sterke aanvoelen van ,het te diepzinnig zijn , het teveel doordenken maakt het moeilijk voor onszelf , en hoe leg je het uit en aan wie ? altijd welkom Klaske ,ik snap je heel goed! ....
BeantwoordenVerwijderenDank Bea voor je persoonlijke reactie.
VerwijderenDeze specifieke weergave ontstond doordat ik het oprecht ook een bijzonder mooi proces vind, op zijn tijd, ondanks alle tragiek die er natuurlijk ook is.
In sommige contacten overheerst de pijn dat je de enige bent die het ziet en hoort, in andere situaties is het fijn dat er nog zoveel te delen is op een normale manier, zonder dat de derde persoon vanuit een vorm van medeleven 'anders' gaat reageren.
Het is een hele kunst om te laveren tussen 'ik heb door dat het anders is' en 'ik neem waar dat je achter je woorden staat', zonder daarmee degene die het betreft tekort te doen.