Oost west, thuis best.
Alles is weer zoals het was en de dingen gaan weer verder waar ze gebleven waren. De dames van de thuiszorg komen weer elke dag op hun vaste momenten, de dame die het huis schoon helpt houden komt weer op haar vaste tijd.
De dag wordt weer grotendeels achter het beeldscherm doorgebracht, zoals dat voorheen ook ging. Samen aan een tafel, ieder een eigen ding doend op een eigen apparaat, nu en dan converserend over wat er gelezen of geschreven is of wat bedacht werd naar aanleiding daarvan.
De gesprekken zijn inhoudelijk van aard en toch blijken er zaken verschoven. De harmonie van voorheen is veranderd in een tweezaamheid die aangenaam en toch geheel anders is.
Waar de een het leven weer oppakt alsof er geen nier verdween en geen ziekenhuisopname achter de rug is, komt de ander nu pas toe aan de emoties die die gebeurtenissen opriepen. Waar de een de beelden die verschenen (een paarse dame bijvoorbeeld) die niet zichtbaar waren voor de ander, als geen probleem ervaart en juist op zoek gaat naar een soort van wetenschappelijke verklaring voor dit fenomeen is de ander nog te zeer ontdaan van de discrepantie tussen de eigen waarnemingen en die van de ander dat er zeer weinig ruimte is voor een meer verstandelijke benadering.
Schrijven helpt, dus dat is wat beiden doen.
Schrijven met elkaar, wanneer het gesprek wat stroever verloopt.
Schrijven op andere plekken, om de eigen gedachten scherper te vormen en te verwoorden en dan alsnog met de ander te kunnen delen.
De afstand tussen de al te flexibele geest die genietend de meest waanzinnige beelden als interessant schouwspel waarneemt en hardop deelt zoveel het uitkomt en de lineaire geest die orde probeert te scheppen in een reële wereld en een onwaarneembare realiteit en schrijvend en pratend de normaalheid probeert vast te houden vergroot.
De afstand was er altijd al.
De afstand was een reden tot diepgaande inhoudelijke gesprekken die de zielen dichter bij elkaar brachten en de nieuwsgierigheid wakker schudden in de lineaire geest en de systematiek scherper maakten in de flexibele geest.
Nu er meer spanning in de lucht hangt vanwege alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden gecombineerd met een wereld waarin corona rondwaart en de gemoederen van de hele samenleving bezig houden blijken de schuivende panelen soms het zicht op elkaar wat te bemoeilijken.
Emoties delen is ingewikkelder dan ooit.
Gevoelens uiten is het hoogst haalbare. En dan elkaar de ruimte geven dat op geheel eigen wijze weer een plek te geven en een vorm voor te vinden.
Schuivende panelen horen ten diepste hoe dan ook bij elkaar. De vraag is alleen op welke wijze ze zich het beste tot elkaar kunnen verhouden om niet een te los verband te gaan vormen.
Alles is weer zoals het was en de dingen gaan weer verder waar ze gebleven waren. De dames van de thuiszorg komen weer elke dag op hun vaste momenten, de dame die het huis schoon helpt houden komt weer op haar vaste tijd.
De dag wordt weer grotendeels achter het beeldscherm doorgebracht, zoals dat voorheen ook ging. Samen aan een tafel, ieder een eigen ding doend op een eigen apparaat, nu en dan converserend over wat er gelezen of geschreven is of wat bedacht werd naar aanleiding daarvan.
De gesprekken zijn inhoudelijk van aard en toch blijken er zaken verschoven. De harmonie van voorheen is veranderd in een tweezaamheid die aangenaam en toch geheel anders is.
Waar de een het leven weer oppakt alsof er geen nier verdween en geen ziekenhuisopname achter de rug is, komt de ander nu pas toe aan de emoties die die gebeurtenissen opriepen. Waar de een de beelden die verschenen (een paarse dame bijvoorbeeld) die niet zichtbaar waren voor de ander, als geen probleem ervaart en juist op zoek gaat naar een soort van wetenschappelijke verklaring voor dit fenomeen is de ander nog te zeer ontdaan van de discrepantie tussen de eigen waarnemingen en die van de ander dat er zeer weinig ruimte is voor een meer verstandelijke benadering.
Schrijven helpt, dus dat is wat beiden doen.
Schrijven met elkaar, wanneer het gesprek wat stroever verloopt.
Schrijven op andere plekken, om de eigen gedachten scherper te vormen en te verwoorden en dan alsnog met de ander te kunnen delen.
De afstand tussen de al te flexibele geest die genietend de meest waanzinnige beelden als interessant schouwspel waarneemt en hardop deelt zoveel het uitkomt en de lineaire geest die orde probeert te scheppen in een reële wereld en een onwaarneembare realiteit en schrijvend en pratend de normaalheid probeert vast te houden vergroot.
De afstand was er altijd al.
De afstand was een reden tot diepgaande inhoudelijke gesprekken die de zielen dichter bij elkaar brachten en de nieuwsgierigheid wakker schudden in de lineaire geest en de systematiek scherper maakten in de flexibele geest.
Nu er meer spanning in de lucht hangt vanwege alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden gecombineerd met een wereld waarin corona rondwaart en de gemoederen van de hele samenleving bezig houden blijken de schuivende panelen soms het zicht op elkaar wat te bemoeilijken.
Emoties delen is ingewikkelder dan ooit.
Gevoelens uiten is het hoogst haalbare. En dan elkaar de ruimte geven dat op geheel eigen wijze weer een plek te geven en een vorm voor te vinden.
Schuivende panelen horen ten diepste hoe dan ook bij elkaar. De vraag is alleen op welke wijze ze zich het beste tot elkaar kunnen verhouden om niet een te los verband te gaan vormen.
Reacties
Een reactie posten