Na een week vol enerverende dagen en innerlijke kalmte ondanks de bezigheden die veel energie vroegen, naast de vroege start van de dagen, treedt er vandaag na het avondeten rust in. Al twee en een half uur is de bank in de kamer in beslag genomen voor wat voorheen een kort avonddutje heette en intussen een voorschot op de nacht is.
De afgelopen dagen is dieper en dieper doorgedrongen dat Ferdinant (de metafoor die we verkozen om het onbenoembare toch te kunnen benoemen) niet van plan is om te vertrekken en het leven meer en meer aan het bepalen is.
Het lukt desondanks, vanwege veel rust in de dagen en een zelfreflecterend vermogen dat bijsturing mogelijk maakt waar anderen in eigen denken zouden verdwalen, coherent en logisch over te komen in de gesprekken die gevoerd worden. Weinig is er te zien aan de nu vooral helder ogende ogen die een week eerder nog vrijwel dagelijks de blik die in een eerdere blog beschreven is te zien gaven.
Het is een genoegen samen te zijn onder deze omstandigheden.
Saamhorigheid overheerst. Liefde laat zich voelen in kleine gebaren en woorden. Het is tastbaar in de lucht aanwezig. De geliefden kunnen in de stiltes elkaar bereiken. En ook de woorden vinden elkaar vrijwel moeiteloos.
De woorden van een deskundige, die een jaar eerder het oordeel velde dat het niet vast te stellen is en dit jaar constateerde dat er een significante verandering zichtbaar en hoorbaar is, hebben de beide geliefden nader tot elkaar gebracht. Voor de een was er de opluchting dat de eigen waarneming nu eindelijk ook bevestiging krijgt, al is er nog geen sprake van een conclusie, laat staan een definitieve. Voor de ander was er de rustgevende zekerheid dat er geen schijn opgehouden hoeft te worden van perfect kunnen functioneren, omdat met zoveel woorden duidelijk gemaakt was dat daar bepaald geen sprake meer van is.
De hersens zijn nog even actief als altijd, toch is de energie die dat kost geringer en het tempo waarin alles zijn taak vervult een stuk vertraagd. Hersteltijd is meer en meer een noodzaak om het functioneren op het gewenste peil te kunnen handhaven.
Desondanks schrijdt de achteruitgang voort. Het tempo kan verlaagd, zo schijnt het, het algeheel laten stoppen of zelfs in een omgekeerde beweging laten gaan is minder voor de hand liggend.
Terwijl deze woorden verschijnen slaapt de slaper voort.
De avond zal in de nacht overgaan en de slaap kan voortgaan. Op naar een nieuwe dag. Met nieuwe momenten van helder besef dat er veel veranderd is en dat er toch nog volop leven en liefde en saamhorigheid is.
Vandaag is het leven goed.
De afgelopen dagen is dieper en dieper doorgedrongen dat Ferdinant (de metafoor die we verkozen om het onbenoembare toch te kunnen benoemen) niet van plan is om te vertrekken en het leven meer en meer aan het bepalen is.
Het lukt desondanks, vanwege veel rust in de dagen en een zelfreflecterend vermogen dat bijsturing mogelijk maakt waar anderen in eigen denken zouden verdwalen, coherent en logisch over te komen in de gesprekken die gevoerd worden. Weinig is er te zien aan de nu vooral helder ogende ogen die een week eerder nog vrijwel dagelijks de blik die in een eerdere blog beschreven is te zien gaven.
Het is een genoegen samen te zijn onder deze omstandigheden.
Saamhorigheid overheerst. Liefde laat zich voelen in kleine gebaren en woorden. Het is tastbaar in de lucht aanwezig. De geliefden kunnen in de stiltes elkaar bereiken. En ook de woorden vinden elkaar vrijwel moeiteloos.
De woorden van een deskundige, die een jaar eerder het oordeel velde dat het niet vast te stellen is en dit jaar constateerde dat er een significante verandering zichtbaar en hoorbaar is, hebben de beide geliefden nader tot elkaar gebracht. Voor de een was er de opluchting dat de eigen waarneming nu eindelijk ook bevestiging krijgt, al is er nog geen sprake van een conclusie, laat staan een definitieve. Voor de ander was er de rustgevende zekerheid dat er geen schijn opgehouden hoeft te worden van perfect kunnen functioneren, omdat met zoveel woorden duidelijk gemaakt was dat daar bepaald geen sprake meer van is.
De hersens zijn nog even actief als altijd, toch is de energie die dat kost geringer en het tempo waarin alles zijn taak vervult een stuk vertraagd. Hersteltijd is meer en meer een noodzaak om het functioneren op het gewenste peil te kunnen handhaven.
Desondanks schrijdt de achteruitgang voort. Het tempo kan verlaagd, zo schijnt het, het algeheel laten stoppen of zelfs in een omgekeerde beweging laten gaan is minder voor de hand liggend.
Terwijl deze woorden verschijnen slaapt de slaper voort.
De avond zal in de nacht overgaan en de slaap kan voortgaan. Op naar een nieuwe dag. Met nieuwe momenten van helder besef dat er veel veranderd is en dat er toch nog volop leven en liefde en saamhorigheid is.
Vandaag is het leven goed.
Reacties
Een reactie posten