Een rustige avond, zonder bijzondere plannen.
Wat lekkers in huis, de avond nog voor ons.
Dan komt de thuiszorg langs, voor het nieuwe dagelijkse ritueel dat sinds de ziekenhuisopname met Kerst vaste prik is tot ergens in januari: spoelen van de drain.
Een nieuwe dame, dus eerst een bijpraatmoment waarin langzaam helder wordt wat de bedoeling is. De papieren van de ene behandeling liggen in de map, de drain hoort bij een andere behandeling. Als de verwarring daarover opgehelderd is begint het spoelmoment.
'Auw!'
Hé, dat is vreemd, dat is niet de bedoeling, het hoort zonder enig gevoel mogelijk te zijn.
'Oh ja, vanmiddag heb ik per ongeluk, toen ik ineens opstond, een stuk losgetrokken'
Dat verklaart het gevoel, dus nu eerst maar eens een blik op de plek waar de drain het lichaam binnengaat.
Het blijkt pijnlijk en er is bloed zichtbaar.
Gezamenlijk wordt besloten daar een telefoontje aan te wagen. Eerst met het ziekenhuis, dan met de dokterswacht.
We kunnen komen, worden verwacht rond kwart over acht.
Buiten blijkt de wereld onzichtbaar geworden te zijn. De tocht aanvaard in een zeer kalm tempo. Eerst maar eens naar de hoofdroute zien te komen, het dorp dus uit.
Nog voor dat gelukt is lijkt het zicht zo slecht dat doorgaan niet verantwoord is. Dan maar weer bellen.
Alle begrip voor de vertraging en neem gerust de tijd, het is rustig, u bent de enige die in aantocht is, we wachten wel.
De ogen inmiddels meer gewend aan de duistere mistige deken die het zicht beperkt tot enkele meters en de route dan toch maar in alle kalmte vervolgd.
Op delen waar de strepen op de weg starten is er een heldere leidraad en kan de snelheid iets opgehoogd.
Veilig arriveren de geliefden ruim na de afgesproken tijd bij de huisartsenpost.
Opnieuw een anamnese, dit keer bij een zeer vriendelijke arts.
Wederom het ziekenhuis gebeld, ditmaal voor collegiaal overleg over de te ondernemen actie.
Het voorstel tot verwijderen van de drain wordt akkoord bevonden. En zo gezegd, zo gedaan, de drain wordt voorzichtig losgetrokken. Slechts een centimeter of vijf blijkt nog binnen te zijn. Geen wonder dat er auw geroepen werd, de slang zat niet langer op de juiste plek.
De terugweg duurt zo mogelijk nog langer en pas tegen een uur of tien is het stel weer thuis geïnstalleerd achter het beeldscherm. Ieder een eigen.
Twee uur later is dan alsnog ineens het oude jaar voorbij.
'Veel heil en zegen'
'Ja, ik ga geen gelukkig nieuwjaar zeggen'
'Dat hoeft ook niet, maar veel heil en zegen kan toch wel?'
'Ja, dat kan. Veel heil en zegen is altijd goed.'
De nacht is begonnen, het nieuwe jaar eveneens, de hoop op terugkeer naar oude tijden definitief achtergelaten in het oude jaar.
Dit is het nieuwe decennium, met een hernieuwd besef dat wat al een paar jaar geleden gezien werd, nu niet langer meer verborgen blijven zal. Het is, het blijft, het ontwikkelt en groeit mee.
En beide geliefden vinden eigen wegen om er mee om te gaan, dit telkens verschuivende perspectief.
Moge 2020 een jaar vol harmonie zijn. Saamhorig als altijd. Liefdevol en intens.
Wat lekkers in huis, de avond nog voor ons.
Dan komt de thuiszorg langs, voor het nieuwe dagelijkse ritueel dat sinds de ziekenhuisopname met Kerst vaste prik is tot ergens in januari: spoelen van de drain.
Een nieuwe dame, dus eerst een bijpraatmoment waarin langzaam helder wordt wat de bedoeling is. De papieren van de ene behandeling liggen in de map, de drain hoort bij een andere behandeling. Als de verwarring daarover opgehelderd is begint het spoelmoment.
'Auw!'
Hé, dat is vreemd, dat is niet de bedoeling, het hoort zonder enig gevoel mogelijk te zijn.
'Oh ja, vanmiddag heb ik per ongeluk, toen ik ineens opstond, een stuk losgetrokken'
Dat verklaart het gevoel, dus nu eerst maar eens een blik op de plek waar de drain het lichaam binnengaat.
Het blijkt pijnlijk en er is bloed zichtbaar.
Gezamenlijk wordt besloten daar een telefoontje aan te wagen. Eerst met het ziekenhuis, dan met de dokterswacht.
We kunnen komen, worden verwacht rond kwart over acht.
Buiten blijkt de wereld onzichtbaar geworden te zijn. De tocht aanvaard in een zeer kalm tempo. Eerst maar eens naar de hoofdroute zien te komen, het dorp dus uit.
Nog voor dat gelukt is lijkt het zicht zo slecht dat doorgaan niet verantwoord is. Dan maar weer bellen.
Alle begrip voor de vertraging en neem gerust de tijd, het is rustig, u bent de enige die in aantocht is, we wachten wel.
De ogen inmiddels meer gewend aan de duistere mistige deken die het zicht beperkt tot enkele meters en de route dan toch maar in alle kalmte vervolgd.
Op delen waar de strepen op de weg starten is er een heldere leidraad en kan de snelheid iets opgehoogd.
Veilig arriveren de geliefden ruim na de afgesproken tijd bij de huisartsenpost.
Opnieuw een anamnese, dit keer bij een zeer vriendelijke arts.
Wederom het ziekenhuis gebeld, ditmaal voor collegiaal overleg over de te ondernemen actie.
Het voorstel tot verwijderen van de drain wordt akkoord bevonden. En zo gezegd, zo gedaan, de drain wordt voorzichtig losgetrokken. Slechts een centimeter of vijf blijkt nog binnen te zijn. Geen wonder dat er auw geroepen werd, de slang zat niet langer op de juiste plek.
De terugweg duurt zo mogelijk nog langer en pas tegen een uur of tien is het stel weer thuis geïnstalleerd achter het beeldscherm. Ieder een eigen.
Twee uur later is dan alsnog ineens het oude jaar voorbij.
'Veel heil en zegen'
'Ja, ik ga geen gelukkig nieuwjaar zeggen'
'Dat hoeft ook niet, maar veel heil en zegen kan toch wel?'
'Ja, dat kan. Veel heil en zegen is altijd goed.'
De nacht is begonnen, het nieuwe jaar eveneens, de hoop op terugkeer naar oude tijden definitief achtergelaten in het oude jaar.
Dit is het nieuwe decennium, met een hernieuwd besef dat wat al een paar jaar geleden gezien werd, nu niet langer meer verborgen blijven zal. Het is, het blijft, het ontwikkelt en groeit mee.
En beide geliefden vinden eigen wegen om er mee om te gaan, dit telkens verschuivende perspectief.
Moge 2020 een jaar vol harmonie zijn. Saamhorig als altijd. Liefdevol en intens.
Reacties
Een reactie posten