Doorgaan naar hoofdcontent

Herhaling of vervolg?

Het kwam vorig jaar meerdere malen voor, een ziekenhuis ontslag dat later gevolgd werd door een spoedopname.
Dit jaar ging het kalmer, gecontroleerder, er was een langdurig ziekenhuis verblijf. Gevolgd door ontslag. 
En daar zou het dan bij blijven, zo was het plan.
Immers, om die reden was ontslag zo zorgvuldig mogelijk verlopen. 

Maar toen na een kleine week thuis de antibioticakuur gestopt was kwam dwars door het verdere herstel ook nauwelijks merkbaar iets anders te voorschijn.
De onderbuikgevoelens van niet pluis werden aangewakkerd en dreven weer weg. 
Kwamen weer terug en werden ontzenuwd door de zorg te delen met de thuiszorg, aangezien gedeelde zorg halve zorg is.
Toch bleef het knagen en op zaterdagavond gaven de getallen het geknaag gelijk. Er was nu werkelijk sprake van koorts. 
Dus ging de riedel weer van start.
Thuiszorg belde Dokterswacht. 
Dokterswacht kwam en belde ziekenhuis.
Ziekenhuis besloot dat nader onderzoek ter plekke echt nodig was. 
Dokterswacht belde ambulance.
Ambulance kwam en vertrek naar spoedeisende hulp volgde. 
Aldaar werden beide geliefden weer herenigd, toen hond onderdak gevonden had bij oppas. Een nieuw element in het inmiddels bekende patroon dat achter de rug had zullen behoren te zijn.

De eerste test was op Corona en gelukkig negatief, wat verwacht en dus vanzelfsprekend, maar zeker ook vermeldenswaardig positief was.
De overige onderzoeken boden slechts aanwijzingen, geen zekerheden vooralsnog, want kweken kost tijd als in dagen, niet uren. 
Op grond van de aanwijzingen startte wederom antibiotica en kwam er middenin de nacht een bed op de welbekende afdeling.
Eenmaal bereikt was de enige behoefte nog slapen, waardoor het gedwongen afscheid voor de nacht niet zwaar viel. 

Inmiddels is het al weer bijna vertrouwd, de dag samen doorbrengen in een ziekenhuiskamer met uitzicht op de Petrus Camper singel.
De gesprekken vinden deels in stilte plaats. 
Geliefden verstaan elkaar ook zonder woorden.
Voorlopig is het weer wachten op het moment van vertrek, dat niet op deze dag zal zijn.

Reacties

  1. Oh Klaske toch, wat een beproeving weer!!! Ook bij jou komt er geen eind aan. Wens je kracht en liefde!!!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Thuis

Op zondagochtend belt het ziekenhuis. De nier waarden zijn zo slecht dat er een beslissing genomen moet worden.  En gezien het gesprek dat de dag ervoor gevoerd is ligt het voor de hand niet vanzelfsprekend een behandeling in te zetten waarvoor wederom iets in het lichaam geprikt moet worden. Rond het middaguur treffen beide geliefden elkaar en bespreken kort wat er aan de hand is en wat nu de beste stap is. Naar huis wordt de uitkomst.  Dit moet dan maar het einde zijn. Geen behandelingen meer.  Geen gedoe. Geen kunstmatige zaken die ook achterwege kunnen blijven.  Voorbereidingen voor naar huis gaan worden getroffen en tegen de avond is het dan zover. Thuis.  Thuiszorg komt langs en de Dokterswacht. Een rustige avond en nacht kan beginnen, zo is de gedachte.  Halverwege de avond komen onverwacht de beide dochters aan. Een fijne verrassing.  Ze reageerden op het telefoontje vanuit het ziekenhuis dat beide geliefden niet zelf pleegden omdat ergens in de afgelopen weken de verstandhoudi

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste route? Het gesprek v