Het kwam vorig jaar meerdere malen voor, een ziekenhuis ontslag dat later gevolgd werd door een spoedopname.
Dit jaar ging het kalmer, gecontroleerder, er was een langdurig ziekenhuis verblijf. Gevolgd door ontslag.
En daar zou het dan bij blijven, zo was het plan.
Immers, om die reden was ontslag zo zorgvuldig mogelijk verlopen.
Maar toen na een kleine week thuis de antibioticakuur gestopt was kwam dwars door het verdere herstel ook nauwelijks merkbaar iets anders te voorschijn.
De onderbuikgevoelens van niet pluis werden aangewakkerd en dreven weer weg.
Kwamen weer terug en werden ontzenuwd door de zorg te delen met de thuiszorg, aangezien gedeelde zorg halve zorg is.
Toch bleef het knagen en op zaterdagavond gaven de getallen het geknaag gelijk. Er was nu werkelijk sprake van koorts.
Dus ging de riedel weer van start.
Thuiszorg belde Dokterswacht.
Dokterswacht kwam en belde ziekenhuis.
Ziekenhuis besloot dat nader onderzoek ter plekke echt nodig was.
Dokterswacht belde ambulance.
Ambulance kwam en vertrek naar spoedeisende hulp volgde.
Aldaar werden beide geliefden weer herenigd, toen hond onderdak gevonden had bij oppas. Een nieuw element in het inmiddels bekende patroon dat achter de rug had zullen behoren te zijn.
De eerste test was op Corona en gelukkig negatief, wat verwacht en dus vanzelfsprekend, maar zeker ook vermeldenswaardig positief was.
De overige onderzoeken boden slechts aanwijzingen, geen zekerheden vooralsnog, want kweken kost tijd als in dagen, niet uren.
Op grond van de aanwijzingen startte wederom antibiotica en kwam er middenin de nacht een bed op de welbekende afdeling.
Eenmaal bereikt was de enige behoefte nog slapen, waardoor het gedwongen afscheid voor de nacht niet zwaar viel.
Inmiddels is het al weer bijna vertrouwd, de dag samen doorbrengen in een ziekenhuiskamer met uitzicht op de Petrus Camper singel.
De gesprekken vinden deels in stilte plaats.
Geliefden verstaan elkaar ook zonder woorden.
Voorlopig is het weer wachten op het moment van vertrek, dat niet op deze dag zal zijn.
Oh Klaske toch, wat een beproeving weer!!! Ook bij jou komt er geen eind aan. Wens je kracht en liefde!!!
BeantwoordenVerwijderen