Doorgaan naar hoofdcontent

Liefde gaat ook door de maag

Twee onderscheiden paden tekenen zich af, op de route richting operatie.
Paden die elkaar raken en toch ieder andere wendingen en bochten kennen. 

Waar de een kalm alle afspraken ter voorbereiding doorloopt als kleine obstakels op een pad naar een reddende uitkomst is voor de ander de weg grillig en bij vlagen angstwekkend. 
Waar de een bij elke afspraak merkt dat er nauwelijks nieuwe informatie langskomt en er vooral protocolair een route afgelopen dient te worden die nu eenmaal voorgeschreven is ziet de ander telkens nieuwe haken en ogen verschijnen die een en ander telkens weer in het perspectief plaatsen van 'weet waar je aan begint'.

In de tussenmomenten vinden beide geliefden elkaar bij troostrijke en energiegevende maaltijden die in deze fase extra aandacht en zorg krijgen. 
Voor de een omdat dergelijke momenten liefdevolle uitingen zijn van betrokken zorg om elkaar, voor de ander vanuit het besef dat binnenkort maaltijden wel het laatste zullen zijn dat verbinding bieden kan. 
De een zoekt recepten, de ander haalt ingrediĆ«nten bij elkaar en stelt de maaltijd samen. 
De beste kok van beiden kan de energie niet opbrengen uitvoerend actief te zijn omdat weldegelijk elk voorbereidend gesprek een aanslag op de bepaald niet onuitputtelijke energievoorraad is. 

Zo glijden de dagen voort. Harmonieus en kalm. 
Hier en daar ontvlamt bij de een of de ander wat ergernis, meestal gericht op de actualiteit van deze periode met avondklok en merkwaardig gedrag daaromtrent in grote steden. Soms ontstaan door verschillen tussen beide geliefden die de onderscheiden paden betreffen. Dergelijke verstoringen zijn nooit reden tot conflict. Sterker nog, ze blijken vaak juist de betrokkenheid op elkaar te vergroten wanneer er een sorry klinkt of de een de ander uitlegt dat verschillende belevingen ook verschillende behoeftes betekenen die niet altijd stroken of soms zelfs tegengesteld blijken. 
Ieder vindt een eigen route door deze periode heen. 
Het vertrouwen van de een temt de angst van de ander. En dat werkt beide kanten om. 

Nog 1 drempel te slechten voor het dan gebeuren gaat, de grote operatie. 
Slechts een formeel bedoelde CT-scan kan nog verandering van plan betekenen. 
De verwachting is dat nu binnen twee weken de grote dag zal zijn. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Thuis

Op zondagochtend belt het ziekenhuis. De nier waarden zijn zo slecht dat er een beslissing genomen moet worden.  En gezien het gesprek dat de dag ervoor gevoerd is ligt het voor de hand niet vanzelfsprekend een behandeling in te zetten waarvoor wederom iets in het lichaam geprikt moet worden. Rond het middaguur treffen beide geliefden elkaar en bespreken kort wat er aan de hand is en wat nu de beste stap is. Naar huis wordt de uitkomst.  Dit moet dan maar het einde zijn. Geen behandelingen meer.  Geen gedoe. Geen kunstmatige zaken die ook achterwege kunnen blijven.  Voorbereidingen voor naar huis gaan worden getroffen en tegen de avond is het dan zover. Thuis.  Thuiszorg komt langs en de Dokterswacht. Een rustige avond en nacht kan beginnen, zo is de gedachte.  Halverwege de avond komen onverwacht de beide dochters aan. Een fijne verrassing.  Ze reageerden op het telefoontje vanuit het ziekenhuis dat beide geliefden niet zelf pleegden omdat ergens in de afgelopen weken de verstandhoudi

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste route? Het gesprek v