Vorige week was er de kijkoperatie die al zolang verwacht werd. Morgen vindt het gesprek plaats dat volgt op een dergelijke operatie. En daarna zal de route naar de grote belangrijke Hipec-operatie ingeslagen worden.
Tenminste, zo liggen de kaarten op tafel.
Maar het gesprek dat morgen plaats gaat vinden kan ook elementen gaan bevatten die het denken weer door elkaar kunnen schudden, die de kaarten van tafel kunnen vegen, die de gebaande route onbegaanbaar kunnen lijken laten te zijn.
En dus besloot de een de ander vragen te gaan stellen over het gesprek van morgen. Immers, beter in de vertrouwde omgeving een eventuele uitbarsting krijgen, dan in een setting waar zo'n uitbarsting ook nog opgevat zou kunnen worden als een contra-indicatie voor het ondergaan van de operatie.
Het moet niet zo zijn dat eigen uitingsvormen zo geïnterpreteerd gaan worden dat gemaakte afspraken ineens op losse schroeven komen te staan.
De vragen worden vlot beantwoord. Met de reeds gegeven antwoorden. Het gesprek gaat naar verwachting puur over de operatie en nee er hoeft niet gesproken over wat als de operatie niet plaats gaat vinden. Dat is immers ook allang helder, dan komt er een afspraak met de psychiater en gaat de route naar de levenseindekliniek ingezet.
Het klinkt allemaal net iets te doordacht, net iets te veel als een gerepeteerde versie van hoe er het beste geantwoord kan en nodigt daarmee onbewust uit tot verdere vragen. Vermoedelijk vragen zoals die bij het gesprek ook zouden kunnen klinken.
De nieuwe vragen roepen wrevel op. 'Het lijkt wel of ik tegen een muur praat'. De stem klinkt heftiger, de toon wordt feller, de herhaling van zetten blijkt niet in goede aarde te vallen.
Als ook nog geuit wordt dat er beter hier een bozige toon kan zijn, dan morgen bij het gesprek, is de boot helemaal aan.
Terwijl beiden elkaars hand nog vasthouden lijkt het op het gehoor een conflict. De hond komt buurten om poolshoogte te nemen.
Dan uiteindelijk komt met grote heftigheid het woord naar buiten dat al langer sluimerde, natuurlijk is het beangstigend en ben ik bang. Het is heus niet zo dat ik zeg 'joepie, ik ga een operatie krijgen', ik weet echt wel dat het zwaar en naar en moeilijk worden zal.
Dat vormt de doorbraak voor een tranenvloed bij de ander. Immers, angst heerst bij beiden, al is de reden een wat andere.
Uiteindelijk valt het gesprek stil. Een mail volgt, waarin nogmaals verhelderd wordt waarom de vragen klonken.
De voorbereiding voor het gesprek van morgen vergt energie.
De mail wordt voorlopig nog niet gelezen.
Ook de hond ligt rustig te slapen.
Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand. Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht. Zo begon de laatste nacht samen. Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem. Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling. Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend. In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer. Het is al licht. De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt. De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg. Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen. Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken. Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit. Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn. Hij is er niet meer. Zij stort in. Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang. Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht. Een half uur later gaat
Klaske en Tejo, wat hebben jullie het al een lange tijd zwaar, ik ga een kaarsje voor jullie aansteken en hoop dat het gesprek goed verloopt, alle kracht en een steunknuffel voor beiden, liefs.
BeantwoordenVerwijderen