Advent: tijd van hoopvol wachten

 In afwachting van een kijkoperatie die komen moet om een grote operatie plaats te kunnen laten vinden die levensreddend zal zijn is het leven weer aanbeland in de kalme kabbelende modus van het leven bij de dag. 
De praatstoel wordt weer met regelmaat ingenomen en dan klinken verhalen uit vergane tijden, waarin er met nadruk een stempel kon worden gezet op de eigen leefomgeving en het welzijn van de mensen die zich in die omgeving bevonden. Belangrijke banen en zelf opgepakte vrijwillige verbanden vormden uitgangspunt van deze invloedrijke posities van toen. Nooit is daar erkenning voor gekomen in een tastbare vorm. Wel bleek keer op keer de geleverde inspanning een stille dood te sterven na een al dan niet gedwongen vertrek uit de gecreëerde situatie die menigeen hoop en toekomstperspectief bood. 
De verhalen zijn niet nieuw, de frequentie waarmee ze naar boven komen als er een gesprekspartner binnen gehoorsafstand zich bevindt wel. 
Er is veel gaande in het hoofd dat leeft in het besef dat het leven weleens zeer eindig zou kunnen zijn, ondanks de op stapel staande operaties en de goede hoop die met die vooruitzichten geboden wordt. 

De dagen vullen zich met genoeglijke momenten van intense harmonie en het nuttigen van maaltijden die bereid worden met hernieuwde energie en veel liefde voor koken. 's Avonds kijken beide geliefden samen een film of favoriete serie, die in beide gevallen interessante gespreksstof opleveren, ook in de dag die er op volgt. Ook worden boeken gelezen met datzelfde effect. 
Het is alles zeer gelijkend op hoe ooit het leven was, met dat verschil dat er geen blikken op de toekomst gericht worden en er geen plannen bedacht worden die een uitvoering vragen waar gedegen stappen voor nodig zijn. In zekere zin is deze periode van wachten een tijd die, als de adventsperiode die inmiddels aangebroken is, ruimte biedt voor bezinning en heroverweging zonder uit al dat gemijmer direct al een richting te destilleren. 
De ongemakken van het wonen op twee plekken worden bezien vanuit de vreugde die deze mogelijkheid oplevert en de handigheid van kunnen verplaatsen met een pauze op een bekende pleisterplaats. 

Dat de wereld zich druk maakt over mondkapjesdraagplicht en beperkende maatregelen rondom Kerst en oud en nieuw, speelt geen rol in het dagelijks bestaan. 
Het is al meer dan een jaar gaande, deze episode van aan huis gekluisterd zijn wegens gezondheidsperikelen en uitsluitend de deur uitgaan wegens noodzakelijkheden en een incidentele zelfverkozen activiteit, waardoor wat eens vervreemdend en beperkend overkwam inmiddels vertrouwd en vanzelfsprekend lijkt te zijn geworden. 

Dat de dagen letterlijk korter worden, afgaande op het beschikbare buitenlicht, verbloemt dat de dagen ook werkelijk korter worden wegens meer slaapbehoefte en neiging tot liggend of lui zittend de dag doorbrengen. Niet in gelijke mate voor beide geliefden, wat meer en meer het verschil tussen gezond en fit en ziek en slechts relatief fit zichtbaar maakt, al kan de balans op bepaalde momenten precies andersom er uit zien, voor de toevallige kijker, als de een op de bank bijkomt van een rondje met de hond en de ander de maaltijd aan het bereiden is. 

Betekenisverlening blijft een centrale vraag in alles wat beiden samen en afzonderlijk te berde brengen en als bezigheid verkiezen. Betekenis voor het eigen bestaan, betekenis voor elkaar en bovenal betekenis voor de wereld in groter verband dan de huiskamer waar meestal de wereld uit bestaat. 
Het zoeken ernaar is een trage lome bezigheidstherapie geworden waar het voorheen een actieve dadendrang die werk kon heten was. Alles verandert en de geliefden veranderen langzaam mee. 
Wat onveranderd blijft is de wederzijdse liefde en de tedere uitingen ervan. 
Een aanraking in het voorbijlopen, een blik, een knuffel, een moment van samenzijn en de lieflijke woorden die geliefden daarbij plegen uit te wisselen nemen toe. Alsof er geen moment gemist mag worden nu elke dag meer voelt als een dag die ineens de laatste kan blijken geweest te zijn.