Sinds het laatste ziekenhuisbezoek keert langzaam de rust weer en kabbelt het leven weer verder zoals het voorheen ook deed.
De hond biedt dagelijks gezelligheid en een reden om even er uit te gaan. Nu en dan blijft hij juist thuis, omdat de kringloopwinkels en andere te bezoeken locaties geen honden toelaten. Al met al is het leven weer een draai aan het vinden en lijken de berichten over naderende zware operaties naar de achtergrond te verdwijnen.
Tot op de dag, terwijl beide geliefden ieder in hun eigen huis de dag doorbrengen, dat in een van die huizen de telefoon gaat en het ziekenhuis aankondigt dat er een afspraak gepland staat. Volgende week donderdag. Niet de verwachte kijkoperatie, maar een afspraak met de chirurg.
Dat is merkwaardig, er zou geen nader gesprek volgen, maar eerst een kijkoperatie plaatsvinden.
Gelijk keert de onrust weer.
Wat kan deze afspraak betekenen? Is de opgevraagde informatie over eerder gedane onderzoeken naar mogelijke dementie een spelbreker en contra-indicatie voor de dringende operatie? Is er nog nader onderzoek nodig in de vorm van uitgebreidere anamnese? Gaat er informatie aangeleverd worden over de te volgen koers? Is de kijkoperatie van de baan of uitgesteld? Wordt het hele plan algeheel afgeblazen en is dit een 'slechtnieuws gesprek'?
Vragen buitelen maar door elkaar heen en elke gestelde vraag leidt tot een 'ik heb geen idee' of 'ik weet het niet' reactie. Alles is mogelijk.
De een spreekt uit tegen de ander dat het fijner geweest was als het telefoontje een dag voor de afspraak geweest was. Inderdaad beaamt de ander, nu is er een week om te piekeren en onrustig te worden.
Gezamenlijk wordt afgesproken de tot nu toe gevaren koers als basisgedachte te houden en de rest van de vragen te parkeren tot volgende week.
Pogen de rust weer terug te vinden. Leuke dingen bedenken en uitvoeren. De week die komt benutten voor wat aangenaam en geruststellend is.
Zorgen maken kan altijd nog. Vandaag maar weer samen doorbrengen, voorzover de diverse afspraken dat toelaten. Morgen begint weer de week die in hetzelfde huis wordt doorgebracht.
Donderdag is nog ver weg.
Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand. Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht. Zo begon de laatste nacht samen. Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem. Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling. Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend. In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer. Het is al licht. De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt. De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg. Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen. Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken. Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit. Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn. Hij is er niet meer. Zij stort in. Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang. Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht. Een half uur later gaat
Reacties
Een reactie posten