Weekend weg

Eindelijk is het ineens mogelijk om er tussenuit te gaan gedurende een oneindig lijkende periode van ziekenhuisverblijven, herstelperiodes en wachten op beslissingen, uitslagen en onderzoeken. De caroussel sleepte voort al maandenlang tot nu dan deze mini ontsnapping uit het alledaagse bestaan.

De dag van vertrek verloopt volgens vertrouwde patronen.

De locatie wisselt, ditmaal verwisselen beide geliefden het ene huis voor het andere. De zoons keren terug bij hun moeder. En als iedereen de eigen spullen gepakt heeft en het totaal in de auto gewerkt is kan de tocht naar een onbekende locatie aanvaard. 

Wonderwel blijkt het geboekte plekje goed in de smaak te vallen bij iedereen en dat is alvast de eerste en grootste hobbel geslecht. 

Het maakt de eerste vakantiedag tot een harmonieus en genietend samenzijn dat zelfs leidt tot het nuttigen van een drankje op een locatie aan het water waar ook de hond welkom is.

Eten kan hier eveneens en gezien het corona jaar zelfs mee naar huis genomen, waartoe dan dit keer ook wordt overgegaan. 

De sfeer is nu nog goed, de vermoeidheid nog niet te groot, vooral niet doorgaan tot er problemen ontstaan.

De maaltijd gaat met smaak naar binnen aan de in het chalet gedekte tafel. 

En dan kan er nog film gekeken. Eerst een Kieslowski film uit de Dekaloog, die vooral moeder en zoons kan boeien. 

Enige commotie over de meest wenselijke kamertemperatuur verstoort de harmonie ietwat, maar ook dat kan in der minne geschikt en als de jongste zoon gaat slapen volgt nog een tweede film, wederom met drie geïnteresseerde kijkers. Dit keer gaat het over een kunstenaar, Jean-Michel Basquiat, en alle vakkennis komt boven en wordt tijdens en na de film benut voor inhoudelijke gesprekken.

Het is een zeer geslaagde avond. 

Op zondagmorgen is al snel duidelijk dat de stemming wat lastiger op peil te houden is. 

Toch is er deze dag een klein uitstapje mogelijk. Een tocht naar een hondenuitlaatplek waar een riem niet nodig is en een rolstoel ook kan komen.

Dat laatste blijkt een onmogelijke verwachting bij de plekken die op de kaart gevonden waren. 

De ene locatie is op een heuvel slechts via een smal pad te bereiken en van de andere locatie is het gehele pad opgebroken en verboden terrein.

Niet getreurd, de auto kan nog verder rijden en in een volgend dorp is er wel een geschikte plek om de hond de broodnodige beweging te gunnen.

Dan maar een klein eindje lopen naar een gereedstaand bankje.

De middagexcursie leidt ook nog langs een begraafplaats met militaire graven en zoals altijd de gewoonte was wordt ook ditmaal gestopt voor een wandeling en wat foto's. 

Beide geliefden memoreren dat het wel zeer lang geleden is dat deze handeling verricht werd. 

Weer terug in het chalet is het inmiddels tijd voor thee en het bestellen van de avondmaaltijd. Chinees ditmaal, al was het maar omdat alle aanwezigen dat graag eten.

Na de maaltijd is het plan wederom een film te gaan zien. Nu is een van de pubers niet in de stemming voor een film over een kunstenaar en ineens is het de kunstenaar teveel. Hij besluit zich terug te trekken en zijn eigen plan te trekken.

Een plan dat vanuit onrustig dwalen tussen laptop en tablet overgaat in een vroege bedtijd. Zo vroeg dat er een wekmoment nodig is voor de laatste medicatie. 

De lange nachtrust zal goed doen. Was hard nodig. 

Morgen weer op huis aan. Twee nachten weg was een goede inschatting. Meer zou teveel geworden zijn.

Vanmiddag al sloop de repeterende opmerkingensfeer er in. Waar het indertijd in Zweden (2017) ging over dronken mensen overal, waren het dit keer bejaarden wat de klok sloeg. 

Tot het punt dat de uiter van die woorden zelf aangaf last te krijgen van al die bejaarden en memoreerde dat het in Zweden dronken mensen waren.

Het geheugen is een merkwaardig fenomeen. 

Of de pillen al genomen waren werd deze dag een aantal keren in twijfel getrokken terwijl ze wel degelijk op het juiste moment waren ingenomen. 

Dementie is een grillig verschijnsel.