Op woensdag valt een brief in de bus: gelieve aanstaande dinsdagmorgen om 8.30u te komen naar een gesprek in een universitair ziekenhuis in een stad een uur rijden van huis.
De ontvanger van de brief is het snel eens met zijn geliefde, dat is wel heel erg vroeg als er ook nog een afstand afgelegd moet worden. Er wordt dus gebeld met precies die mededeling.
De dame aan de lijn snapt het probleem en zoekt naar een oplossing, maar ziet die pas een week later, wat haar te ver weg lijkt. Kort intern overleg volgt. En dan is er een plekje op de vrijdag voorafgaand aan de dinsdag. Op een wat christelijker tijdstip, om 10.00u kan nu de afspraak zijn.
Hierop besluiten beide geliefden de reistijd wat te bekorten door in het huis te verblijven waar ook de kinderen wonen. Op die manier is vertrek om 9.00u mogelijk.
Vrijdag 10.00u.
Vijf minuten nadat ze neerstreken in de wachtkamer (de inschatting van reistijd plus de juiste plek bereiken na de te plegen handelingen bleek correct) worden ze naar kamer 13 geroepen. Een teken? Het voelt wel zo. Evenals de vervroegde afspraak al zo voelde.
Binnen blijkt inderdaad dat het nieuws dat gebracht gaat worden niet positief is. Ja, er kan nog gehandeld, maar dat zal pittig en met risico zijn en geeft een kans van 30-50% op na vijf jaar nog in leven zijn. Niets doen blijkt echter geen echte optie, aangezien dan de kans zeer groot is dat er niet meer gezamenlijk oud en nieuw gevierd kan worden.
Dan liever handelen! Tijd is kostbaar.
De tussenoplossing die chemo heet geeft slechts een kans van 3% nog in leven zijn na vijf jaar.
Zo worden drie scenario's neergelegd, waarbij er twee pro forma zijn en de derde de te volgen route is. Die wordt nog voorafgegaan door nader onderzoek in de vorm van wederom een operatie, een kijkoperatie, diepgaander en ingrijpender dan de reeds gemaakte PET-scan die ook diep kan, maar niet ingrijpt.
Voorafgaand aan deze operatie zal nog nader gesprek moeten plaatsvinden. Over de overige kwalen, over de mentale kanten van de zaak, over de eventuele wensen over welke handelingen wel en beter niet verricht kunnen worden.
Het verhaal is glashelder. Beiden nemen het goed op. Onmiddellijk na afloop start het gezamenlijke gesprek over deze informatie.
De kijkoperatie zal gaan plaatsvinden. Daarna is er wederom een keuzemoment. Zowel artsen als patiënt kunnen afzien van een vervolg of er juist wel voor gaan.
Toch voelt dat niet als een onzekerheid. Integendeel.
Tijdens de cappuccino met iets erbij (zonder mondkapje, zittend bij de inpandige fontein) klinkt de strijdlust alweer. Tot hiertoe zijn we gekomen! Een engeltje heeft tot nu toe wonderbaarlijke dingen voor elkaar gekregen. Genezing verliep steeds vlot na wederom een ingrijpende operatie. Ondanks alles is er nu meer vitaliteit en fitheid dan een jaar geleden. Dit moet gewoon mogelijk zijn.
Optimisme leidt tot een vrolijke stemming. Uitgelaten bijna.
In volle harmonie verlaten beide geliefden het pand met de afspraak er samen weer van te gaan genieten, zoveel en zo vaak als dat lukt.
En zo klinkt ineens het plan om een nacht in een hotel te organiseren, om de reistijd nog verder te verkorten, voor de afspraak die nog komen gaat en nu wel degelijk vroeg op de morgen plaats gaat vinden. Het moet immers op zeer korte termijn. Elk uitstel kan nu de problemen vergroten. Doorpakken nu er nog te kiezen is.
En zo komt het dat een hotel geboekt wordt waar beiden elkaar troffen toen ze jaren geleden een voorzichtige stap gezet hadden om vriendschap om te zetten in meer dan dat.
Vrolijke plekken weer opzoeken. Vertrouwde gebeurtenissen blijven herinneren. Elkaar vasthouden, dwars door alle omstandigheden heen.
Het leven is er om geleefd te worden. Tegen de klippen op en against all odds.
Statistieken zijn slechts statistieken. Dit leven samen is de werkelijkheid van alledag. En die blijft, zolang er plannen gemaakt en uitgevoerd worden.
Reacties
Een reactie posten