De toestand in de wereld is voor beide geliefden een punt van zorg.
Waar de een de neiging heeft om de wereld om die reden klein en overzichtelijk te houden en zo min mogelijk de actualiteit volgt, is de ander veel aan het lezen op Twitter en Facebook en daar ook veelvuldig op aan het reageren in weloverwogen betogen.
Om die opmerkingen goed te kunnen verwoorden vindt er overigens wel het nodige tussentijdse overleg plaats. 'Kun je dit zo zeggen?' 'Dat woord voor.....hoe heet dat ook alweer?' 'Zo zeg ik het toch goed?'
De welbespraaktheid van weleer die de ander de ruimte gaf om de eigen woordenschat uit te breiden met nooit gebezigde begrippen, is nu wat haperend hier en daar en raakt wat ontheemd in de brei van mogelijkheden die taal kan bieden als je veel synoniemen en verwante termen in je hoofd hebt opgeslagen door de jaren heen. Goede opleiding loont, dus aan zinsbouw schort zelden wat, tenzij er geschreven wordt in een bui waarin alles wat wankelt, ook de grammaticale structuur van taal.
Het bizarre van de situatie is dat waar de een meer en meer merkt dat de interesse amper nog op te brengen is voor de wereld in het groot, omdat het weinig zinvol is je druk te maken over zaken waar je toch weinig invloed op uit kunt oefenen, de ander meer en meer de dagelijkse gang van zaken langs zich heen laat gaan en zich stort op de grote en belangrijke zaken in het leven waar eloquentie en levenservaring en professionele kennis en kunde er toe doen.
Soms lijkt daardoor de situatie van een veranderende geest in een chronisch ziek lichaam bij de een meer een rol te spelen bij de ander, die door de omstandigheden ook veranderingen doormaakt, die echter vooral liggen op het vlak van aanpassen aan de noden die zich aandienen.
Wie wie is is in deze blog weleens onhelder en dat is ook exact hoe het zich in het dagelijks leven vertoont.
Wie beide geliefden ontmoet ziet dat er sprake is van een harmonieus samenwerkingsverband, waarbij beiden elkaar bieden wat mogelijk en nodig is in een gegeven situatie.
Dat de vormen veranderen en de inhouden verschillen ten opzichte van vroeger tijden en dat herhalingen plaatsvinden van eerder bestaande situaties die slechts door een van beiden als zodanig herkend worden, is voor derden minder waarneembaar.
Als twee mensen er in slagen zo op elkaar aan te sluiten dat wat de een niet (meer) kan de ander opvangt en vice versa, dan is er in feite geen sprake van een probleemsituatie, maar zijn we getuige van een wonder.
Het wonder dat mensen in staat zijn samen meer te zijn dan de som der delen. Waar opvangen van elkaars noden mogelijk blijft en elkaars eigen wijze van omgaan met een lastige situatie elkaar niet weerspreekt maar aanvult en bespreekbaar blijft, is er nauwelijks nog iets te benoemen dat niet klopt.
En toch........
Een licht onbehagen kruipt steeds naar boven bij schrijver dezes. Want hoewel harmonie centraal staat zijn er ook de nodige momenten waarop oude gevoeligheden zo sterk opspelen dat in gesprekken over het hier en nu een woede opvlamt die niet past bij het moment en getemperd dient te worden door kalmerende woorden, een rustige toon en verzoenende gebaren, hoewel de woede qua inhoud geenszins gericht is op de kalmerende stem. Dat die momenten voorkomen kunnen worden heeft alles te maken met de inschikkelijkheid van het kunnen loslaten van eigen noden en de behoefte aan gelijkwaardige gesprekken over situaties in het hier en nu die los staan van het stel.
Schrijvend lijkt de wereld overzichtelijk.
Levend is het soms dusdanig chaotisch dat er geen letter meer op papier verschijnt.
Gelukkig zijn er inmiddels meer hulptroepen aangetreden die beide partners afzonderlijk de ruimte bieden om te praten op geheel eigen wijze.
De een gaat los, de ander herhaalt wat al vele malen in andere vormen geklonken heeft en beiden voelen zich daarna verfrist en opgewassen tegen het omgaan met elkaars eigenaardigheden.
Ja, het leven is goed.
Omdat de liefde de toon blijft zetten. Ondanks alles.
Waar de een de neiging heeft om de wereld om die reden klein en overzichtelijk te houden en zo min mogelijk de actualiteit volgt, is de ander veel aan het lezen op Twitter en Facebook en daar ook veelvuldig op aan het reageren in weloverwogen betogen.
 |
| Vele boeken verschenen al, de stapel breidt zich nog steeds uit! Alles in eigen beheer en geschreven in hoog tempo, zoals ook de schilderwerken in hoog tempo ontstonden. |
Om die opmerkingen goed te kunnen verwoorden vindt er overigens wel het nodige tussentijdse overleg plaats. 'Kun je dit zo zeggen?' 'Dat woord voor.....hoe heet dat ook alweer?' 'Zo zeg ik het toch goed?'
De welbespraaktheid van weleer die de ander de ruimte gaf om de eigen woordenschat uit te breiden met nooit gebezigde begrippen, is nu wat haperend hier en daar en raakt wat ontheemd in de brei van mogelijkheden die taal kan bieden als je veel synoniemen en verwante termen in je hoofd hebt opgeslagen door de jaren heen. Goede opleiding loont, dus aan zinsbouw schort zelden wat, tenzij er geschreven wordt in een bui waarin alles wat wankelt, ook de grammaticale structuur van taal.
Het bizarre van de situatie is dat waar de een meer en meer merkt dat de interesse amper nog op te brengen is voor de wereld in het groot, omdat het weinig zinvol is je druk te maken over zaken waar je toch weinig invloed op uit kunt oefenen, de ander meer en meer de dagelijkse gang van zaken langs zich heen laat gaan en zich stort op de grote en belangrijke zaken in het leven waar eloquentie en levenservaring en professionele kennis en kunde er toe doen.
Soms lijkt daardoor de situatie van een veranderende geest in een chronisch ziek lichaam bij de een meer een rol te spelen bij de ander, die door de omstandigheden ook veranderingen doormaakt, die echter vooral liggen op het vlak van aanpassen aan de noden die zich aandienen.
Wie wie is is in deze blog weleens onhelder en dat is ook exact hoe het zich in het dagelijks leven vertoont.
Wie beide geliefden ontmoet ziet dat er sprake is van een harmonieus samenwerkingsverband, waarbij beiden elkaar bieden wat mogelijk en nodig is in een gegeven situatie.
Dat de vormen veranderen en de inhouden verschillen ten opzichte van vroeger tijden en dat herhalingen plaatsvinden van eerder bestaande situaties die slechts door een van beiden als zodanig herkend worden, is voor derden minder waarneembaar.
Als twee mensen er in slagen zo op elkaar aan te sluiten dat wat de een niet (meer) kan de ander opvangt en vice versa, dan is er in feite geen sprake van een probleemsituatie, maar zijn we getuige van een wonder.
Het wonder dat mensen in staat zijn samen meer te zijn dan de som der delen. Waar opvangen van elkaars noden mogelijk blijft en elkaars eigen wijze van omgaan met een lastige situatie elkaar niet weerspreekt maar aanvult en bespreekbaar blijft, is er nauwelijks nog iets te benoemen dat niet klopt.
En toch........
Een licht onbehagen kruipt steeds naar boven bij schrijver dezes. Want hoewel harmonie centraal staat zijn er ook de nodige momenten waarop oude gevoeligheden zo sterk opspelen dat in gesprekken over het hier en nu een woede opvlamt die niet past bij het moment en getemperd dient te worden door kalmerende woorden, een rustige toon en verzoenende gebaren, hoewel de woede qua inhoud geenszins gericht is op de kalmerende stem. Dat die momenten voorkomen kunnen worden heeft alles te maken met de inschikkelijkheid van het kunnen loslaten van eigen noden en de behoefte aan gelijkwaardige gesprekken over situaties in het hier en nu die los staan van het stel.
Schrijvend lijkt de wereld overzichtelijk.
Levend is het soms dusdanig chaotisch dat er geen letter meer op papier verschijnt.
Gelukkig zijn er inmiddels meer hulptroepen aangetreden die beide partners afzonderlijk de ruimte bieden om te praten op geheel eigen wijze.
De een gaat los, de ander herhaalt wat al vele malen in andere vormen geklonken heeft en beiden voelen zich daarna verfrist en opgewassen tegen het omgaan met elkaars eigenaardigheden.
Ja, het leven is goed.
Omdat de liefde de toon blijft zetten. Ondanks alles.
Reacties
Een reactie posten