Uitdrukkingen en gezegden vormen in het algemeen weleens een bron van miscommunicatie. En tussen de beiden geliefden is dat meer voor de hand liggend dan in algemene zin, aangezien beiden van nature geneigd zijn taal wat letterlijk op te vatten en niet altijd onmiddellijk te beseffen dat iets overdrachtelijk of bij wijze van spreken of als metafoor bedoeld is. Taal kan verwarring scheppen en verwoestende kracht hebben als er volhard wordt in de eigen logica.
Soms is het vooral vertederend, zo'n moment waarop de taal iets doet dat niet zo bedoeld was.
Zo was er de uitdrukking 'ik zou het zo weer doen' bij het ophalen van herinneringen aan het moment van het tegenover elkaar uitspreken van het jawoord.
De herinnering was levendig verwoord en als een soort van verdiepende uitdrukking van vreugde over dat moment sprak de een uit 'ik zou het zo weer doen'.
Uit de reactie van de ander bleek dat het een zin was met een te hoog abstractiegehalte om herkend te worden als uitdrukking die iets duidelijk wil maken over een intens beleefd gevoel. Hoewel, mogelijk werd het gevoel wel degelijk herkend en kwam de reactie weer over als zo afwijkend van wat het eigen denken passend acht dat het niet gehoord werd als zodanig.
'Trouwen kun je vaker doen, zo vaak als je wilt'.
Het leek niet geheel passend en sloot toch goed aan.
De dialoog leverde een vreugdevol moment op en dat was uiteindelijk het enige dat werkelijk van belang is.
Toch verontrusten dergelijke momenten wel. Omdat ze toe lijken te nemen.
Concrete taal, zo beeldend mogelijk, komt over, komt binnen, komt aan.
Abstracte taal, zelfs als die hoort bij uitdrukkingen of zegswijzen, wordt opgevat als concrete en dus letterlijke taal en zorgt steeds regelmatiger voor spraakverwarringen of misverstanden.
De eigen taal hapert ook steeds vaker.
Woorden blijven steken zonder naar buiten te komen, omschrijvingen om tot het juiste woord te komen stokken eveneens, de taal begint minder beheersbaar te worden dan voorheen het geval was.
Kalm wordt dat aanvaard, zo komt het over. Steeds kalmer zelfs. Mogelijk verontrustend kalm. Mogelijk is het besef van het verlies al niet meer beangstigend maar ervaren als feitelijk en vaststaand en concreet en niet langer abstract en ongrijpbaar en verwaarloosbaar of ontkenbaar en zeker onderzoekbaar als mogelijk door een oplosbare oorzaak veroorzaakt.
Het lijkt een gestreden strijd, de innerlijke taalstrijd.
En samen buigen we om het probleem heen en genieten van ons beider vermogen om ook in taal over de dinges van de dat te blijven horen wat werkelijk gezegd wil zijn en te ervaren wat werkelijk gedeeld wil worden.
Taal verbindt. Taal verbreekt.
Taal hervindt. Taal verbleekt.
Soms is het vooral vertederend, zo'n moment waarop de taal iets doet dat niet zo bedoeld was.
Zo was er de uitdrukking 'ik zou het zo weer doen' bij het ophalen van herinneringen aan het moment van het tegenover elkaar uitspreken van het jawoord.
 |
| 15 juli 2015, Italië, Castel Rigone, Basilica Madonna del Miracolo |
De herinnering was levendig verwoord en als een soort van verdiepende uitdrukking van vreugde over dat moment sprak de een uit 'ik zou het zo weer doen'.
Uit de reactie van de ander bleek dat het een zin was met een te hoog abstractiegehalte om herkend te worden als uitdrukking die iets duidelijk wil maken over een intens beleefd gevoel. Hoewel, mogelijk werd het gevoel wel degelijk herkend en kwam de reactie weer over als zo afwijkend van wat het eigen denken passend acht dat het niet gehoord werd als zodanig.
'Trouwen kun je vaker doen, zo vaak als je wilt'.
Het leek niet geheel passend en sloot toch goed aan.
De dialoog leverde een vreugdevol moment op en dat was uiteindelijk het enige dat werkelijk van belang is.
Toch verontrusten dergelijke momenten wel. Omdat ze toe lijken te nemen.
Concrete taal, zo beeldend mogelijk, komt over, komt binnen, komt aan.
Abstracte taal, zelfs als die hoort bij uitdrukkingen of zegswijzen, wordt opgevat als concrete en dus letterlijke taal en zorgt steeds regelmatiger voor spraakverwarringen of misverstanden.
De eigen taal hapert ook steeds vaker.
Woorden blijven steken zonder naar buiten te komen, omschrijvingen om tot het juiste woord te komen stokken eveneens, de taal begint minder beheersbaar te worden dan voorheen het geval was.
Kalm wordt dat aanvaard, zo komt het over. Steeds kalmer zelfs. Mogelijk verontrustend kalm. Mogelijk is het besef van het verlies al niet meer beangstigend maar ervaren als feitelijk en vaststaand en concreet en niet langer abstract en ongrijpbaar en verwaarloosbaar of ontkenbaar en zeker onderzoekbaar als mogelijk door een oplosbare oorzaak veroorzaakt.
Het lijkt een gestreden strijd, de innerlijke taalstrijd.
En samen buigen we om het probleem heen en genieten van ons beider vermogen om ook in taal over de dinges van de dat te blijven horen wat werkelijk gezegd wil zijn en te ervaren wat werkelijk gedeeld wil worden.
Taal verbindt. Taal verbreekt.
Taal hervindt. Taal verbleekt.
Reacties
Een reactie posten