In de spreekkamer van een arts

Medische klachten vergen medisch onderzoek, dat is evident. Derhalve worden er met grote regelmaat de nodige spreekkamers van diverse artsen bezocht.

In algemene zin een kalm gebeuren zonder specifieke bijzonderheden, anders dan de inhoud van wat besproken wordt.

Vandaag echter verliep het anders.

Er was al ruim een week lang het nodige aan enerverende (deels) medische afspraken gepasseerd. Nu zou de uitslag komen van een van de onderzoeken die gedaan was. Bij een nieuw gezicht. Een onbekende arts.
Bij de ontmoeting gebeurde er al van alles.
De man was niet erg groot van stuk, had een zeer serieus gezicht opgezet en gaf tegelijkertijd een wat slappe hand. Een merkwaardige combinatie die al wat verwarring teweegbracht, die nog te negeren viel. Ieder mens is anders, eerst maar eens horen hoe het gesprek verlopen gaat.

De arts zette in met een open vraag naar de reden van deze spreekkamer. 'Waarvoor bent u hier?'
Er klonk meer in door dan een opening tot een eigen visie op het bezoek, het klonk alsof de noodzaak van dit contact in twijfel getrokken werd. Die toon werd opgepikt althans en zette de toon voor het reactiepatroon dat ontstond.
Gestuurd door een collega was de korte samenvatting van het wat uitvoerigere antwoord.
Hierop ontspon zich een type gesprek dat een professional hoe dan ook dient te vermijden, er werd door de arts in kwestie min of meer aangegeven dat er van alles mis was met de aanwezigheid van deze patiënt in zijn spreekkamer na een onderzoek dat gelast was door een collega die blijkbaar het niet nodig had gevonden zich zelf over de uitslag te buigen.
De bevreemding kon door de patiënt nog beaamd. Het was ietwat verwarrend verlopen en hij voelde zich ook nogal gestuurd en heen en weer geschoven. Maar nu we hier dan toch waren, het ging toch gewoon om een uitslag?

Nou, dat bleek dus niet het geval. 'U bent hier voor een consult, niet voor een uitslag'.

Dit was het begin van het einde van het laatste restje geduld.
Nu er een anamnese afgenomen bleek te moeten worden zonder dat er ook maar met een woord gesproken werd over de uitslag van het onderzoek waarover al sinds het aangekondigd werd ruim een week geleden heftige innerlijke spanning over bestond, was de medewerking spoedig verdwenen.

Toen er ook nog een impliciet commentaar op een andere collega kwam, die zonder bloedonderzoek een CT-scan naar de nieren uit had gevoerd waarvoor een voorbereiding nodig was geweest met contrastvloeistof, barstte de bom. De patiënt was niet langer patiënt, maar werd nu actor in een situatie die niet vaak voorkomt in een spreekkamer van een arts die zelf nota bene te boek stond als kalm en rustig, getuige het bordje met dergelijke kwalificaties naast zijn computer.
Het gesprek escaleerde. De ontplofte patiënt verliet stampvoetend de ruimte, zijn geliefde en de verbouwereerde arts achterlatend.

Een hele tijd later hervonden beide geliefden elkaar op een bankje in de buitenlucht. Ademhalen. Tot rust komen. Recupereren.
Inhaleren.
Elkaar weer tot bondgenoot weten in een strijd tegen ziekte die voelt als aanval in vredestijd.

De uitslag van het onderzoek was dat er een onderzoek nodig is om uit te vinden wat de dingen nu betekenen die tot nu toe gevonden blijken te zijn.
Verwarrender kon het niet worden.

Dat de boodschap ongunstig is moge duidelijk zijn. Wat die ongunstigheid concreet betekent is vooralsnog even vaag als voor het consult.

Een bezoek later die middag aan de huisarts pakte beter uit. De lucht werd geklaard, de hoop hersteld, de ruimte om te begrijpen wat de uitslag op dit moment betekent en hoe nu de eerstvolgende stap is ontstond weer.
En dat er geen hernieuwd contact hoeft te zijn met de arts die geen match bleek te zijn was de opluchting die de dag alsnog wat verlichting schonk.