Binnen is het veilig, buiten is er strijd

Aan het einde van een relatief kalm verlopen week zonder al te veel uithuizige afspraken of andere drukte, togen de geliefden vandaag eendrachtig alsnog de wereld in.
Helaas voor hen hadden vele anderen die gedachte deze dag ook.
En al bij de eerste stopplek leverde dat het tafereel op dat twee geparkeerde auto's op punt van vertrek er zo lang over deden dat een auto die aan kwam rijden besloot om het wachtende stel heen te steken.
Even leek het een 'parkeerplekkaper', maar dat viel mee.
Toch was de vlam al in de pan geslagen. Een tirade volgde, eerst in de auto en nadat de parkeerplek alsnog bereikt was buiten de auto.
De boosdoener was al verdwenen in de verte, maar de stoom moest nog danig afgeblazen en luidkeels werd verkondigd hoe er over de dwaze haastbak en zijn onbehouwen bestuurder gedacht werd en dat dit gedrag niet te tolereren is hoewel het meer en meer voorkomt.
Na de klus geklaard te hebben op weg naar het volgende stoppunt. Ditmaal was er een trage wagen van vermoedelijk een gemeentelijke dienst op de weg. De vaart kwam er niet echt in op de 100 km weg en dus maar gekozen voor de alternatieve binnendoor route met meestal minder verkeer. Dat kalmeerde.
Tot in het eerste het beste dorpje bij een gelijkwaardige kruising een auto van links gas gaf en snel voorrang nam. Dat was nog te verdragen, tot bleek dat diezelfde auto exact dezelfde route van een kilometer of acht ging afleggen op een wijze die eerst traag leek en daarna vooral merkwaardig gevonden werd.
Toen opnieuw een parkeerplaats bereikt was was er even de angst dat de chauffeur de geplande invalidenparkeerplaats in zou pikken, wat op voorhand al een tirade opleverde over het onbeschofte inpikgedrag.
Het viel weer mee.

Opnieuw werd de reis hernomen en ditmaal was de geplande parkeerplek bereikbaar zonder enig probleem.
Bij wegrijden echter bleek de auto van achteren klem gezet en voor de auto was een paal. Gelukkig was de behendigheid van de chauffeur en de wendbaarheid van de auto een gelukkige combinatie en opnieuw kon de reis vervolgd.

Er waren nog wat rustigere stoppunten en een rustigere route naar huis toen bij thuiskomst het klapstuk kwam. Een dame die in de buurt woont kwam aanlopen met haar rollator en hond en besloot dat vandaag een goed moment was om weer eens op te merken dat een auto niet met twee wielen op de stoep geparkeerd mag worden. Een boodschap die ze al had duidelijk gemaakt toen de verhuizing maanden geleden nog volop gaande was. Toen al en ook dit keer werd haar duidelijk gemaakt dat het niet een brede straat is en er op dit punt vaak trekkers langs moeten met grote aanhangers, die echt liever meer ruimte hebben, waardoor deels op de stoep parkeren echt veiliger is.
Het was net als de vorige keer tegen dovemansoren geuit en dus ontaardde het dit keer in een briesende tirade die voortgezet werd binnenshuis. Met de nodige pathos, omdat het nu gevoeld werd als een persoonlijk aanval en een zoveelste bewijs dat de omgeving verre van gastvrij en voorkomend is en dat het dus beter is spoedig naar elders te vertrekken.

Sussen lukte. Wederom.
De saamhorigheid waarmee de dag in volle harmonie gestart was maakte het mogelijk.
Er volgde een serene rust.