Doorgaan naar hoofdcontent

Verhuisperikelen

'Oh ja, zojuist is de lange witte kast omgevallen'
'Hoe kwam dat nou?'
'Die had jij nog niet vastgezet en ik leunde er tegenaan'
'Ik? Dat zou je toch zelf doen?'
'Alle glazen zijn gesneuveld'
'Oeps, dat is minder.....'

Globaal genomen verloopt de verhuizing zeer voorspoedig. De juiste hulp op het juiste moment blijkt precies de positiviteit te zijn die de grote klus hanteerbaar en overzichtelijk houdt. Het einde nadert, de spullen landen in het nieuwe huis en vinden daar langzamerhand hun vaste plek. Een andere dan voorheen veelal, wat het zoeken naar 'waar is....' tot dagelijkse bezigheid maakt en af en toe een kast om doet kukelen vanwege een ietwat te fanatieke zoektocht naar dat ene ding dat in dit geval tijdelijk op een stoel lag. Meer mensen in huis die hulp bieden zorgt natuurlijk ook voor verplaatsingen die onverwacht zijn en de chaos van 'waar is...' versterken, zolang ze nog bezig zijn.

Temidden van de verhuisperikelen is het dagritme dusdanig verstoord geraakt dat er bij onverwachte zaken als die omvallende kast ook fouten gemaakt worden in pilgebruik. Natuurlijk pas ontdekt als er al vele uren verstreken zijn en beter een volgende dag het ritme op de juiste wijze hernomen kan worden. De dagelijkse controlemomenten zijn geenszins overbodig!

Beetje bij beetje normaliseert het leven weer. En is het nieuwe huis een waar thuis aan het worden. De vooruitgang is groot, in letterlijk en figuurlijk opzicht.
Al blijven de bestaande problemen voortduren, ze zijn momenteel niet allesoverheersend. De verhuizing biedt fijne afleiding en een doel dat pas bereikt zal zijn als alle spullen hun nieuwe vaste plek hervonden hebben. Daar zijn we nog wel even mee bezig.

En dan is er ook nog de tuin! Vooralsnog een kale vlakte. Plannen worden gesmeed, gedachten gevormd en nu en dan volgt er een miniem stapje in de gewenste toekomst. Het gaat allemaal heel mooi worden. Als die wind en regen eerst maar verdwijnen willen. De kleigrond wordt door al dat water ontoegankelijk plakkerig.
Verhuizen zonder natuurgeweld is een stuk kalmer.
Dit onstuimige seizoen houdt alles gevangen in onrust.
Zelfs de geluiden van het huis en de windstromen binnenshuis zijn onregelmatig en onrustig.

Dus er worden weer heel wat extra uren weggeslapen om de geest zo helder mogelijk te houden en het lichaam hersteltijd te bezorgen die zeer noodzakelijk is.
De nieuwe slaapkamer zorgt in ieder geval al voor een heel wat gezondere slaap!

Reacties

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Thuis

Op zondagochtend belt het ziekenhuis. De nier waarden zijn zo slecht dat er een beslissing genomen moet worden.  En gezien het gesprek dat de dag ervoor gevoerd is ligt het voor de hand niet vanzelfsprekend een behandeling in te zetten waarvoor wederom iets in het lichaam geprikt moet worden. Rond het middaguur treffen beide geliefden elkaar en bespreken kort wat er aan de hand is en wat nu de beste stap is. Naar huis wordt de uitkomst.  Dit moet dan maar het einde zijn. Geen behandelingen meer.  Geen gedoe. Geen kunstmatige zaken die ook achterwege kunnen blijven.  Voorbereidingen voor naar huis gaan worden getroffen en tegen de avond is het dan zover. Thuis.  Thuiszorg komt langs en de Dokterswacht. Een rustige avond en nacht kan beginnen, zo is de gedachte.  Halverwege de avond komen onverwacht de beide dochters aan. Een fijne verrassing.  Ze reageerden op het telefoontje vanuit het ziekenhuis dat beide geliefden niet zelf pleegden omdat ergens in de afgelopen weken de verstandhoudi

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste route? Het gesprek v