Voor de tweede maal een traject in gang gezet dat helder zou dienen te maken wat er nu exact gaande is. Of alle ervaringen en gebeurtenissen en veranderingen ook samen te vatten zijn onder de naam van een zo specifiek mogelijk ziektebeeld is de kernvraag. Wat is de diagnose, in korte samenvatting.
Vandaag daartoe naar de locatie waar dergelijke onderzoeken plaatsvinden. Onverwacht kwam er voorafgaand aan dat onderzoek een gesprek. We waren er geen van beiden op voorbereid en zijn dan uitsluitend in staat tot brave medewerking aan wat er gevraagd wordt en slagen er amper in onze hersenen te laten bedenken wat van belang zou kunnen zijn en dat op een inzichtelijke wijze over te brengen aan de vragensteller.
Er ontstond dan ook al spoedig de situatie dat de een een antwoord aan het formuleren was en de ander aanvullende toevoegingen wou geven, wat onwenselijk bleek te zijn, omdat het een heftige verstoring van de eigen moeizame gedachtengang zou inhouden. Het werd een relatief felle reactie, waar onmiddellijk excuses voor gemaakt werden.
Op een ander moment kwam een oude herinnering naar boven met de bijbehorende heftige emotionele reactie die opgemerkt werd en waarvan de onderzoeker constateerde 'u ziet dat uw partner verdriet heeft'. Jazeker, uiteraard, als het zo'n groot verdriet is dat het onmogelijk blijkt de eigen emotie onzichtbaar binnenboord te houden zou het wel van extreme blindheid getuigen als die niet werd opgemerkt, zelfs door iemand die in het algemeen moeite heeft met het opmerken van andermans emoties.
En toen kwam er ook nog de opmerking van de onderzoeker dat - vanwege iets dat genoemd was - het wel een spannende relatie oplevert tussen beide geliefden. Nee, dat lijkt maar zo, verwoordde de een namens beiden, als we met zijn tweeën zijn zijn we de rust zelve, is het kalm en aangenaam, pas in contact met andere mensen ziet het er relatief fel uit. De nonverbale reactie leek niet te duiden op begrip, eerder op ongeloof.
Natuurlijk, op de zaken vooruitlopen zou voorbarig zijn, dus op grond van bovenstaande kan niet gezegd worden dat er al conclusies getrokken zijn en dat het onderzoek overbodig geacht kan worden. Echter, de dame die de testuitslagen gaat beoordelen wist al voor de testen uitgevoerd werden in een gesprek met de partner die niet getest werd te vertellen dat er ook beoordeeld moet worden of het wel mogelijk is te testen met een betrouwbare uitslag, ook daar scheen een test voor te zijn. En eveneens werd nogmaals verwoord dat het mogelijk is dat er in het geheel geen diagnose uit gaat rollen.
Met die demotiverende woorden kon het grote wachten opnieuw een aanvang nemen.
Huiswaarts gekeerd kwam de ontlading. Het gevoel van niet begrepen zijn, niet gehoord, niet verstaan in de intense bezorgdheid om de toenemende veranderingen die ondanks meer rust en zoveel mogelijk regelmaat en een relatief 'saai' bestaan, niet stressverminderend en dus ontspannend en hersens opklarend blijken te werken, maar de situatie hooguit stabiliseren.
Tranen waren noodzakelijk om weer kalm de dag te kunnen vervolgen.
Vandaag daartoe naar de locatie waar dergelijke onderzoeken plaatsvinden. Onverwacht kwam er voorafgaand aan dat onderzoek een gesprek. We waren er geen van beiden op voorbereid en zijn dan uitsluitend in staat tot brave medewerking aan wat er gevraagd wordt en slagen er amper in onze hersenen te laten bedenken wat van belang zou kunnen zijn en dat op een inzichtelijke wijze over te brengen aan de vragensteller.
Er ontstond dan ook al spoedig de situatie dat de een een antwoord aan het formuleren was en de ander aanvullende toevoegingen wou geven, wat onwenselijk bleek te zijn, omdat het een heftige verstoring van de eigen moeizame gedachtengang zou inhouden. Het werd een relatief felle reactie, waar onmiddellijk excuses voor gemaakt werden.
Op een ander moment kwam een oude herinnering naar boven met de bijbehorende heftige emotionele reactie die opgemerkt werd en waarvan de onderzoeker constateerde 'u ziet dat uw partner verdriet heeft'. Jazeker, uiteraard, als het zo'n groot verdriet is dat het onmogelijk blijkt de eigen emotie onzichtbaar binnenboord te houden zou het wel van extreme blindheid getuigen als die niet werd opgemerkt, zelfs door iemand die in het algemeen moeite heeft met het opmerken van andermans emoties.
En toen kwam er ook nog de opmerking van de onderzoeker dat - vanwege iets dat genoemd was - het wel een spannende relatie oplevert tussen beide geliefden. Nee, dat lijkt maar zo, verwoordde de een namens beiden, als we met zijn tweeën zijn zijn we de rust zelve, is het kalm en aangenaam, pas in contact met andere mensen ziet het er relatief fel uit. De nonverbale reactie leek niet te duiden op begrip, eerder op ongeloof.
Natuurlijk, op de zaken vooruitlopen zou voorbarig zijn, dus op grond van bovenstaande kan niet gezegd worden dat er al conclusies getrokken zijn en dat het onderzoek overbodig geacht kan worden. Echter, de dame die de testuitslagen gaat beoordelen wist al voor de testen uitgevoerd werden in een gesprek met de partner die niet getest werd te vertellen dat er ook beoordeeld moet worden of het wel mogelijk is te testen met een betrouwbare uitslag, ook daar scheen een test voor te zijn. En eveneens werd nogmaals verwoord dat het mogelijk is dat er in het geheel geen diagnose uit gaat rollen.
Met die demotiverende woorden kon het grote wachten opnieuw een aanvang nemen.
Huiswaarts gekeerd kwam de ontlading. Het gevoel van niet begrepen zijn, niet gehoord, niet verstaan in de intense bezorgdheid om de toenemende veranderingen die ondanks meer rust en zoveel mogelijk regelmaat en een relatief 'saai' bestaan, niet stressverminderend en dus ontspannend en hersens opklarend blijken te werken, maar de situatie hooguit stabiliseren.
Tranen waren noodzakelijk om weer kalm de dag te kunnen vervolgen.
Reacties
Een reactie posten