Doorgaan naar hoofdcontent

Lieflijk

 Het leven hervindt zijn gang. De dingen die gedaan hadden zullen worden worden alsnog gedaan. De dingen die altijd gebeuren gebeuren opnieuw.

De woorden die telkens weer geuit worden herhalen zich in nieuwe vormen nu er een indringendheid in doorgedrongen is van besef van eindigheid van deze uitwisselingen.

Het gesprek gaat over nieuwe plannen voor de tuin. Witte kool verbouwen en omdat kool als kool groeit kan daar dan uiteraard in razendsnel tempo zuurkool van gebrouwen worden. In vaatjes. De vaatjes worden al opgezocht op internet en puur vanwege de prijs nog niet onmiddellijk aangeschaft. Uitstel leidt immers tot afstel en afstel kan geen sprake meer van zijn nu de eindigheid van het menselijk bestaan is doorgedrongen tot de dag van vandaag.

Naast plannen op de schaal die nabij en voorhanden is zijn er ook de plannen voor een beter bestaan voor mensen die in een rolstoel de wereld doorgaan.  

Een luxe jacht voor een kleinschalige groep die gepamperd wordt door de crew en het fascinerende uitzicht langs de Italiaanse kusten of op nog exotischer bestemmingen is het grote meesterplan dat gebrouwen en opgestart is.

Contacten zijn gelegd over een schip dat geschikt zou zijn voor het doel en nu is het zaak de juiste kanalen aan te boren voor de financiĆ«le kant van het verhaal die vele nullen boven de eigen mogelijkheden liggen zal. 

De ene geliefde leeft in de wereld van plannen maken en ten uitvoer brengen door anderen in te schakelen.

De andere geliefde poogt nog te verzoenen met de eindigheid van het bestaan en te blijven geloven in de zin en betekenis van de plannen die gesmeed worden.

Intussen wordt de kamperfoelie opgebonden. De woekerende braam verwijderd. De tuin weer omgetoverd tot de tovertuin die in aanleg in gang gezet is en meer en meer wordt zoals bedoeld was.

De kleine dagelijkse dingen nemen veel tijd in beslag. Het hoofd vult zich ermee. 



Weinig ruimte blijft over voor de visioenen en vergezichten die voorgespiegeld en daarmee gevisualiseerd en in zeker opzicht gerealiseerd worden.

De wereld is te groot geworden.

De kleine wereld van een kamer breidde uit met woonkamer, keuken, tuin en alles wat er bij hoort en leidt tot een nog grotere wereld waarin alles mogelijk is.

Morgen.

Vandaag is even genoeg.

Reacties

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Thuis

Op zondagochtend belt het ziekenhuis. De nier waarden zijn zo slecht dat er een beslissing genomen moet worden.  En gezien het gesprek dat de dag ervoor gevoerd is ligt het voor de hand niet vanzelfsprekend een behandeling in te zetten waarvoor wederom iets in het lichaam geprikt moet worden. Rond het middaguur treffen beide geliefden elkaar en bespreken kort wat er aan de hand is en wat nu de beste stap is. Naar huis wordt de uitkomst.  Dit moet dan maar het einde zijn. Geen behandelingen meer.  Geen gedoe. Geen kunstmatige zaken die ook achterwege kunnen blijven.  Voorbereidingen voor naar huis gaan worden getroffen en tegen de avond is het dan zover. Thuis.  Thuiszorg komt langs en de Dokterswacht. Een rustige avond en nacht kan beginnen, zo is de gedachte.  Halverwege de avond komen onverwacht de beide dochters aan. Een fijne verrassing.  Ze reageerden op het telefoontje vanuit het ziekenhuis dat beide geliefden niet zelf pleegden omdat ergens in de afgelopen weken de verstandhoudi

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste route? Het gesprek v