'Ground control to Major Tom'

Een herinnering die aangewakkerd wordt kan met het effect van een omvallende dominosteen een wankel bouwwerk om doen vallen. Onbedoeld. Ongewild. En tegelijkertijd onmiskenbaar. 
Zo was er de aangewakkerde herinnering over de overleden moeder en de perikelen rondom dat gebeuren die ook weer herinneringen losgeroepen hadden aan de stilte rond de overleden vader en de pijnlijke jeugdherinneringen die daar dwars doorheen opflakkerden en het gemoed in onrustige geschiedenis rond lieten dolen. De herinnering ging over handelingen die een jaar eerder al ondernomen waren, maar het actieve geheugen niet bereikt hadden en derhalve door de herinnering opnieuw ondernomen werden, totdat een van de geliefden een helder moment had en de handelingen in herinnering bracht. 
Dat triggerde nog meer de pijnlijkheid van de geschiedenis en ontaardde in een weglopen uit de situatie teneinde de in alle opzichten pijnlijkheid van het heden te ontlopen. Een vergeefse poging. Het heden laat zich niet ontlopen. Evenmin als het verleden dat doet. 
De pijn zit er in dat de toekomst meer en meer een te ontlopen situatie wordt op grond van heden en verleden en het gemis van wat eens vanzelf sprak en nu slechts herinnering is. 

De te ontlopen toekomst die vorm krijgt in plannen voor een andere oplossing dan de huidige met twee huishoudens die een reisafstand bevatten die steeds knellender wordt voor beide geliefden. Bij de een groeit het verlangen naar een voortdurende liefhebbende geliefde in dusdanige nabijheid dat roepen volstaan kan als er nood is aan hulp. Bij de ander groeit het verlangen die rol eenduidig te vervullen zonder telkens de afweging te moeten maken of de afstand om andere redenen dan dit verlangen beter niet overbrugd kan worden. De innerlijke conflicten zijn toe aan het nemen. Bij beiden. 
Het maakte de uitbarsting van deze avond een voorspelbare. 
Een weekend samen in bijzijn van de huisgenoten die er slechts om de andere week zijn is een genoegen en opgave tegelijkertijd. Als de pubers rondom bedtijd volledige aandacht opeisen en er tegelijkertijd medicatie toegediend moet worden die onzichtbaar buiten bereik lijkt te zijn, is het evident dat er kortsluiting plaatsvindt. 
De oude herinneringen waren nog vers. De reactie op escalerende emoties was dezelfde. Wederom een vlucht uit het hier en nu. Op zoek naar rust. Oneindige rust. Eeuwige rust. 
Die niet gevonden kan zonder drastische stappen. Die keer op keer in stilzwijgen overwogen worden en nu en dan hardop als wens doorklinken als het niet meer lukt de vreugde van het samenzijn te voelen als groter dan de ellende van de situatie van het bestaan als zodanig met een hoofd vol herinneringen die blijven spoken als geesten die je achtervolgen waar je ook heenvlucht. 

Wederzijds begrip voor wat er gaande is vindt plaats op het metaniveau waarop het denken zich bij vlagen wel degelijk bevindt. 
Eenzijdig lost ieder van de geliefden het onbehagen over het hier en nu op eigen wijze op. De een door te zwijgen. De ander door letters te noteren. De ander door te zwijgen. De een door letters te noteren. Het zwijgen helpt. Het schrijven helpt. 
En intussen klinkt muziek. 
David Bowie. 'Space Oddity'. En andere nummers met diepe ladingen in zinnen die raken alsof ze geschreven zijn voor dit moment, deze dag, dit bestaan.