Het vermoeden, de vrees, de angst, de verwachting, de voorspelling, het was er allemaal.
En toen de uitslag van het weefselonderzoek aangekondigd werd via een gesprek waarbij beide geliefden aanwezig moesten zijn was het geen verrassing meer.
De heldere boodschap was tevens de eerste zin: we hebben de uitslag van het weefselonderzoek en het is kanker.
Als je dergelijke woorden al voorzag is het aangename helderheid en geen donderslag bij heldere hemel. Het werd dan ook kalm ontvangen op het oog.
Geen schrikreactie, geen wanhoop, geen verdriet, het bleef allemaal onzichtbaar.
Die reacties kwamen later pas. Toen het verteld werd aan de anderen. Kinderen van de een, ouders van de ander.
Nog lang niet iedereen die het weten moet is bijgepraat.
Dat komt nog wel. Stap voor stap. Eerst ligt de focus op huiswaarts keren en plek geven aan dit bericht.
Pas maandag wordt nader bepaald of er mogelijk toch nog een behandelplan kan komen. Vooralsnog is het bericht dat wat zichtbaar was is weggeopereerd en er nu verder afgewacht wordt en in de gaten gehouden hoe het zich gaat ontwikkelen.
Een voorspelling over een prognose is niet te doen. Een nadere aanduiding van het type kanker evenmin. Het zit in de buik en is lokaal en hangt samen met een kanker die acht jaar geleden weggesneden kon uit de endeldarm.
We houden elkaar stevig vast en zoeken de zonzijde.
Samen zoals altijd.
Tijdloos, zodat de tijd een eeuwigheidswaarde krijgen kan.
Vandaag is de enige dag die geleefd kan. Vandaag gaan we naar huis.
Wat een vreselijk bericht en al speelde t in jullie gedachten je hoopt altijd deze woorden noooooiiiiiit te hoeven horen. Ik wens jullie heel veel sterkte en acceptatie en blijf hopen dat Tejo heel lang stabiel gaat blijven met of zonder eventueel behandelplan xx
BeantwoordenVerwijderen