Doorgaan naar hoofdcontent

Dagelijkse dingen

De wereld is gekrompen. Een kamer, een bed, een tafel, een stoel, een badkamer, meer is er niet. De kasten bestaan om anderen spullen in te laten plaatsen of vandaan te laten toveren. De lampen zijn meer decoratief dan functioneel. De televisie die boven het bed hangt is minder in gebruik dan de papegaai om je aan op te trekken.
Het bed wordt verlaten om de badkamer te bezoeken voor de noodzakelijke sanitaire momenten. Maar dat vereist nauwkeurige planning en geconcentreerde aandacht, omdat anders de juiste plek niet gehaald wordt zonder ongelukken onderweg van grote (valpartijen) of kleinere (urineverlies) aard. De kleinere worden met een grote laconiekheid ontvangen, aangezien dit bekend terrein is na de vorige keer dat er een blaaskatheter oorzaak werd van tijdelijke gedeeltelijke incontinentie.
De grote ongelukken zijn nog maar eenmaal voorgekomen. Niet eens vanwege een toiletnoodzakelijkheid, maar vanwege die ene pil die een eigen weg koos.
Een onverwachte wending was de grote mate van vocht die op enig moment verscheen en niet ontstond als gevolg van een niet goed te timen toiletbezoek, maar vanwege een inwendig probleem dat uitwendig een uitweg zocht en vond via de operatiewond. Hoe deze wending te duiden is en wat er exact aan gedaan kan worden is nog niet geheel helder. De problemen ontstonden in de middag en dan wordt niets ondernomen als er geen acute situatie met een noodzaak tot handelen uit voortvloeit. Beter is goed overleg tussen de deskundigen en dan pas een plan de campagne voorleggen. Mogelijk morgenochtend al.

Waar laconiekheid overheerst en interesse voor de wereld buiten de kamer beperkt blijft tot het raam bij de tafel en de kijkkast boven het bed als er geattendeerd is op een mogelijk interessant programma, is het eenvoudig mee te gaan in de kleine wereld die nog over is.
En zo gaat de conversatie bestaan uit het analyseren van de flarden van gesprekken die van elders tot de kamer doordringen.
Een bezoeker die het niet eenvoudig blijkt te vinden met zijn vader een gesprek te voeren als die vader in het ziekenhuis verblijft en dan maar alles gaat benoemen dat betrekking heeft op dat verblijf leidt tot de constatering dat mensen altijd praten over wat ze om zich heen aantreffen teneinde orde aan te brengen in een onoverzichtelijke situatie.
Zo ontstaat ook telkens hier weer een blogtekst als de gedachten ordening behoeven en analyse van de stand van zaken gewenst lijkt, juist voordat die stand van zaken verheldering krijgt door een nieuwe informatiestroom.
Analyseren biedt grip. Vooral voor een geest die leeft te midden van een déjà vu gevoel en droom en fantasie als vrijwel even werkelijk ervaart als de werkelijkheid die de ander eveneens waarneemt is analyse een nuttig instrument. Het wordt veelvuldig gehanteerd. Samen of ieder voor zich.

Reacties

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Thuis

Op zondagochtend belt het ziekenhuis. De nier waarden zijn zo slecht dat er een beslissing genomen moet worden.  En gezien het gesprek dat de dag ervoor gevoerd is ligt het voor de hand niet vanzelfsprekend een behandeling in te zetten waarvoor wederom iets in het lichaam geprikt moet worden. Rond het middaguur treffen beide geliefden elkaar en bespreken kort wat er aan de hand is en wat nu de beste stap is. Naar huis wordt de uitkomst.  Dit moet dan maar het einde zijn. Geen behandelingen meer.  Geen gedoe. Geen kunstmatige zaken die ook achterwege kunnen blijven.  Voorbereidingen voor naar huis gaan worden getroffen en tegen de avond is het dan zover. Thuis.  Thuiszorg komt langs en de Dokterswacht. Een rustige avond en nacht kan beginnen, zo is de gedachte.  Halverwege de avond komen onverwacht de beide dochters aan. Een fijne verrassing.  Ze reageerden op het telefoontje vanuit het ziekenhuis dat beide geliefden niet zelf pleegden omdat ergens in de afgelopen weken de verstandhoudi

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste route? Het gesprek v