Doorgaan naar hoofdcontent

Vriendschap is goud waard

Als beide geliefden het in hun hoofd halen om te gaan schrijven over wat er in hun leven gebeurd is, met als doel er zowel anderen over te informeren als er zelf ordening in aan te brengen, spreekt het vanzelf dat de teksten ook met elkaar gedeeld worden.
Woorden worden aan elkaar voorgelezen en bij de een vooral met instemming aangehoord (wat de juiste respons is) en bij de ander startpunt vormend voor een diepgaander gesprek (wat de juiste respons is).
In vriendschap is het mogelijk om elkaars werk te beluisteren en vanwege de vele diepgaande gesprekken in het verleden nu in het heden goed op waarde te kunnen schatten. Aanvoelen of een tekst vooral geschreven moet worden teneinde het aan een publiek voor te kunnen leggen, danwel vooral geschreven is om het eigen gevoelsleven over en bepaalde periode in het eigen bestaan beter te kunnen duiden, is een vanzelfsprekendheid.

Het gesprek dat voortvloeit uit een van de schrijfsels maakt duidelijk dat hoe ouders met hun kinderen omgaan en hen al dan niet goed kennen, vormend is voor wat er in het leven plaats gaat vinden. Bepaalde eigenschappen worden uitvergroot als er niet tijdig en adequaat bijgestuurd is. Pas in retroperspectief komt het inzicht dat wat toen een vanzelfsprekende gebeurtenis leek in feite een helder signaal was op dat moment niet op de juiste plek te verkeren. Dat er nog een indringend vervolg kwam van dit moment dat ook een kruispunt met meer mogelijkheden had kunnen zijn, maakt het moment des te indringender.
Het werd lange tijd vermeden, juist hierover te schrijven. Nu lijkt de tijd rijp het wel te doen. En dat levert een melancholie op die door medicatie niet gestopt kan worden. Het gaat om herbeleven, nogmaals voelen wat er toen plaatsvond, inzichten rondom dat moment een plek geven in het denken. Een innerlijk proces dat in het hier en nu voor stemmen in de verte blijkt te zorgen. Niets verontrustends, al is het niet een klank die beiden horen.
Het zijn geen woorden die klinken, zo leert navraag, wel zijn er autodeuren die dichtgeslagen worden bij betrokken.
Het moment gaat weer voorbij, muziek verdrijft de gedachten die een eigen leven leken te gaan leiden.
De intense knuffel en het gesprek dat dieper ging dan de woorden lieten horen, hebben weer lucht gegeven.

Dit zal niet de laatste keer zijn dat de vriendschap tussen beiden mogelijk maakt dat er oude levenservaring doorvoeld kan worden in een veilig hier en nu.
Geliefden die bevriend zijn zijn als sieraden die geen steen nodig hebben om het goud te laten glimmen.
Vriendschap is goud waard. De liefde is de diamant die vele facetten tonen kan. Nabijheid onder alle omstandigheden. Innig verbonden, dwars door alles heen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

'Je bent het mantelzorgen moe.' 'Maar ik ben jou niet moe!'

Samen in slaap proberen te vallen. Hij pakt haar hand.  Af en toe een opmerking, maar vooral samen stil zijn in de nacht.  Zo begon de laatste nacht samen.  Samen liggen, de een diep in slaap, de ander wakend. Zij kijkt naar hem.  Af en toe raakt ze hem aan, luistert naar zijn ademhaling.  Zo verliep de nacht nadat een arts kalmerende stoffen had toegediend.  In de vroege ochtend staat ze op. Slapen lukt toch niet meer.  Het is al licht.  De hond wil graag naar buiten en zo geschiedt.  De hond draalt rondjes om het huis heen, wil niet heel ver weg.  Tot hij besluit toch wat verder weg te lopen.  Terug bij het huis wordt er al naar ze uitgekeken.  Kom snel, hij blaast zijn laatste adem uit.  Bij het bed aangekomen blijkt dat moment al even voorbij te zijn.  Hij is er niet meer.  Zij stort in.  Tranen stromen en blijven stromen, zijn niet meer te stoppen, minutenlang.  Een kwartier verstrijkt en nog zit ze daar naast hem, hem strelend en tranen over haar gezicht.  Een half uur later gaat

Thuis

Op zondagochtend belt het ziekenhuis. De nier waarden zijn zo slecht dat er een beslissing genomen moet worden.  En gezien het gesprek dat de dag ervoor gevoerd is ligt het voor de hand niet vanzelfsprekend een behandeling in te zetten waarvoor wederom iets in het lichaam geprikt moet worden. Rond het middaguur treffen beide geliefden elkaar en bespreken kort wat er aan de hand is en wat nu de beste stap is. Naar huis wordt de uitkomst.  Dit moet dan maar het einde zijn. Geen behandelingen meer.  Geen gedoe. Geen kunstmatige zaken die ook achterwege kunnen blijven.  Voorbereidingen voor naar huis gaan worden getroffen en tegen de avond is het dan zover. Thuis.  Thuiszorg komt langs en de Dokterswacht. Een rustige avond en nacht kan beginnen, zo is de gedachte.  Halverwege de avond komen onverwacht de beide dochters aan. Een fijne verrassing.  Ze reageerden op het telefoontje vanuit het ziekenhuis dat beide geliefden niet zelf pleegden omdat ergens in de afgelopen weken de verstandhoudi

Nuchter

Als de zaalarts net besloten heeft dat een CT-scan van de buik vandaag noodzakelijk is ontmoeten beide geliefden elkaar weer. Vroeger dan gebruikelijk, een van de voordelen van een weekenddag.  De arts is vriendelijk en overtuigend en vertrekt als het plan alle aanwezigen helder is. De verpleegkundige blijft nog achter.  Ze neemt nadrukkelijk de tijd om door te praten. Stelt de juiste vragen, luistert echt naar de nog niet geheel verwoorde gevoelens en gedachten. Eindelijk wordt hardop uitgesproken waar al langer over nagedacht wordt, willen wat kan is dat de aangewezen route nog wel? De verpleegkundige is oprecht in haar reacties en een eerlijk gesprek ontspint zich.  Hoe is de verwachting nu werkelijk? Is het wel mogelijk om weer zo op krachten te komen dat normaal zelfstandig bewegen door de ruimte - hoe klein ook - mogelijk is? Want als dat niet het geval is, is elke handeling dan niet zeer discutabel en een vorm van rekken geworden?  Is bestralen wel de juiste route? Het gesprek v