De dagen werden weken, de weken werden maanden en ineens begint de periode van coronamaatregelen weer in de richting van herstel van hoe het was te gaan.
Voor de beide geliefden maakt het weinig verschil. Het leven vindt voornamelijk plaats in huis en tuin, beter gezegd, in huizen en tuinen, aangezien er van elk twee bestaan.
De ene tuin is nog in wording, de andere een woestenij, dus werk is er meer dan voldoende, tussen de bedrijven door van overige noodzakelijkheden als eten, drinken, slapen, medicatiegebruik en ruimte om het leven te ervaren als leven en aangenaam samenzijn.
Op dinsdag kwamen de bestelde hekken aan, het duurde alweer veel te lang in de ogen van de besteller.
Om de hekken te plaatsen was er overleg nodig, dat plaatsvond in de buitenlucht, met de hekken uitgestald langs de rand van de tuin. Er waren er zes in totaal en bepaald moest worden waar een doorgang gemaakt zou worden. Bij het al aangelegde paadje? Of juist een stuk verderop? Of nog een andere plek, waar het mogelijk er nog beter uit zou zien? De keuze werd gemaakt door de hekken neer te leggen en te verplaatsen, zodat het effect inzichtelijk werd. Uiteindelijk was het helder, dit was het plan: 2 hekken bij de voortuin en 4 hekken vanaf de schutting die de grens met de buren vormt gerekend.
De palen werden met de nodige oplosbare problemen diep in de grond geplaatst. De een deed het werk, de ander gaf aan hoe diep diep genoeg was. Toen de drie palen voor de eerste twee hekken goed verankerd in de grond stonden kon het hek gemonteerd. Eerst met touw, omdat er nog gezocht moest naar schroeven en de apparatuur nog niet opgeladen was.
Het werd een kunstig geheel en zag er uit zoals beoogd. Beiden waren uitermate tevreden.
Een dag later kwam de twijfel. 'Hoe ga je nu het volgende hek bevestigen? De paal staat toch niet aan het einde?' 'Huh? Hoe bedoel je? De hekken komen toch los van dit stuk te staan?' 'Nee, we zouden voorbij het paadje gaan, tot dat stukje dat je altijd maait.' 'Maar dat is toch nu ook precies waar het staat?'
De gemoederen dreigden wat richting overkoken te gaan en dus werd het gesprek in de buitenlucht voortgezet. 'Kijk, tot hier staat het hek en dan begint daar het nieuwe stuk, dat is precies hoe je het gisteren had gezegd.' 'Ja maar....' 'Rustig maar, dit was het plan en volgens mij staat het nu heel mooi, dat ben je toch met me eens? Kijk maar, dan kunnen we hier een nieuw paadje maken en dan kun je om dat stukje heenlopen en dat kan ik dan nog ophogen, zoals je gisteren voorstelde en dan ziet het er prima uit.' Een knuffel om een en ander te beklinken en enigszins bedremmeld werd toegegeven dat het toch inderdaad wel goed leek te zijn zo.
'En ja, je hebt helemaal gelijk, die paal staat niet aan het einde van het hekje, daar moet ik dus goed op letten als ik de andere hekken ga plaatsen. Goed dat je dat opmerkt.'
Binnen kon de middag vervolgd met een harmonieus kopje thee met iets erbij.
Voor de beide geliefden maakt het weinig verschil. Het leven vindt voornamelijk plaats in huis en tuin, beter gezegd, in huizen en tuinen, aangezien er van elk twee bestaan.
De ene tuin is nog in wording, de andere een woestenij, dus werk is er meer dan voldoende, tussen de bedrijven door van overige noodzakelijkheden als eten, drinken, slapen, medicatiegebruik en ruimte om het leven te ervaren als leven en aangenaam samenzijn.
Op dinsdag kwamen de bestelde hekken aan, het duurde alweer veel te lang in de ogen van de besteller.
Om de hekken te plaatsen was er overleg nodig, dat plaatsvond in de buitenlucht, met de hekken uitgestald langs de rand van de tuin. Er waren er zes in totaal en bepaald moest worden waar een doorgang gemaakt zou worden. Bij het al aangelegde paadje? Of juist een stuk verderop? Of nog een andere plek, waar het mogelijk er nog beter uit zou zien? De keuze werd gemaakt door de hekken neer te leggen en te verplaatsen, zodat het effect inzichtelijk werd. Uiteindelijk was het helder, dit was het plan: 2 hekken bij de voortuin en 4 hekken vanaf de schutting die de grens met de buren vormt gerekend.
De palen werden met de nodige oplosbare problemen diep in de grond geplaatst. De een deed het werk, de ander gaf aan hoe diep diep genoeg was. Toen de drie palen voor de eerste twee hekken goed verankerd in de grond stonden kon het hek gemonteerd. Eerst met touw, omdat er nog gezocht moest naar schroeven en de apparatuur nog niet opgeladen was.
Het werd een kunstig geheel en zag er uit zoals beoogd. Beiden waren uitermate tevreden.
Een dag later kwam de twijfel. 'Hoe ga je nu het volgende hek bevestigen? De paal staat toch niet aan het einde?' 'Huh? Hoe bedoel je? De hekken komen toch los van dit stuk te staan?' 'Nee, we zouden voorbij het paadje gaan, tot dat stukje dat je altijd maait.' 'Maar dat is toch nu ook precies waar het staat?'
De gemoederen dreigden wat richting overkoken te gaan en dus werd het gesprek in de buitenlucht voortgezet. 'Kijk, tot hier staat het hek en dan begint daar het nieuwe stuk, dat is precies hoe je het gisteren had gezegd.' 'Ja maar....' 'Rustig maar, dit was het plan en volgens mij staat het nu heel mooi, dat ben je toch met me eens? Kijk maar, dan kunnen we hier een nieuw paadje maken en dan kun je om dat stukje heenlopen en dat kan ik dan nog ophogen, zoals je gisteren voorstelde en dan ziet het er prima uit.' Een knuffel om een en ander te beklinken en enigszins bedremmeld werd toegegeven dat het toch inderdaad wel goed leek te zijn zo.
'En ja, je hebt helemaal gelijk, die paal staat niet aan het einde van het hekje, daar moet ik dus goed op letten als ik de andere hekken ga plaatsen. Goed dat je dat opmerkt.'
Binnen kon de middag vervolgd met een harmonieus kopje thee met iets erbij.
Reacties
Een reactie posten