Temidden van de Coronavirusperikelen

Een week is er verstreken, sinds de oekaze die uitging afgelopen zondag.
Een week die de eerste week was sinds het ontslag uit het ziekenhuis, nu iets meer dan twee weken geleden, waarin we een vorm moesten vinden om elkaar te zien terwijl er ook een gezin aandacht nodig had.
We hadden nog voor de oekaze gekozen om na een weekend even wat tijd op onze eigen plek door te brengen de dagen daarna samen te blijven.
Het kwam mooi uit nu.

En zo konden we elkaar opvangen toen de maatregelen over elkaar heen begonnen te buitelen en elke dag de landelijke stress leek toe te nemen, voelbaar tot in de keuken van ons bestaan.
We vonden een rustige vorm van bestaan uit, waarbij iedereen zoveel mogelijk binnen bleef en er slechts boodschappen gedaan werden, voorzover nodig.
Langzaam daalde de kalmte over het huis. Langzaam hervond ieder van ons de eigen draai.
En in de rust die ontstond kwamen weer nieuwe bezigheden tevoorschijn. Grote opruiming voor de een, het schrijven van een boek voor de ander en de beide aanwezige jongeren deden ieder hun eigen schoolbezigheden.
Het werd genoeglijk en gezellig, zo samen.

En er kan ook alweer voluit gelachen worden, zo bleek vandaag, toen de een de ander voorlas wat er op Twitter geschreven stond en aan het einde van die tekst lichtelijk verbaasd toevoegde 'oh, dat heb ik zelf geschreven!' Het was een tweet die even tevoren hardop was gecomponeerd en het ontlokte dan ook een uitbundige schaterlach uit.
'Er is iets met een haperend korte termijn geheugen!'
De lach werkte aanstekelijk en zo werd alles weer zoals het was. Samen de lol van het leven ervaren, in het moment, voortkomend uit dat moment.
Een dag als alle andere.