De rottigste weken zijn de fijne weken......als je het gevoel hebt dat alles in harmonie verloopt en je op elkaar ingespeeld bent en dat er dan ineens weer iets gebeurt waardoor je weet dat het grondig mis is.
Humor die te letterlijk opgevat wordt, veel te letterlijk.
Teksten die anders binnenkomen dan ze bedoeld zijn.
Reacties die kant noch wal raken tenzij je de denktrant van de spreker volgen kunt.
Dingen die ondertiteld worden terwijl ze uitgevoerd worden, als om zeker te zijn dat het lijf gaat doen wat het hoofd bedacht heeft.
Vandaag was weer een dag waarop het helder was.
Samen onderweg sprak de een tegen de ander waardering uit over het feit dat de ander zo overduidelijk moeite aan het doen is om het allemaal goed te doen. Dat was opgemerkt, voelde goed, oogstte bewondering, omdat ook duidelijk bleek hoeveel energie en moeite dat moest kosten, telkens opnieuw. Er was immers veel geslapen deze week, vaak een teken van emotionele inspanning en grote moeite om een en ander in de juiste banen te blijven leiden.
De ander kon weinig anders dan het aanhoren, had geen tekstreactie beschikbaar.
De een benadrukte nogmaals dat de inspanning gezien werd en dat hoewel het heel fijn is dergelijke moeite gedaan voelen worden, het niet nodig is. De ander knikte als om begrip voor die visie uit te drukken. En prompt begon weer het heftige reageren op medeweggebruikers die onvoorspelbaar gedrag vertoonden. Niet in ogen van de chauffeur, wel in ogen van de bijrijder. Die dat in ondiplomatieke bewoordingen helder wist duidelijk te maken, onomwonden, puur vanuit de eigen beleving van dat moment. En stiekem ook een ontlading van de week vol wenselijk gedrag die uiteraard veel energie gekost had.
De voorstelling was weer voorbij, het doek was dicht, de coulissen bleven over en nu er geen publiek was kon de tekst volgens het boekje losgelaten en vervangen door de rauwe klanken van de realiteit die weldegelijk de hoofdrol vertolkt in het dagelijks bestaan, al zijn de bijrollen met verve aan het pogen het volle licht te vangen opdat de hoofdrol in het duister verborgen blijven kan, onopgemerkt als een vergeten rekwisiet. Niemand die het ziet.
Wie niet weg is is gezien, dus weg ben ik.
Humor die te letterlijk opgevat wordt, veel te letterlijk.
Teksten die anders binnenkomen dan ze bedoeld zijn.
Reacties die kant noch wal raken tenzij je de denktrant van de spreker volgen kunt.
Dingen die ondertiteld worden terwijl ze uitgevoerd worden, als om zeker te zijn dat het lijf gaat doen wat het hoofd bedacht heeft.
Vandaag was weer een dag waarop het helder was.
Samen onderweg sprak de een tegen de ander waardering uit over het feit dat de ander zo overduidelijk moeite aan het doen is om het allemaal goed te doen. Dat was opgemerkt, voelde goed, oogstte bewondering, omdat ook duidelijk bleek hoeveel energie en moeite dat moest kosten, telkens opnieuw. Er was immers veel geslapen deze week, vaak een teken van emotionele inspanning en grote moeite om een en ander in de juiste banen te blijven leiden.
De ander kon weinig anders dan het aanhoren, had geen tekstreactie beschikbaar.
De een benadrukte nogmaals dat de inspanning gezien werd en dat hoewel het heel fijn is dergelijke moeite gedaan voelen worden, het niet nodig is. De ander knikte als om begrip voor die visie uit te drukken. En prompt begon weer het heftige reageren op medeweggebruikers die onvoorspelbaar gedrag vertoonden. Niet in ogen van de chauffeur, wel in ogen van de bijrijder. Die dat in ondiplomatieke bewoordingen helder wist duidelijk te maken, onomwonden, puur vanuit de eigen beleving van dat moment. En stiekem ook een ontlading van de week vol wenselijk gedrag die uiteraard veel energie gekost had.
De voorstelling was weer voorbij, het doek was dicht, de coulissen bleven over en nu er geen publiek was kon de tekst volgens het boekje losgelaten en vervangen door de rauwe klanken van de realiteit die weldegelijk de hoofdrol vertolkt in het dagelijks bestaan, al zijn de bijrollen met verve aan het pogen het volle licht te vangen opdat de hoofdrol in het duister verborgen blijven kan, onopgemerkt als een vergeten rekwisiet. Niemand die het ziet.
Wie niet weg is is gezien, dus weg ben ik.
Reacties
Een reactie posten