Een nieuwe fase is aangebroken, de hulptroepen zijn aangetreden.
Elke dag is er wel iemand die even kort of even iets langer iets komt betekenen om te zorgen dat het dagelijks bestaan ontlast wordt en we meer ruimte overhouden om te leven zonder de dagelijkse ditjes en datjes die nu eenmaal ook gebeuren moeten.
Die nieuwe fase betekent ook af en toe wat meer ruimte tussen ons beiden. Fijn. En verwarrend.
Want waar de een hartgrondig opgelucht is dat er wat meer tijd en ruimte beschikbaar gekomen is, is de ander er vooral van overtuigd dat die ruimte er toch eigenlijk niet zou horen te zijn. We horen toch bij elkaar? Jazeker, we horen bij elkaar. En als er geen anderen bij zijn ervaren we zo goed als geen ruis in onze communicatie. Nou ja, dat is te zeggen. De een zorgt dat de ander de ontstane ruis die dagelijks bestaat niet ervaart als ruis, maar als een zacht briesje dat de woorden verfrissend over laat komen op een te hete dag in de herfst.
Dan vindt er in de ruimte en tijd die tussen ons bestaat een gebeurtenis plaats, waar de een wel en de ander niet bij aanwezig is. Alle reden om even met elkaar wat tekst te wisselen. Gewoon, omdat het fijn is dingen met elkaar te kunnen delen en omdat het in dit geval ging om een gebeuren dat de gemoederen nogal op de grondvesten liet schudden. Een zogeheten emotioneel geladen situatie was het.
En die deel je. Zoals geliefden dat nu eenmaal doen.
En dan krijg je wat ondersteunende woorden terug, zodat je je gevoelens weer wat meer kunt neutraliseren in jezelf.
Dit keer verliep het anders.
De woorden kwamen niet over als emotionele tekst. Veeleer was het opgevat als een beschrijving van wat feiten, waar je oorzaak en gevolg over kunt opmerken. Zogezegd zogedaan. Oorzaken werden benoemd om het gesprek te openen. De ander reageerde met een herhaling van het emotioneel behoeftige in de eerder gestuurde tekst. Dat sloeg wederom niet aan.
Een derde poging leverde op dat er werkelijk onbegrip geuit werd. 'Volgen doe ik dit niet.' was de exacte woordkeuze.
Een helder teken van aansluiting die niet gemaakt kan worden.
Zinloos om dan een vierde poging in te zetten. Het was helder, de tekst had meer vragen opgeroepen en geen gewenste uitwisseling opgeleverd tussen twee mensen die zielsveel van elkaar houden en dat eerder die dag nog ronduit met elkaar gedeeld hadden.
De liefde houdt het draaglijk.
De liefde draagt.
De liefde.
Geliefde.
Elke dag is er wel iemand die even kort of even iets langer iets komt betekenen om te zorgen dat het dagelijks bestaan ontlast wordt en we meer ruimte overhouden om te leven zonder de dagelijkse ditjes en datjes die nu eenmaal ook gebeuren moeten.
Die nieuwe fase betekent ook af en toe wat meer ruimte tussen ons beiden. Fijn. En verwarrend.
Want waar de een hartgrondig opgelucht is dat er wat meer tijd en ruimte beschikbaar gekomen is, is de ander er vooral van overtuigd dat die ruimte er toch eigenlijk niet zou horen te zijn. We horen toch bij elkaar? Jazeker, we horen bij elkaar. En als er geen anderen bij zijn ervaren we zo goed als geen ruis in onze communicatie. Nou ja, dat is te zeggen. De een zorgt dat de ander de ontstane ruis die dagelijks bestaat niet ervaart als ruis, maar als een zacht briesje dat de woorden verfrissend over laat komen op een te hete dag in de herfst.
Dan vindt er in de ruimte en tijd die tussen ons bestaat een gebeurtenis plaats, waar de een wel en de ander niet bij aanwezig is. Alle reden om even met elkaar wat tekst te wisselen. Gewoon, omdat het fijn is dingen met elkaar te kunnen delen en omdat het in dit geval ging om een gebeuren dat de gemoederen nogal op de grondvesten liet schudden. Een zogeheten emotioneel geladen situatie was het.
En die deel je. Zoals geliefden dat nu eenmaal doen.
En dan krijg je wat ondersteunende woorden terug, zodat je je gevoelens weer wat meer kunt neutraliseren in jezelf.
Dit keer verliep het anders.
De woorden kwamen niet over als emotionele tekst. Veeleer was het opgevat als een beschrijving van wat feiten, waar je oorzaak en gevolg over kunt opmerken. Zogezegd zogedaan. Oorzaken werden benoemd om het gesprek te openen. De ander reageerde met een herhaling van het emotioneel behoeftige in de eerder gestuurde tekst. Dat sloeg wederom niet aan.
Een derde poging leverde op dat er werkelijk onbegrip geuit werd. 'Volgen doe ik dit niet.' was de exacte woordkeuze.
Een helder teken van aansluiting die niet gemaakt kan worden.
Zinloos om dan een vierde poging in te zetten. Het was helder, de tekst had meer vragen opgeroepen en geen gewenste uitwisseling opgeleverd tussen twee mensen die zielsveel van elkaar houden en dat eerder die dag nog ronduit met elkaar gedeeld hadden.
De liefde houdt het draaglijk.
De liefde draagt.
De liefde.
Geliefde.
Reacties
Een reactie posten