'Ik weet het niet meer, weet jij het nog?'
Tijdens het tikken van een tweet, die exact verwoordt wat twee tellen eerder hardop verwoord werd door de een en aangevuld door de ander, komt die vraag naar boven. Een kleine hint en de tekst stroomt weer uit het toetsenbord.
Het zijn dit soort kleine momenten die verraden dat er het nodige veranderd is.
De inhoud van de tekst die genoteerd wordt is goed, als samenvatting van al langer levende standpunten die nu in deze ene korte tekst een plek vinden. Het exacte spellen van een enkel woord moet gecontroleerd, dat dan wel weer, maar dergelijke dingen overkomen de beste.
Op het eerste gezicht is er dan ook weinig aan de hand, weinig veranderd en weinig mis.
Op een ander niveau echter blijken er wel degelijk inhoudelijke veranderingen plaatsgevonden te hebben die de onderlinge relatie ingewikkelder maken dan voorheen.
Wanneer een willekeurig eigen onderwerp aangesneden wordt en het gesprek als gesprek gevoerd, dan blijkt na enige tijd dat de enige adequate respons uiteindelijk het staken van het gesprek is, om te voorkomen dat er
hetzij een oeverloze kant noch wal rakende reactie voortduurt die als poging tot aansluiting ingezet was, maar allengs meanderend een eigen weg inslaat,
hetzij een dreigend conflict verwordt tot een startpunt van een verongelijkt zwijgen dat in feite een wanhopige stilte zonder kans tot verwoorden is.
Het ligt allemaal subtiel. Alleen de een hoort het verschil oorverdovend hard, alleen de ander meent een kleine fluisterzachte variant waar te nemen, meer niet en zelfs dat is af en toe ontkenbaar.
De klank van de stem verraadt de staat van helderheid evenzeer als de oogopslag dat doen kan. Is de stem hoger van toon dan de diepe lage resonantie die in de vroege morgen vaak nog klinken kan en op een goede dag ook aanhoudt, dan is duidelijk dat een gesprek over gevoelskwesties beter niet gevoerd kan. Feiten redden het nog wel, realiteiten die in de werkelijkheid bestaan, al dan niet in de actualiteit van kranten, tijdschriften zoals terug te vinden op de sociale media.
Want verstand is er wel degelijk. Diepgaande kennis van diverse thema's blijft bereikbaar. Weloverwogen reacties op teksten die thema's aansnijden waar deze kennis toe behoort zijn nog steeds te verwachten.
Daar geeft de klank van de stem geen voorspellende waarde voor.
Ook dit ligt subtiel. Alleen de een realiseert zich terdege dat tijd en plaats een groot verschil maken in mogelijkheden tot het voeren van een echt gesprek, waar gevoelens een plek in kunnen krijgen. Alleen de ander ervaart een klein verschil dat eigenlijk te verwaarlozen is, immers er wordt nog steeds ingegaan op de gevoelens van de ander.
En dat laatste valt niet te ontkennen!
De vorm is echter vaker een afleidende beweging om de droefenis van een bepaald moment te neutraliseren, dan het ingaan op de oorzaak en reden van die droefenis. Immers, er zelf onderwerp van zijn, maakt het allemaal nog beladener en tegelijkertijd onmogelijk om woorden aan te geven. Dus worden tranen gedroogd met een knuffel die aanzet kan zijn tot meer.
Of worden droeve blikken omgebogen met een kwinkslag van het kaliber melige of zouteloze grap. De halfslachtigheid van de poging wekt soms nog meer de glimlach op, dan de grap zelf.
Humor helpt.
Tijdens het tikken van een tweet, die exact verwoordt wat twee tellen eerder hardop verwoord werd door de een en aangevuld door de ander, komt die vraag naar boven. Een kleine hint en de tekst stroomt weer uit het toetsenbord.
Het zijn dit soort kleine momenten die verraden dat er het nodige veranderd is.
De inhoud van de tekst die genoteerd wordt is goed, als samenvatting van al langer levende standpunten die nu in deze ene korte tekst een plek vinden. Het exacte spellen van een enkel woord moet gecontroleerd, dat dan wel weer, maar dergelijke dingen overkomen de beste.
Op het eerste gezicht is er dan ook weinig aan de hand, weinig veranderd en weinig mis.
Op een ander niveau echter blijken er wel degelijk inhoudelijke veranderingen plaatsgevonden te hebben die de onderlinge relatie ingewikkelder maken dan voorheen.
Wanneer een willekeurig eigen onderwerp aangesneden wordt en het gesprek als gesprek gevoerd, dan blijkt na enige tijd dat de enige adequate respons uiteindelijk het staken van het gesprek is, om te voorkomen dat er
hetzij een oeverloze kant noch wal rakende reactie voortduurt die als poging tot aansluiting ingezet was, maar allengs meanderend een eigen weg inslaat,
hetzij een dreigend conflict verwordt tot een startpunt van een verongelijkt zwijgen dat in feite een wanhopige stilte zonder kans tot verwoorden is.
Het ligt allemaal subtiel. Alleen de een hoort het verschil oorverdovend hard, alleen de ander meent een kleine fluisterzachte variant waar te nemen, meer niet en zelfs dat is af en toe ontkenbaar.
De klank van de stem verraadt de staat van helderheid evenzeer als de oogopslag dat doen kan. Is de stem hoger van toon dan de diepe lage resonantie die in de vroege morgen vaak nog klinken kan en op een goede dag ook aanhoudt, dan is duidelijk dat een gesprek over gevoelskwesties beter niet gevoerd kan. Feiten redden het nog wel, realiteiten die in de werkelijkheid bestaan, al dan niet in de actualiteit van kranten, tijdschriften zoals terug te vinden op de sociale media.
Want verstand is er wel degelijk. Diepgaande kennis van diverse thema's blijft bereikbaar. Weloverwogen reacties op teksten die thema's aansnijden waar deze kennis toe behoort zijn nog steeds te verwachten.
Daar geeft de klank van de stem geen voorspellende waarde voor.
Ook dit ligt subtiel. Alleen de een realiseert zich terdege dat tijd en plaats een groot verschil maken in mogelijkheden tot het voeren van een echt gesprek, waar gevoelens een plek in kunnen krijgen. Alleen de ander ervaart een klein verschil dat eigenlijk te verwaarlozen is, immers er wordt nog steeds ingegaan op de gevoelens van de ander.
En dat laatste valt niet te ontkennen!
De vorm is echter vaker een afleidende beweging om de droefenis van een bepaald moment te neutraliseren, dan het ingaan op de oorzaak en reden van die droefenis. Immers, er zelf onderwerp van zijn, maakt het allemaal nog beladener en tegelijkertijd onmogelijk om woorden aan te geven. Dus worden tranen gedroogd met een knuffel die aanzet kan zijn tot meer.
Of worden droeve blikken omgebogen met een kwinkslag van het kaliber melige of zouteloze grap. De halfslachtigheid van de poging wekt soms nog meer de glimlach op, dan de grap zelf.
Humor helpt.
Reacties
Een reactie posten