Verschuivingen in samenzijn en hoe dat is

Een herinnering die aangewakkerd wordt kan met het effect van een omvallende dominosteen een wankel bouwwerk om doen vallen. Onbedoeld. Ongewild. En tegelijkertijd onmiskenbaar.  Zo was er de aangewakkerde herinnering over de overleden moeder en de perikelen rondom dat gebeuren die ook weer herinneringen losgeroepen hadden aan de stilte rond de overleden vader en de pijnlijke jeugdherinneringen die daar dwars doorheen opflakkerden en het gemoed in onrustige geschiedenis rond lieten dolen. De herinnering ging over handelingen die een jaar eerder al ondernomen waren, maar het actieve geheugen niet bereikt hadden en derhalve door de herinnering opnieuw ondernomen werden, totdat een van de geliefden een helder moment had en de handelingen in herinnering bracht.  Dat triggerde nog meer de pijnlijkheid van de geschiedenis en ontaardde in een weglopen uit de situatie teneinde de in alle opzichten pijnlijkheid van het heden te ontlopen. Een vergeefse poging. Het heden laat zich niet o...

 Tegen elkaar uitspreken dat je elkaar mist. Het lijkt iets dat slechts past bij langdurige afwezigheid of verre afstanden. Nu past het echter bij elke willekeurige dag waarop niet alle uren in gezamenlijkheid doorgebracht kunnen worden. Ineens spreekt de een het uit 'ik mis je' en de ander bevestigt met 'ik jou ook'. Het gemis ligt dieper dan de misseritis tussen geliefden die verliefd geen seconde zonder elkaar willen zijn. Dit gemis gaat over weten dat er ooit geen tekst meer over uit te wisselen zal zijn en dat die pijn nu al op voorhand door aan het dringen is. Aan deze kant van de dood. Waar beiden nog verkeren kunnen in elkaars gezelschap. En dus stelt de een voor naar de ander toe te komen. Een plan dat al bestond in de beweging de andere kant op, vanwege een te verplaatsen cabrio naar een noodzakelijke garageafspraak teneinde de cabrio nog vele seizoenen probleemloos te kunnen benutten. 'Ja graag' klonk het daarom. 'Als je denkt dat je dat aankunt...

 Het leven hervindt zijn gang. De dingen die gedaan hadden zullen worden worden alsnog gedaan. De dingen die altijd gebeuren gebeuren opnieuw. De woorden die telkens weer geuit worden herhalen zich in nieuwe vormen nu er een indringendheid in doorgedrongen is van besef van eindigheid van deze uitwisselingen. Het gesprek gaat over nieuwe plannen voor de tuin. Witte kool verbouwen en omdat kool als kool groeit kan daar dan uiteraard in razendsnel tempo zuurkool van gebrouwen worden. In vaatjes. De vaatjes worden al opgezocht op internet en puur vanwege de prijs nog niet onmiddellijk aangeschaft. Uitstel leidt immers tot afstel en afstel kan geen sprake meer van zijn nu de eindigheid van het menselijk bestaan is doorgedrongen tot de dag van vandaag. Naast plannen op de schaal die nabij en voorhanden is zijn er ook de plannen voor een beter bestaan voor mensen die in een rolstoel de wereld doorgaan.   Een luxe jacht voor een kleinschalige groep die gepamperd wordt door de cre...

 Het vermoeden, de vrees, de angst, de verwachting, de voorspelling, het was er allemaal.  En toen de uitslag van het weefselonderzoek aangekondigd werd via een gesprek waarbij beide geliefden aanwezig moesten zijn was het geen verrassing meer. De heldere boodschap was tevens de eerste zin: we hebben de uitslag van het weefselonderzoek en het is kanker. Als je dergelijke woorden al voorzag is het aangename helderheid en geen donderslag bij heldere hemel. Het werd dan ook kalm ontvangen op het oog. Geen schrikreactie, geen wanhoop, geen verdriet, het bleef allemaal onzichtbaar. Die reacties kwamen later pas. Toen het verteld werd aan de anderen. Kinderen van de een, ouders van de ander. Nog lang niet iedereen die het weten moet is bijgepraat. Dat komt nog wel. Stap voor stap. Eerst ligt de focus op huiswaarts keren en plek geven aan dit bericht. Pas maandag wordt nader bepaald of er mogelijk toch nog een behandelplan kan komen. Vooralsnog is het bericht dat wat zichtbaar was is...

 'Ben je moe?' 'Nee hoor, ik zat na te denken.' Het lijkt een eenvoudige uitwisseling met exact de inhoud zoals verwoord. Toch is het dat niet. De vraag naar vermoeidheid komt op als de ander keer op keer de ogen laat dichtvallen en niet open lijkt te kunnen houden. Het antwoord is een ontkenning van dat verschijnsel en een poging tot normaliseren van wat wel degelijk ook zelf ervaren wordt als anders dan gewoonlijk en mogelijk een teken van afnemende bewuste aanwezigheid. Het is een samenspraak die in klein bestek de verschillen van inzicht die ten diepste niet verschillen maar anders benaderd worden helder aantoont. Zo verworden normale zinnen tot boodschappen in code die uitsluitend gedecodeerd kunnen worden door wie beiden ook in andere context meemaakte en zich afdoende realiseert dat hier wel degelijk iets bijzonders gaande is dat afwijkt van wat gebruikelijk genoemd kan worden. De ingewikkeldheid van de eenvoudige conversaties is slechts uit te duiden in zeer uit...

De wereld is gekrompen. Een kamer, een bed, een tafel, een stoel, een badkamer, meer is er niet. De kasten bestaan om anderen spullen in te laten plaatsen of vandaan te laten toveren. De lampen zijn meer decoratief dan functioneel. De televisie die boven het bed hangt is minder in gebruik dan de papegaai om je aan op te trekken. Het bed wordt verlaten om de badkamer te bezoeken voor de noodzakelijke sanitaire momenten. Maar dat vereist nauwkeurige planning en geconcentreerde aandacht, omdat anders de juiste plek niet gehaald wordt zonder ongelukken onderweg van grote (valpartijen) of kleinere (urineverlies) aard. De kleinere worden met een grote laconiekheid ontvangen, aangezien dit bekend terrein is na de vorige keer dat er een blaaskatheter oorzaak werd van tijdelijke gedeeltelijke incontinentie. De grote ongelukken zijn nog maar eenmaal voorgekomen. Niet eens vanwege een toiletnoodzakelijkheid, maar vanwege die ene pil die een eigen weg koos. Een onverwachte wending was de grote mat...

Het kamernummer bleef gelijk hoewel er nu een heel andere afdeling bijhoort en zelfs een andere verdieping in het ziekenhuis. En waar in de vorige kamer de situatie steeds moeizamer werd is in de huidige kamer het omgekeerde het geval. De operatie heeft goed gedaan. Direct nadat er weer wat naar binnen gewerkt mocht worden ging dat met smaak naar binnen en op dit moment is de behoefte aan lekkere dingen het tegenbeeld van de aversie tegen etensluchten op de vorige kamer. In een paar dagen tijd kan de wereld er weer heel anders uitzien! De welbekende verwarring van dingen zien die er niet zijn was nog in de herinnering blijven hangen en verontruste derhalve geen van beide geliefden. Er kon zelfs gezamenlijk om gelachen worden hoe grappig de beelden zo nu en dan waren. Als je je ervan bewust bent dat je waarnemingen tijdelijk vertroebeld zijn door pijnbestrijding is het een soort van filmervaring waar je van genieten kunt, zo bleek. De beelden bleven ook lieflijk en kalm van inhoud, wat ...

 De week voorafgaand aan deze dag, die een zoveelste D-day is, werd de kamer met uitzicht met rust gelaten. Zo min mogelijk binnenkomende personen met zo min mogelijk te stellen vragen en zo min mogelijk uit te voeren handelingen en zo min mogelijk overtollige taal in hun gespreksvoering. Het verliep kalmerend en gaandeweg ontstond er zelfs wat vreugde over het met rust gelaten worden.  Vanmorgen begon dan het grote wachten. Eerst alleen, later samen. En dat wachten ging al snel over in de handelingen die nu eenmaal voorafgaan aan een operatie. De patiënt onderging het allemaal gelaten. En toen moest hij achter gelaten, in de bekwame handen van de chirurg, die op het moment van schrijven aan de slag is om te zorgen dat er niets in de buik achter gelaten wordt dat de ontstane problemen kan laten voortbestaan. Het wachten is al een uur of twee gaande. Vooralsnog ondergaan beiden het gelaten. De een onder algehele narcose, de ander in gezelschap van hond en kind(eren).